Είμαι στην Τετάρτη Δημοτικού. Η δασκάλα μόλις τέλειωσε την παράδοση του μαθήματος «η μάχη του Μαραθώνα». Πόσο περήφανοι νοιώθουμε που οι παππούδες μας νίκησαν τους κακούς που πάρκαραν τα πλοία τους εκεί που πέρσι έκανα μπάνιο με τα ξαδέλφια μου!
Η δασκάλα ρωτά: «Έχει κανείς σας καμιά απορία»;
Σηκώνω αμέσως το χεράκι μου.
- Πες μας εσύ, τι δεν κατάλαβες να το ξαναπώ...
- Κυρία, αυτοί οι γίγαντες μαραθωνομάχοι, με τις ασπίδες και τα δόρατα, πώς «πήδαγαν»;
Ένα σούσουρο απλώνεται στην τάξη. Κρυφά γελάκια και ψίθυροι. Απ’ το πίσω θρανίο, ο Γιωργάκης μού έριξε μια καρπαζιά. Κι η δασκάλα βάζει τις φωνές:
- Ντροπή σου παιδί μου, ντροπή σου...
Αμέσως κατάλαβα! Για κάποια πράγματα δεν πρέπει να ρωτάς. Γιατί αν ρωτήσεις είναι ντροπή και τρως καρπαζιά. Πρέπει να ψάξεις και να βρεις την άκρη μόνος σου. Αρχίζω, λοιπόν, να ψάχνω στα τυφλά. Κράτησε αρκετές μέρες, ίσως και μήνες. Όμως δεν έψαχνα στη «Ζωή του παιδιού» που μας μοίραζαν στο σχολείο. Γιατί εκεί μέσα έχει πολλές προσευχούλες, κι εγώ τις προσευχούλες τις βαριέμαι πάρα πολύ...
Στο τέλος γνώρισα μια κυρία! Την Αφροδίτη. Ήταν, λέει, θεά. Σα να λέμε όπως η κυρία Αγία Μαρίνα, που είχε το σπίτι της λίγο πάνω απ' το δικό μας σπίτι. Όμως δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Η κυρία Αγία Μαρίνα ήταν σοβαρή, αδύνατη, ντυμένη μέχρι τα νύχια. Η άλλη ήταν τσίτσιδη, χοντρομπαλού, με δυο μεγάλα βυζιά, σαν της Αστέρως, της αγελάδας του κυρ Φάνη, του γείτονα. Όμως η χοντρομπαλού μού αρέσει περισσότερο από κείνη που είχε το σπίτι της λίγο πάνω απ’ το δικό μας σπίτι...
Ήταν, λέει, θεά του έρωτα! Βέβαια, εγώ δεν ξέρω ακριβώς τι σημαίνει η λέξη αυτή. Στην αρχή νόμιζα πως είναι εκείνο που ένιωθα για τη Στελλίτσα του πρώτου θρανίου. Ύστερα όμως μπερδεύτηκα, όταν άκουσα τον πατέρα μου να λέει δυνατά στο θείο μου «μη μου ζαλίζεις τον έρωτα»!
Γι' αυτό αποφάσισα να ρωτήσω τη μαμά μου. Κι εκείνη μου απάντησε πως έρωτας είναι εκείνο με το οποίο οι άνθρωποι κάνουν τα παιδάκια. Τότε εγώ τα κατάλαβα όλα: ότι η χοντρομπαλού πρέπει να είχε χιλιάδες παιδάκια. Όμως εγώ δεν ήθελα να κάνω παιδάκια με τη Στελλίτσα. Γιατί τα παιδάκια ζαλίζουν τον έρωτα...
23 σχόλια:
Είπα κι εγώ... ο ασκαρδαμυκτής πώς άντεξε τρεις μέρες χωρίς "πηδήματα";
Ανησύχησα για την υγεία σου φίλε μου.
Η δική σου τριλογία είναι κώλοι-βρακιά-πηδήματα.
Τί παιδάκι ήσουν εσύ; (Γούτσου - γούτσου - γούτσου!) Και πόσο μπερδεμένο... Λοιπόν, τί καταλάβες τώρα που έμαθες ότι δύσκολα θα βρεις έρωτες χωρίς ζαλάδες; Ή, μήπως, ακόμα ψάχνεις;
Ανώνυμα... από υγεία καλά είμεθα, το αυτό ευχόμεθα και δι υμάς!
