Σάββατο, Οκτωβρίου 21

Αυτοψυχανάλυση (Α)

Ξαπλώνω στο κρεβάτι, μισοκλείνω τα μάτια (κύριε ψυχίατρε χαμηλώστε παρακαλώ λίγο το φως) κι αρχίζω:
Τελειώναμε το δημοτικό στη μικρή απομονωμένη επαρχιακή μας πόλη. Τότε που όλη μας η ζωή ήταν μια σχολική τσάντα κρεμασμένη στον δεξί μας ώμο και μια δερμάτινη μπάλα σφιχτά κρατημένη στην αριστερή μασχάλη.
Κάθε Σάββατο απόγευμα υποχρεωτική παρακολούθηση της «εξήγησης ευαγγελίου». Ο δάσκαλος μας μετέφερε βαριεστημένα όσα «ξεσήκωνε» από κάτι χαμοφυλλάδες του «Σωτήρα» κι εμείς σχεδιάζαμε ανυπόμονα τη συνέχεια... Το απόγευμα του Σαββάτου (για βράδυ δεν τολμούσαμε ούτε να το σκεφτούμε) είχε μια ιδιαίτερη μαγεία για μας, στη μικρή επαρχιακή κοινωνία. Οι ποδοσφαιρικές οδομαχίες σταματούσαν προσωρινά, οι βαθιές πληγές στα γόνατα και στα καλάμια είχαν την ευκαιρία να επουλωθούν καθώς και οι πάντα στραπατσαρισμένοι αγκώνες μας... Βλέπετε τότε το ποδόσφαιρο παίζονταν όχι σε εισαγόμενους χλοοτάπητες αλλά στις σκληρές και πετρώδεις αλάνες, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη γενιά ανδρών να αποκτήσει στραβά πόδια... Έτσι χάσαμε οριστικά την ευκαιρία να γίνουμε περιζήτητοι σύντροφοι των διεθνούς φήμης μανεκέν... Άσε που δεν είχαμε κανέναν να μας διδάξει το «ξύρισμα», τις κρέμες προσώπου, τα σέξι ανδρικά εσώρουχα, τους «γυναικωτούς τρόπους» και τόσα άλλα που σήμερα θεωρούνται αξεσουάρ κάθε σύγχρονου εραστή...
Ας επιστρέψουμε όμως στο «ιερό» απόγευμα του Σαββάτου. Μετά την «εξήγηση του ευαγγελίου» είχαμε στη διάθεσή μας τρεις ολόκληρες και πολύτιμες ώρες! Κατά παράδοξο τρόπο οι γονείς μάς παρείχαν αυτή την «πολυτέλεια». Ίσως να σκέφτονταν πως μετά από τη «φωτισμένη εξήγηση του ευαγγελίου» δεν θα είχαμε διάθεση για σκανδαλιές. Ίσως, πάλι, να έβλεπαν πως η μικρή επαρχιακή μας πόλη δεν διέθετε τίποτε το «επικίνδυνο» που θα μπορούσε να βλάψει τα χρηστά μας ήθη ή να κλονίσει μέσα μας τα «ελληνοχριστιανικά ιδεώδη». Πάντως, όπως κι αν σκέπτονταν, η ουσία ήταν μία: είχαμε τρεις ώρες στη διάθεσή μας καθώς κι ένα ευτελές χαρτζιλίκι.
