Υπάρχουν μερικοί άνθρωποι που ζουν μόνο τις Κυριακές...

Σαν ήμουν παιδί η Κυριακή ήταν ένας παράξενος συνδυασμός: κόλαση και παράδεισος μαζί. Η κόλαση είχε να κάνει με τον πρωινό υποχρεωτικό (απ’ το σχολείο και την οικογένεια) εκκλησιασμό. Απ’ την Παρασκευή κι όλας άρχιζε να με κυριεύει η κατάθλιψη με την ιδέα και μόνο του κυριακάτικου εκκλησιασμού. Πω πω! Θα έτρωγα πάλι στη μάπα τους παπάδες με τις θυμιατούρες, τις ψαλμουδιές και τα κηρύγματα... Χριστός και Παναγία...

Όμως σε τούτη τη ζωή δεν υπάρχει μόνο κόλαση αλλά και παράδεισος (ευτυχώς)! Και στην ηλικία εκείνη ο παράδεισος για μας αντιπροσωπεύονταν από το ποδόσφαιρο. Τη μέρα αυτή κάποιοι λάτρευαν το «Θεό της Κυριακής» και κάποιοι άλλοι τη «θεά μπάλα». Κατά τη διάρκεια του εκκλησιασμού σκοτώναμε την ώρα μας κάνοντας σχέδια για το πώς θα παραταχθεί η ομάδα της γειτονιάς μας εναντίον της αντίπαλης γειτονιάς. Και μόλις ακούγαμε το «είδομεν το φως το αληθινό» τρέχαμε σπίτια μας, βγάζαμε τα «καλά μας» και κατευθείαν στην αλάνα. Αυτό που μας επέβαλαν οι γονείς μας (εκκλησιασμό) το μισούσαμε κι αυτό που μας απαγόρευαν (ποδόσφαιρο) το λατρεύαμε! Απόλυτα αντιεξουσιαστές...

Κι όταν έρχονταν η ευλογημένη ώρα της ποδοσφαιρικής αναμέτρησης με την «επάνω γειτονιά» («αριστοκρατική» τη φωνάζαμε) ζούσαμε την απόλυτη ηδονή. Ακόμη δεν έχω ξεκαθαρίσει μέσα μου αν το ποδόσφαιρο είναι υποκατάστατο της ερωτικής πράξης ή το αντίστροφο! Πάντως δεν είναι τυχαίο πως τα περισσότερα συνθήματα της κερκίδας είναι σεξουαλικού περιεχομένου. Και ούτε αρνούμαι πως ποτέ μου δεν ένιωσα τόση ηδονή όση όταν «έβαζα γκολ»! Για μας, το τέρμα του αντιπάλου αποτελούσε το γυναικείο όργανο, οι αντίπαλοι παίχτες τον ερωτικό μας αντίζηλο, και η νίκη της ομάδας μας αντιπροσώπευε την περιζήτητη γκόμενα, την ωραία Ελένη...

Ακολούθησε η κάθοδος στην Αθήνα. Επαφή με τις αριστερές ιδέες στη λαϊκή συνοικία του Βύρωνα. Η «χαμένη γενιά» της μεταπολίτευσης δίνει τη σκυτάλη στη «γενιά της αλλαγής». Μια γενιά πιο χαλαρή, με περισσότερη αυτοπεποίθηση, λιγότερα κωλύματα. Αλλά και ... προσωπολατρία, βόλεμα, καριέρα, κονόμα...

Κάποιοι αρνηθήκαμε πεισματικά να «μεγαλώσουμε»! Κουτούκια, ρεμπέτικα, Θεοδωράκης, Ρίτσος, Βάρναλης... Και τις Κυριακές πάντα η απαραίτητη θυσία στη «θεά μπάλα»....

Ο Πειραιάς ήταν ακόμη η εργατούπολη. Η πόλη των προλετάριων και του Ολυμπιακού! Ήταν η ομάδα μας! Όλη τη βδομάδα χάναμε απ΄το αφεντικό, τον σπιτονοικοκύρη, απ’ τον μπακάλη... χάναμε από παντού. Ε, να μην κερδίζουμε κι εμείς μια φορά τη βδομάδα; Και η μέρα αυτή ήταν, πάλι, Κυριακή... Δε λέω πως όλοι στο λιμάνι ήταν αριστεροί. Όμως πάντα, οι άνθρωποι που ζουν γύρω απ’ τα μεγάλα λιμάνια έχουν μια διαφορετική ψυχοσύνθεση και νοοτροπία απ’ τους άλλους...

Ταυτόχρονα σχεδόν γνωρίζουμε και τον άλλον «άξονα» της ζωής μας. Οι γυναίκες γίνονται το δεύτερο σημείο αναφοράς. Πρώτα στα στενά κι ανήλιαγα δρομάκια, ύστερα στις πλατείες κι αργότερα στα σαλόνια...

Τα χρόνια περνούν... Αυτοκρατορίες, συστήματα, ιδεολογίες, γκρεμίζονται. Αλλά κάποιοι εξακολουθούν να μένουν παιδιά...

Στρατός! Τις Κυριακές τα βράδια κάποιες σκιές περνούν μέσα απ’ τα κομμένα συρματοπλέγματα της βάσης στην Ελευσίνα. Μηχανές μεγάλου κυβισμού. Σε δέκα λεπτά (!!!) στη Γλυφάδα, στο μαγαζί που τραγουδούσε η Καίτη Γαρμπή (η «Καιτούλα μας»)... Στολές παραλλαγής, μπερέδες, χορός, μαγκιά, γκομενιλίκι...

Αλήθεια, γιατί δεν θυμάμαι καμιά Δευτέρα της ζωής μου;