Αταλάντη μου, ακόμα μπερδεμένος είμαι...
Αναρωτιέμαι γιατί μεγαλώνοντας έγινες απορριπτικός με τις γυναίκες. Αφού μια χαρά μεγάλωσες, με την Αφροδίτη σου και τη Στελλίτσα σου. Θα το αποκαλύψεις άραγε στο part 3?
Κάτι απορίες κι εσύ που είχες σαν παιδάκι!!! Πώς να μην φρικάρει κι αυτή η δύσμοιρη η δασκάλα:P:P:P
Απολαυστική η αυτοψυχανάλυση!:P Πολύ γέλασα...!
Καληνύχτα:)
Η μια αδυνατη η αλλη χοντρομπαλου, αμαν βρε ασκαρδαμυκτι δε θα βρεις την χρυση τομη :) ?
Γλυκέ μου Ασκαρδαμυκτί,
είδες που οδηγεί συντηρητισμός?Στην παραπληροφόρηση των νέων.Στις μέρες μας ναναι καλά η τηλεόραση τα παιδιά δεν εχουν τέτοιες απορίες!
Ευτυχώς είχες μυαλό ξουράφι και έκανες σωστούς συσχετισμούς.
Να υποθέσω πως είσαι και κατά του γάμου και της τεκνοποίησης?
Μα τι σε εχει φτάσει σε αυτό το σημείο?
Μου εξάπτεις την περιέργεια...και μου αρέσει αυτό σε εναν άντρα.
Περιμένω την συνέχεια της αυτοψυχανάλησης με αγωνία.
Αγαπητή Λοστ, το πρόβλημα που θέτεις είναι κατά βάση φιλοσοφικό. Σου θυμίζω τη διάκριση του Αριστοτέλη μεταξύ "κοινού" ("δεύτερη ουσία") και "καθ' έκαστου" ("πρώτη ουσία")! Με απλά λόγια: έναντι του γυναικείου φύλλου γενικά είμαι όντως αρνητικός. Όταν όμως πρόκειται για συγκεκριμένες γυναίκες ... παραδίδω τα όπλα!
Άννα-Μαρία μου, δεν υπάρχουν πιο αντιερωτικές γυναίκες από τις αγίες της Εκκλησίας μας. Να μας λείπουν...
Thegypsy, το απολαμβάνεις ... έτσι; Όμως το μέρος Γ' θα είναι κατά τι πιο κουλτουριάρικο...
Μαράκι μου, ασφαλώς και είμαι κατά του γάμου. Αλλά το προχωράω και παραπέρα... Είμαι και κατά της συμβίωσης! Ωραία, να έχουμε σχέσεις, αλλά ο καθένας σπίτι του. Όχι στην βαρβαρότητα της καθημερινής και συνεχούς συμβίωσης. Δεν μπορείς να το φανταστείς, αλλά έφθασα σε σημείο να μην μπορώ να κοιμηθώ στο ίδιο κρεβάτι με γυναίκα. Κάνουμε ό,τι κάνουμε και ο καθείς... στο χώρο του! Στο σημείο αυτό, βέβαια, δεν έφθασα ξαφνικά αλλά σιγά-σιγά, μιθριδατισμός...
Ωχ... ξέχασα την "ό,τι αγαπώ"! Συγγνώμη και καλώς ήλθες...
Αλλά μη θυμώνεις! Ένα παιδάκι της τετάρτης δημοτικού σε μικρή και κτηνοτροφική επαρχιακή πόλη φυσικό είναι να συνδυάζει το μεγάλο στήθος με τα μαστάρια των αγελάδων...
Μ’ έπιασε λογοδιάρροια και γι’ αυτό συνεχίζω. Άλλωστε νοιώθω σα να βρισκόμαστε σε μια καφετέρια και τα λέμε χαλαρά και παρεϊστικα.