Την Κυριακή το πρωί είχαμε «υποχρεωτικό εκκλησιασμό» κι έτσι το Σάββατο το απόγευμα μπορούσαμε άνετα να αμαρτήσουμε εν διανοία... Το επόμενο πρωί είχαμε όλο το χρόνο να μετανιώσουμε! Έτσι, πριν ο δάσκαλος προλάβει να ολοκληρώσει το τελευταίο του «ηθικό δίδαγμα», είχαμε ήδη πηδήξει τη μεγάλη μάντρα του σχολείου (για να κόψουμε δρόμο) και τρέχαμε προς την πλατεία όπου βρίσκονταν το μοναδικό σινεμά όχι μόνο της πόλης αλλά και ολόκληρου του νομού. Και φυσικά ανέβαζε πάντα έργα κατευθείαν απ’ τα αζήτητα, με πρωταγωνιστές που συχνά είχαν πεθάνει προ πολλού...
Σε αυτό το σκοτεινό χώρο, που στριμωχνόμασταν με τα τριμμένα παντελόνια και τα παπούτσια ελβιέλα, μπορούσαμε για δυο ώρες τη βδομάδα να «υποδεχτούμε» τους μεγάλους «προσκεκλημένους» της πόλης μας! Και πρώτη απ’ όλους τη Μαίριλυν. Τη ζουμερή, χαδιάρα, ναζιάρα, κουνιστή και, ταυτόχρονα, απρόσιτη γυναίκα. Δεν μπορώ να πω ότι μας «άναβε». Ίσως να ήταν και η ηλικία... Όμως μας αποκάλυπτε, σε όλο της το μεγαλείο, τη λειτουργικότητα της θηλυκής ανατομίας. Πώς να ανακαλύψουμε το θείο αυτό δώρο στα καλαμένια κορμάκια των συμμαθητριών μας με τις φαρδιές γαλάζιες κορδέλες και τις μακριές ποδιές;
Η Μαίριλυν ξεδίπλωνε το γυναικείο κορμί, το ανέλυε σε κάθε κίνησή του, αποκάλυπτε τους μυχούς του και αναδείκνυε τους κόρφους του! Θα ήταν ψέματα αν λέγαμε πως η εικόνα αυτή δεν χάραξε βαθιά τη ζωή μας. Και πως δεν συγκρίναμε έκτοτε, υποσυνείδητα έστω, κάθε νέα μας γκόμενα με τη Μέρυλιν... Πάντως δεν είναι τυχαίο πως όσοι άντρες μεγάλωσαν με την εικόνα της Μαίρυλιν δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδεχθούν τα σύγχρονα πρότυπα της γυναικείας ανορεξικής ομορφιάς και μένουν «κολλημένοι» στην αναζήτηση των καμπυλών...
Στο μικρό σινεμαδάκι της επαρχιακής μας πόλης είχαμε απέναντί μας τη Μαίρυλιν να στέκεται αθώα, σαν μωρό. Σα να μας ντρεπόταν... Ανακάλυπτε στάσεις και τις χαιρόταν, σούφρωνε τα χυμώδη χείλη της και μας μάλωνε που τέτοια ώρα ήμασταν εκεί και την κοιτάγαμε. Αυτή ήταν μια «νοικοκυρούλα» που βρέθηκε «τυχαία» στο πανί... Όταν το έργο τέλειωνε, χωρίς να το επιδιώκω, έρχονταν μπρος στα μάτια μου η εικόνα του ανέραστου δασκάλου, του «ερμηνευτή των ευαγγελίων» που ξιφουλκούσε εναντίων των πορνών και των τελωνών, αλλά και του παπά, που έπρεπε να «τον φάω στη μάπα» πρωί-πρωί της Κυριακής. Θεέ μου πόσο διέφεραν από τον άγγελο την Μαίρυλιν. Και τότε έπαιρνα πάντα την ίδια απόφαση: δεν θα πήγαινα στην εκκλησία την επόμενη μέρα. Κι ας ήξερα πως τη Δευτέρα ο δάσκαλος θα έσπαγε πάνω μου το δρύινο χάρακά του...

