Κυριακή, Νοεμβρίου 5

Aυτοψυχανάλυση (Γ)

Όταν, θυμάμαι, ήμουνα μικρός,
μου άρεσε να τριγυρνάω
γύρω απ’ το γραφείο του παππού,
εκείνο το σταχτί
με το θαμπό το κρύσταλλο στην επιφάνειά του…
Όχι, δεν μου άρεσε αυτό καθ αυτό
κι ήμουν μικρός,
πολύ μικρός,
να ξέρω από βιβλία…
Εκείνο που με τράβαγε εκεί κάθε φορά
ήταν ένα νόμισμα,
ένα από κείνα τα παλιά νομίσματα αντίκες
κάτω απ’ το τζάμι του γραφείου εκείνο το θαμπό.
Πόσες φορές να το αγγίξω ήθελα,
να το πλησιάσω πιο κοντά μου,
έστω, με τα κριτήρια που είχα για να κρίνω…
Υπήρχε όμως στάνταρ μια απάντηση:
«Είναι παλιό,
είν’ ακριβό,
όχι για τα δικά σου χέρια,
αυτό δεν τ’ ακουμπάει κανείς,
μπορεί όμως να το βλέπει»…
Κι άλλες φορές απόραγα
και ζήταγα
να μου το δείξουν κι απ’ την άλλη όψη,
έστω από περιέργεια ήθελα να δω πώς είναι…
Υπήρχε όμως στάνταρ μιαν απάντηση:
«Από αυτήν είν’ ωραίο,
πέστεψέ με
ξέρω γω,
το έχω εξετάσει το θέμα από παλιά».
Έτσι, για μένα,
ήταν κάτι το ωραίο
όχι γιατί έτσι μου φαινότανε
αλλά γιατί έτσι έπρεπε νά ναι!
Μα έλα που ήμουν ανήσυχο παιδί,
μου άρεσε να τα σκαλίζω…
Έτσι, μια μέρα,
μονάχος στο σπίτι,
το τζάμι παραμέρισα
και με λαχτάρα το ανασήκωσα
στα διψασμένα για τη γνώση χέρια μου.
Και είδα και την άλλη του πλευρά
-πραγματικά υπήρχε-
κι ας μου την είχανε κρυμμένη
χρόνια τώρα…
Και δεν ήταν κι άσχημη,
απλώς μιαν άλλη εικόνα,
μα όμως στα μάτια μου
ήταν κάτι ξέχωρο
και πιο πολύ μου άρεσε
γιατί ήταν η δική μου η πλευρά.
Και τότε,
από πείσμα για τους άλλους και τα «μη»
κορώνα-γράμματα άρχισα να παίζω
σα μια μάχη
ανάμεσα στ’ ωραίο το δικό τους και το δικό μου
κι άλλοτε κέρδιζε η δικιά μου
κι άλλοτε η άλλη πλευρά…
Κι όταν, στην έντασή μου απάνω,
ήρθε η στιγμή που την αγάπησα
και μέσα μου θρονιάστηκε η δεύτερη μορφή,
σ’ ένα απ’ τα πολλά ριξίματα του παιχνιδιού
περίεργα μου ξέφυγε,
περίεργα κατρακύλησε
κι αφού τρεις γύρους μεθυσμένους έφερε
στου τοίχου τη γωνιά όρθιο στάθηκε
χωρίς σε μια απ’ τις δυο πλευρές που μέχρι τώρα ήξερα
στο πάτωμα ετούτη τη φορά να ακουμπήσει…
Υπάρχει άραγε λοιπόν και μια τρίτη άποψη;
Κι αν ναι, τι ρόλο πια θα παίζει εκείνη η παλιά, η πρώτη;
Κι αν ναι, τι θ’ απογίνει η αγαπημένη η δικιά μου;
Και ποιος μπορεί με σιγουριά να εγγυηθεί
πως ίσως δεν υπάρχει και μια τέταρτη;

19 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εγώ θα προσπαθήσω να το δω μαθηματικά. Αρχικά, έχουμε τη μία διάσταση. Ο νέος μαθητής προσπαθεί με δυσκολία να συνδέσει 2 σημεία. Στη συνέχεια ανακαλύπτει τη 2η διάσταση. Τα πράγματα γίνονται πιο δύσκολα και πιο ενδιαφέροντα. Μετά έρχεται και η τρίτη, τέταρτη, νιοστή διάσταση και εκεί αρχίζει ο φοιτητής πια να χάνεται. ΚΑτόπιν έρχεται το ΧΑΟΣ της ζωής,των σχέσεων, κοκ. Όπου βέβαια στο τέλος αυ΄τη η πολυπλοκότητα αρχίζει να προσομοιάζει σε πολύ απλές αρχέγονες μορφές. Είμαστε ακόμη νέοι για να μάθουμε αν στο τέλος θα καταλήξουμε ΄πάλι στη μία διάσταση: στην πλευρά που μας έδειχνε ο Παππούς!!