Επανέρχομαι στις σχέσεις των δύο φύλλων. Προσωπικά, από μια σχέση έχω τις εξής τέσσερις απαιτήσεις: α) ελεύθερο και ακομπλεξάριστο σεξ, β) κοινή διασκέδαση και ψυχαγωγία, γ) από κοινού αντιμετώπιση όλων των προβλημάτων μας, είτε προσωπικών είτε της σχέσεως και δ) συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων σε διάφορα θέματα. Πιστεύω πως και τα τέσσερα αυτά προαπαιτούμενα δεν προϋποθέτουν τη συμβίωση κάτω από κοινή στέγη. Να το πω πιο απλά: με φαντάζεστε να είμαι στην τουαλέτα και να φωνάζω στη φίλη μου:
- τέλειωσε το χαρτί, φέρε μου σε παρακαλώ ένα ρολό…
Πάει τέλειωσε….. χάθηκε όλη η μαγεία.
Και κάτι για ... αγελάδες: το περασμένο καλοκαίρι που πήγα στο χωριό μου, είπα κι εγώ να δοκιμάσω να αρμέξω μία. Άμαθος καθώς ήμουνα (γιατί ουδεμία σχέση έχουν με τα αβρά στήθη των κοριτσιών της πρωτεύουσας) δεν κατόρθωσα να της βγάλω ούτε σταγόνα! Και το χειρότερο, η αγελαδίτσα κατάλαβε την ανικανότητά μου και γύρισε και με είδε με έναν τρόπο γεμάτο πλήρη περιφρόνηση! Παιδιά, εκείνο δεν ήταν βλέμμα, μαχαιριά στην καρδιά μου ήταν.. Ένοιωσα χειρότερα κι από κείνο το βράδυ που πήγα με μια γκόμενα στο ξενοδοχείο κι επειδή ήπια ξεροσφύρι ένα μπουκάλι ουίσκι δεν μου ... σηκώνονταν!
Μμμμ κάκο πράγμα το ποτό, σε φέρνει σε δύσκολη θέση στιγμές που πρέπει να φανείς αντάξιος των προσδοκιών της ύπαρξης που σε συνοδεύει.
Δεν πιστεύω πως είναι η συμβίωση που χαλάει τη μαγεία, αλλα η συνήθεια του να έχεις τον σύντροφό σου αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας σου.
Η μόνη συμβίωση που έχουμε μάθει ειναι αυτή με τους γονείς μας, στην οποία λες ελεύθερα φέρε ενα ρολό χαρτί και δυστυχώς χρησιμοποιούμαι το ίδιο μοτίβο και στις σχέσεις μας.
Δεν συζείς με τον άλλον αλλά ο έρωτας σε κρατάει κοντά του όλη τη μέρα.
Το ίδιο πράγμα δεν είναι στην τελική?
Ασκαρμαμικτί μυστήριο τραίνο είσαι αδελφάκι μου. Μέχρι τώρα νόμιζα πως εγώ είμαι ο πιο παράξενος άντρας του κόσμου, αλλά εσύ είσαι χειρότερος. Τόσον καιρό με κατηγορούσε η κοπέλα μου για διάφορα. Μόλις διάβασα τα πιο πάνω σχόλια σου έτρεξε να της τα δείξω! Τώρα κατάλαβε ότι υπάρχουν και χειρότερα από μένα κι άρχισε τις γλύκες.
Σ' ευχαριστώ ασκαρδαμικτί.
ασκαρδαμικτί ρίξε τη μάσκα και πες μας ποιος είσαι. Πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω άνθρωπο να χειρίζεται τόσο άνετα τις φιλοσοφίες του Αριστοτέλη τα ποιήματα του Καβάφη και ταυτόχρονα τα μαστάρια της αγελάδας, τα "πηδήματα" και τα "σηκώματα".
Φίλε Νίκο, επιτελούμαι και ... κοινωνικό σκοπό βλέπεις...
Ανώνυμα, λάθος νομίζεις αν νομίζεις πως είμαι όποιος νομίζεις...
Εσείς, αν θέλετε, συνεχίστε την κουβεντούλα. Εγώ απλά σας ενημερώνω πως από αύριο αρχίζουμε πάλι τα Καβαφικά με το ποίημα "Τα παράθυρα", γιατί ... εσείς μας το ζητήσατε!
Ίσως τα 44 χρόνια που είναι φορτωμένα στην πλάτη μου με κάνουν να βλέπω τα πράματα με άλλο μάτι.
Τι να σας πω ρε παιδιά, δε θα με ενοχλούσε καθόλου αν ο σύντροφος μου , ζητήσει να του πάω χαρτί στην τουαλέτα και για να είμαι ειλικρινής θα με ενοχλούσε αν δε μου το έλεγε.