15 σχόλια:

Ελπίδα είπε...

Πολύ χάρηκα που σε γνώρισα! Μ΄αρέσει πως περιγράφεις εκείνα τα χρόνια απ΄την μεριά του αγοριού. Δεν με είχε απασχολήσει ποτέ. Ηλικιακά πρέπει να συμπίμπτουμε. Γεννήθηκα το 60. Να είσαι καλά και να γράφεις!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κι εγώ πολύ χάρηκα Ελπίδα μου και σε καλωσορίζω!
Από τη σκοπιά του αγοριού, μπορεί να βρεις κάτι και στο μήνυμά μου στις 12 Οκτωβρίου (αν δεν βαριέσαι πήγαινε)
Γεννήθηκα το 1968...

Attalanti είπε...

Πριν από αυτό το ποστ, μου το έλεγαν και δεν μπορούσα να το καταλάβω: οι άνθρωποι που γεννήθηκαν το '60 έχουν μια διαφορετική λάμψη και έναν άλλο αέρα. Πολύ όμορφο, άσκαρ, πολύ! Να είσαι καλά (κ εννοείται πως θέλουμε κι άλλο)!
Καλημέρα!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Επιτέλους, να και μια καλή κουβέντα για την φουκαριάρα τη γενιά μου!
Μέχρι τώρα, Αταλάντη μου, τα κοριτσάκια της ηλικίας σου γέρους μας ανέβαζαν, ξοφλημένους μας κατέβαζαν...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Παιδιά, συγχωρέστε με που ξεστρατίζω πάλι την κουβέντα, αλλά "ανακάλυψα" κάτι ενδιαφέρον και επίκαιρο... Αν έχετε διάθεση, μπέστε στο http://nea-apo-drama.blogspot.com/ και θα δείτε...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Συγγνώμη, ξέχασα να σας πω, ότι το ζουμί βρίσκεται στο δεύτερο σχόλιο του πιο πάνω μπλογκ, που αναφέρεται στην παιδία...

Ανώνυμος είπε...

Στα δικά μου τα χρόνια τα πράγματα ήταν διαφορετικά.Δεν ξέρω βέβαια αν ήταν καλύτερα αλλά είχαμε την ελευθερία μας, με μόνη διαφορά απο τη σημερινή νεολαία οτι εμείς την εκτιμούσαμε.
Α! Και ξέρεις τη λένε...η γριά η κότα έχει το ζουμί...το ίδιο ισχύει και για τους κόκορες!ΧΙ!ΧΙ!

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρδαμυκτί, εγώ θα θέσω μια άλλη διάσταση. Από τα κείμενά σου διαπιστώνω αφ ενός ένα ενδιαφέρον για τη θρησκεία και το χριστιανισμό, απ την άλλη όμως μια απέχθεια για κάποιες τυπικές εκδηλώσεις της λατρείας, ιερείς, σύμβολα κλπ.
Σου τα λέω αυτά γιατί σπουδάζω Θεολόγος και ομολογώ πως κι εγώ και πολλοί συμφοιτητές μου βρισκόμαστε σε αδιέξοδο. Δεν γνωρίζουμε κι ούτε κανείς μπορεί να μας πει ποια πρέπει να είναι η θέση και η στάση μας στην κοινωνία. Εμείς δεν μπορούμε να γίνουμε ούτε επαναστάτες αλλά και δεν μας γεμίζει ο θρησκευτικός συντηρητισμός.
Ποια είναι η γνώμη σου (σας) για το θέμα;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μαράκι, ξέρεις κάτι; Αν δεν εκτιμούμε την ελευθερία μας, τότε αυτή χάνει την αξία της!
Τώρα, ως προς τις ... κότες, τους κόκορες και τα ζουμιά: η παροιμία έχει απόλυτο δίκιο! Την απόδειξη τη βλέπουμε καθημερινά. Ποιους προτιμούν για γκόμενους οι 20άρες; Μα τους 40ρηδες φυσικά (ακόμα και παντρεμμένους)! Αυτό που λέω τώρα δεν είναι πλάκα, αλλά η (τραγική) πραγματικότητα! Τέλως πάντων... αυτά θα τα αναλύσουμε μια άλλη φορά.
Θωμά, δεν σου κρύβω ότι με εξέπληξε τόσο η παρουσία σου εδώ όσο και ο προβληματισμός σου! Πάντα πίστευα ότι στο θεολογικό χώρο υπάρχουν άτομα καλοπροαίρετα, προβληματισμένα και ευαίσθητα. Η παρέμβασή σου μου δίνει την ευκαιρία αύριο να ασχοληθώ λίγο με το θέμα, ώστε να μην με κατηγορούν πως "τη βρίσκω" μόνο με "βρακιά και κώλους"!

Ανώνυμος είπε...

Όπα, θα το ρίξουμε τώρα και στη θεολογία; Για να δούμε...

Marina είπε...

Στην επαρχία έβλεπε κανείς καλές παλιές ταινίες, πέρα απο την Μονρόε, υπήρχε η Ρίτα Χέηθγουορθ, Χίτσκοκ, Βαϊσμίλλερ σαν Ταρζάν και ο περίφημος πόλεμος των κουμπιών, για να μην πώ για το τρίο Στούτζες, Σαρλώ, Χοντρό-Λιγνό.