Attalanti είπε...

Ανώνυμε, σε παρακαλώ, όχι μαθηματικά σ' αυτή την ιστορία! :)

Ασκαρδαμυκτί, προσκυνώ ταπεινά. Είναι από τα πιο ωραία κομμάτια που θα μπορούσα να διαβάσω. Θα μπορούσα να βάλω link στο blog μου; Θέλω να το διαβάσουν κι άλλοι!

Ανώνυμος είπε...

Να, κατι τετοια θεματα μου θυμιζουν τον ασκαρδαμυκτι που πριν λιγο καιρο γνωρισα και θαυμασα μεσα απο το γραψιμο του.
Ομορφα το εθεσες το θεμα.
Πραγματι, υπαρχει το μαυρο , το ασπρο, το γκρι, το....., το....,
Οσα τα ματια τοσες και οι εικονες, οσα τα στοματα τοσες και οι αποψεις.

Την καλημερα μου και μια καλη εβδομαδα να εχουμε ολοι.

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρδαμυκτάκο μου ότι κι αν πω είναι λίγο μέσα σε ένα κείμενο, τόσα νοήματα, τόσες διαστάσεις, σαν να είμαι ξανά στο σχολείο και να φοβάμαι να κάνω σχολιασμό κειμένου για να μην χαλάσω τη μαγεία του.
Μα τι στο καλό εχεις σπουδάσει?

Ανώνυμος είπε...

Καλέ μου, το νόμισμα κι αν άγγιξες απ'το τζάμι το θαμπό, θαρρείς πως βρήκες ουρανό..!
Όμως, όχι, βρήκες άλλους πλανήτες, που θέλαν να βρεθούν, να εξερευνηθούν, να αγαπηθούν, κι έτσι μη φοβάσαι για το πόσες πλευρές υπάρχουν...
όσες και οι πλανήτες!
ξελογιάστρες "πλευρές" ζωής, αγάπης, χορεύει το σύμπαν όπως το νόμισμα που στροφιλίζει καθώς απ'το χέρι μας πέφτει κάτω...
Μας ξέφυγε ή εμείς το ρίξαμε για να δούμε σε ποια πλευρά θα σταματήσει!

...Έλληνα, αν και με μαθηματικά μιλάς, μη νομίζεις πως κρύβεις την ευαισθησία σου...!

καλημέρα σε όλους
ο "ήλιος" να ζεσταίνει τις καρδιές μας

Ανώνυμος είπε...

Αυτό ειναι σταματάω να γράφω...ποσο μικρή με κάνετε και αισθάνομαι...

Ανώνυμος είπε...

Μαράκι, όχι μην κάνεις κάτι τέτοιο... Είσαι κι εσύ ένας πλανήτης, μια πλευρά του νομίσματος, που σε έχουμε ανάγκη, να σε "αγγίξουμε", να μας φωτίζειςκαι κάποιοι γιατί όχι να σε αγαπήσουν...

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αταλάντη μου, ο "ανώνυμος ο Έλλην" δεν είναι ψυχρός όπως ίσως νόμισας. Απλά, ως Πυθαγόρειος, εκφράζει τα συναισθήματά του με αριθμούς! Όσο για το ερώτημά σου... κάνε ότι σου αρέσει...
ΆνναΜαρία μου, υπονοείς μήπως ότι εσχάτως σε είχα απογοητεύσει; Αλλά εσύ δεν έγραψες κάποτε ότι η απομυθοποίηση στις σχέσεις των ανθρώπων κάνει καλό;
Μαράκι και "κόκκινα χείλη", νομίζω θα γίνεται πολύ καλές φίλες...

Ανώνυμος είπε...