Δε μπορώ να καταλάβω, θα απομυθοποιηθεί ???? Γιατί βρε ασκαρδαμυκτί?
Μα δε θέλω να ζήσω μαζί του έναν μύθο αλλά μια ζωή ΣΑΝ ένα όμορφο παραμύθι με όμορφο τέλος.
Ε ρε παιδιά και οι πρίγκιπες πάνε στην τουαλέτα , τι να κάνουμε δηλαδή.
Αχ…….. θα πρέπει να γέρασα!!!!
ΥΓ
Ασκαρδαμυκτί,
Πες στον ανώνυμο πως ο καλός μύλος όλα τα αλέθει!!!
(σεντόνι αυτά που γράφω έτσι??
Τι τα θες….άμα πετύχει ο πρώτος καφές σου φτιάχνει την μερα….)
καλησπερα,
...τολμω να πω, διαβαζοντας αυτα που γραφεις, οτι δεν ξερεις τι χανεις !!...Εισαι ομως μικρος, φανταζομαι θα μαθεις :-))
τα φιλια μου
Δεν γέρασες Άννα-Μαρία κι εγώ που είμαι 19 συμωφωνώ απολύτως μαζί σου. Αυτά είναι αντιλήψεις, πιστεύω, που αποκτάμαι απο μικρή ηλικία και τις κρατάμε στην υπόλοιπη ζωή μας. Απλά, είναι εντελώς φυσιολογικό να μην έχουμε όλοι τις ίδιες αντιλήψεις.
Μέχρι και στο σχόλιο που έκανες για τον ανώνυμο συμφωνώ. Το ότι κάποιος διαλέγει να χρησιμοποιήσει κάποιες λέξεις δεν σημαίνει ότι είναι αγράμματος. Και το γεγονός ότι ένας, προφανώς, μορφωμένος άνθρωπος διαλέγει να εκφράσει αυτό που θέλει με συγκεκριμένο τρόπο, σημαίνει ότι κάτι προσπαθεί να πει κι αυτοί που με την πρώτη ματιά κατακρίνουν την επιλογή αυτή μάλλον δεν μπαίνουν καν στην διαδικασία να καταλάβουν τι...
Όλες οι απόψεις πολύ ενδιαφέρουσες! Πού να βρεις το σωστό και πού το λάθος;
Αλλά μου δόσατε μια υπέροχη ιδέα! Δεν θα σας την αποκαλύψω τώρα... περιμέντε την επόμενη "αυτοψυχανάλυσή μου" που θα είναι εμπνευσμένη από τον πιο πάνω διάλογο...
Το ζήτημα που θέτεις είναι πολύ σοβαρό. Δεδομένου ότι έχω ασχοληθεί με το ζήτημα συστηματικά, σας γνωρίζω τα εξής.
Υπάρχει ένα ακαδημαικό paper, γραμμένο από δύο γυναίκες ακαδημαικούς (Lena Edlund, Evelyn Korn), το οποίο έχει δημοσιευθεί στο Journal of Political Economy, και έχει τίτλο, "A theory of prostitution". Με λίγα λόγια, οι δύο απελευθερωμένες γυναίκες θεωρούν ότι σύζυγος και πουτάνα (wife or whore)είναι οικονομικά αγαθά και μάλιστα υποκατάστατα - men buy, women sell.
Σύντομη περιγραφή του paper μπορείτε νε δείτε στο
http://www.forbes.com/2006/02/11/economics-prostitution-marriage_cx_mn_money06_0214prostitution.html
Παρα - σοβάρεψα μου φαίνεται, αλλά τι να κάνουμε, αυτή είναι η θέση της γυναίκας..
Εγώ Παιδίσκη είμαι, όμως, απορίες και ανησυχίες τέτοιες δεν έχω.
Να ανησυχώ γιατρέ μου;
Ανώνυμε Έλληνα, μην προκαλείς την τύχη σου...
Παιδίσκη μου, αυτές είναι αγορίστικες απορίες...
α, που να ξέρω κι εγώ το τσαμένο...
Πλήρης σύγχυση, έτσι; :):):):):):):) Έλαααα, αστειεύομαι!
Δημοσίευση σχολίου