Με χαρά διάβασα το άρθρο σου. Πίστευα ως τώρα λαθεμένα, ότι μόνο στα κορίτσια κάνει εντύπωση ο κινηματογράφος, ότι μόνο εκείνα δημιουργούν πρότυπα και ότι τα αγόρια της ηλικίας που περιγράφεις μόνο πολεμικά βλέπανε Ζορρό και μπάλλα. Αραγε τα πρότυπα αυτά τα κράτησες στη ζωή σου ή σε πήρε η μόδα της Τουϊγκι απο κάτω?

Ανώνυμος είπε...

Οπως παρατήρησα σου έχει δωθεί υλικό για τα επόμενα 2 ποστάκια σου.Ενα θεολογικού περιεχομένου και ένα σεξουαλικού.Διάλεξε με ποιό θα ξεκινήσεις αλλα φρόντισε να γράψεις και για τα 2

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μαρίνα, καλώς μας ήλθες! Με εκπλήσσει που εσείς οι γυναίκες ξέρετε τόσα λίγα για τα αγόρια...
Όσο για μένα, είμαι μάλλον παραδοσιακός τύπος άντρα... Τι θεά ήταν εκείνη η Χέηγουορθ...
Μαράκι μου, σου βγήκε το αυταρχικό! Φαίνεται πως θέλεις να τα ... προκαθορίζεις όλα! Τι θα γράψουμε, πότε θα τα γράψουμε, με ποια σειρά κλπ. Αλλά να σου πω την αλήθεια; Χρειάζομαι μια τέτοια γυναικεία παρουσία, μπας και μπω σε μία τάξη...
Τελευταίε ανώνυμα ... απ' όλα έχει ο μπαξές, και μην παραξενεύεσαι! Αρχίζουν και τα θεολογικά θέματα και τώρα θέλω να δω αν θα συμμετάσχουν αυτοί που επιμένουν για ... σοβαρά πράγματα!

3 parties a day είπε...

"Γέρους" και "ξοφλημένους" ονομάζουν κάποιοι τα παιδιά της ψυχεδέλειας;

Ανώνυμος είπε...

Μεγάλωσα κι΄εγώ σε επαρχιακή πόλη. Η μάνα μου θεοσεβούμενη καθως ήταν μας πήγαινε τακτικά στην εκκλησία. Όμως δεν το έπαιρνα καταπιεστικά. Πήγαινα μάλιστα και στο ιερό, με κάτι φίλους και κόβαμε αντίδωρα. Κάναμε κι΄'αλλες αγγαρίες, τις οποίες προσπαθούσαμε πάντα ν΄αποφύγουμε. Ηταν και ο νεοκόρος, καλή του ώρα, πολύ χαβαλεντζής! Μετά καμιά φορά πηγαίναμε και για πάστες αμυγδάλου σε καφενείο - ζαχαροπλαστείο της πλατείας. Και μετά στο σπίτι για το μεσημεριανό - ιεροτελεστία. Όλα στη εντέλεια, το φαί, καλοψημένο από το φούρνο της γειτονιάς, η μάνα καλοσυνάτη και πρόθυμη, ο πατέρας χαμογελαστός και ήρεμος. Μετά το φαγητό γήπεδο, κάθε Κυριακή είχε μάτς στη μικ΄ρή πόλη: ήταν 3 οι ομάδες της πόλης. Πορτοκαλάδα στο στρογγυλό πλαστικό μπουκαλάκι και Σάμαλι από τον πλανόδιο. Φυσικά το τρανζιστοράκι, είχε την θέση του. Τα ματς των μεγάλων Ομάδων βλέπετε. Δεληκάρης, Κελεσίδης, Υβ, Λοσάντα, Κούδας, Τερζανίδης, Γούναρης, Σαράφης, Μαύρος, Νικολούδης, Ραβούσης, Δομάζος, Ελευθεράκης, Κωνσταντίνου, και τόσοι άλλη. Κι΄αυτή η μαγική Τούμπα! Μια ζωή να χάνει ο θρύλος μας εκέι μέσα.
Την Κυριακή το βράδυ μετά την Αθλητική Κυριακή, μεγάλη στενοχώρια! Τσαγκαροδευτέρα και σχολείο - "κι΄ο χάρος νάρχονταν μια κυριακή το βράδυ".

Εγώ τη νοσταλγώ εκείνη την εποχή. Εκείνες τις Κυριακές! Φτώχεια - φιλότιμο - καλοπέραση!