Περί μαθηματικών.
Δυστυχώς η γνώμη που έχουμε για τα Μαθηματικά, έχει διαμορφωθεί μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς των καθηγητών και φροντιστών μας στα σχολειά. Εξαντλήθήκαμε στο μαυροπίνακα και σε ξερούς και ακαταλαβίστικους τύπους. Στερηθήκαμε όλοι τη μαγεία των σχημάτων της φύσης, της αρμονίας των ουράνιων σωμάτων, δε μας κάνανε γεωμετρία σχηματίζοντας τα σχήματα στο χώμα, δε μας ανάλυσαν ποτέ τις Αγλαόμορφες και ενίοτε Αγλαόκαρπες φαλτσαριστές μπαλιές του Βάσια Χατζηπαναγή που συνήθως οδηγούσαν τη στρόγγυλη Θεά από τη μια και τον τερματοφύλακα από την άλλη. Γ΄αυτό και τα μισήσαμε. Όπως και νεαροί και νεόκοποι φιλόλογοι, και λοιποί θεωριτικοεπιστημούντες, μισήσαμε και την ποίηση την πεζογραφία, την ιστορία, στη βαθύτερη και πιο ουσιαστική τους μορφή. Γι΄αυτό και απορείτε για το τι σπούδασε ο Ασκαρδαμυκτί. Στο τέλος - τέλος βέβαια η επιστήμη είναι ενιαία, από αρχαιοτάτων ετών έως και σήμερα.

Ανώνυμος είπε...

Γιατί Ασκαρδαμυκτί μου να μην γίνουμε φίλες τι έχουμε να χωρίσουμε (εσένα μήπως)?
Δεν έπιασα τον σχολιασμό σου στο πόστ μου καθότι μικρή δυσκολεύομαι...

anima rana είπε...

Ατακτο ζιζάνιο γιατί σκαλίζεις τα πράγματα του παππού???

Η ζωή είναι πολυδιάστατη και μακάρι μέχρι να αφήσουμε τον μάταιο τούτο κόσμο να έχουμε προλάβει να δούμε όσο περισσότερα γίνεται.

κουάξ!

Ανώνυμος είπε...

Υπέροχο....
Έτσι είναι,όλα τα πράγματα έχουν περισσότερες διαστάσεις απο αυτές που αρχικά βλέπουμε...

Ανώνυμος είπε...

Δεν το ειχα πει ακριβως ετσι αλλα δεν εχει σημασια.
Σημασια εχει οτι μου εδωσες ιδεα για επομενο post.

Jason είπε...

Καταπληκτικό...
Πολύ ευχάριστο στην ανάγνωση αλλά και πολύ όμορφο βαθύτερα.
Πολύ ιδιαίτερο ύφος και πολύ καθαρή σκέψη.
Θα σε επισκέπτομαι.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ανώνυμε Έλληνα, πριν η γνώση πολυδιασπαστεί, η επιστήμη ήταν ενιαία και ονομάζονταν φιλοσοφία. Όχι την φιλοσοφία όπως την αντιμετωπίζουμε σήμερα, δηλ. ως σύνολο ακαταλαβίστικων θεωριών, αλλά όπως το λέει η ίδια η λέξη: αγάπη της σοφίας... Πάντως φιλοδοξώ, όταν δοθεί ο αναγκαίος χρόνος, να εκλαϊκεύσουμε από τον χώρο αυτό όλες τις φιλοσοφικές θεωρίες που σήμερα φαίνονται απροσπέλαστες απ' το ευρύ κοινό...
Μαράκι μου, το έχω απωθημένο να με διεκδικούν ταυτόχρονα δύο γυναίκες... Κάντε κάτι!
Βατραχάκι, μήπως θα με ήθελες "ζιζάνιο" για να με καταβροχθίσεις; Κανονικά, στο γάμος σου έπρεπε να γίνει μπλογκοσύναξη (ή, καλύτερα, ασκαρδαμυκτοσύναξη)... Τέλος πάντων... μπορεί να γίνει στον δικό μου...
Q.A., κι αυτή είναι η ομορφιά της ζωής, έτσι;
Άννα Μαρία, το ξέρω πως δεν το είπες ακριβώς έτσι, αλλά να... ήθελα και να σε τσιγκλίσω λίγο...
Jason, καλώς ήλθες! Μόλις βρω περισσότερο χρόνο θα εντρυφίσω στο μπλογκάκι σου. Από μια πρώτη ματιά μου φάνηκε ενδιαφέρον...

Ioanna είπε...

Αυτό που μου άρεσε πιο πολύ είναι
η θύμηση της παιδικής αθωότητας και περιέργιας!Οι παλιές μυρωδιές και η φιγούρα του παππού!
Ασκαρδαμυκτί...από μικρός στα βάσανα?

liliputaner είπε...

Ελπίζω να είσαι κατάλληλα εξοπλισμένος για όλες τις καινούργιες επισκέψεις που θα δέχεσαι από εδώ και στο εξής ε!Ξέρεις φοντανάκια, ποτάκια κλπ!!!;-) Nice post!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Τέτοια βάσανα να ταν πάντα... Ιωάννα μου!
Λίλι, είμαι έτοιμος...