Aυτοψυχανάλυση (Γ)

Όταν, θυμάμαι, ήμουνα μικρός,
μου άρεσε να τριγυρνάω
γύρω απ’ το γραφείο του παππού,
εκείνο το σταχτί
με το θαμπό το κρύσταλλο στην επιφάνειά του…
Όχι, δεν μου άρεσε αυτό καθ αυτό
κι ήμουν μικρός,
πολύ μικρός,
να ξέρω από βιβλία…
Εκείνο που με τράβαγε εκεί κάθε φορά
ήταν ένα νόμισμα,
ένα από κείνα τα παλιά νομίσματα αντίκες
κάτω απ’ το τζάμι του γραφείου εκείνο το θαμπό.
Πόσες φορές να το αγγίξω ήθελα,
να το πλησιάσω πιο κοντά μου,
έστω, με τα κριτήρια που είχα για να κρίνω…
Υπήρχε όμως στάνταρ μια απάντηση:
«Είναι παλιό,
είν’ ακριβό,
όχι για τα δικά σου χέρια,
αυτό δεν τ’ ακουμπάει κανείς,
μπορεί όμως να το βλέπει»…
Κι άλλες φορές απόραγα
και ζήταγα
να μου το δείξουν κι απ’ την άλλη όψη,
έστω από περιέργεια ήθελα να δω πώς είναι…
Υπήρχε όμως στάνταρ μιαν απάντηση:
«Από αυτήν είν’ ωραίο,
πέστεψέ με
ξέρω γω,
το έχω εξετάσει το θέμα από παλιά».
Έτσι, για μένα,
ήταν κάτι το ωραίο
όχι γιατί έτσι μου φαινότανε
αλλά γιατί έτσι έπρεπε νά ναι!
Μα έλα που ήμουν ανήσυχο παιδί,
μου άρεσε να τα σκαλίζω…
Έτσι, μια μέρα,
μονάχος στο σπίτι,
το τζάμι παραμέρισα
και με λαχτάρα το ανασήκωσα
στα διψασμένα για τη γνώση χέρια μου.
Και είδα και την άλλη του πλευρά
-πραγματικά υπήρχε-
κι ας μου την είχανε κρυμμένη
χρόνια τώρα…
Και δεν ήταν κι άσχημη,
απλώς μιαν άλλη εικόνα,
μα όμως στα μάτια μου
ήταν κάτι ξέχωρο
και πιο πολύ μου άρεσε
γιατί ήταν η δική μου η πλευρά.
Και τότε,
από πείσμα για τους άλλους και τα «μη»
κορώνα-γράμματα άρχισα να παίζω
σα μια μάχη
ανάμεσα στ’ ωραίο το δικό τους και το δικό μου
κι άλλοτε κέρδιζε η δικιά μου
κι άλλοτε η άλλη πλευρά…
Κι όταν, στην έντασή μου απάνω,
ήρθε η στιγμή που την αγάπησα
και μέσα μου θρονιάστηκε η δεύτερη μορφή,
σ’ ένα απ’ τα πολλά ριξίματα του παιχνιδιού
περίεργα μου ξέφυγε,
περίεργα κατρακύλησε
κι αφού τρεις γύρους μεθυσμένους έφερε
στου τοίχου τη γωνιά όρθιο στάθηκε
χωρίς σε μια απ’ τις δυο πλευρές που μέχρι τώρα ήξερα
στο πάτωμα ετούτη τη φορά να ακουμπήσει…
Υπάρχει άραγε λοιπόν και μια τρίτη άποψη;
Κι αν ναι, τι ρόλο πια θα παίζει εκείνη η παλιά, η πρώτη;
Κι αν ναι, τι θ’ απογίνει η αγαπημένη η δικιά μου;
Και ποιος μπορεί με σιγουριά να εγγυηθεί
πως ίσως δεν υπάρχει και μια τέταρτη;