Άλμα στο κενό ...

Έχω γεμίσει το γραφείο μου με post it. Αυτά τα μικρά κίτρινα χαρτάκια που τα κολλάς για να σου υπενθυμίζουν τη ζωή σου. Πού τηλεφωνάς, πού πας, πότε η δόση των ασφαλίστρων, πότε η τράπεζα... Ένας φίλος με πρόβλημα που με χρειάζεται δίπλα του, κι αυτός ακόμη έγινε post it! Όλοι μας εξουθενωμένοι άνθρωποι. Διαλυμένοι. Αλλού πατάμε κι αλλού βρισκόμαστε. Βήματα που σέρνονται... Βλέμματα που σέρνονται... Λέξεις που σέρνονται... Χωρίς αποστολέα και παραλήπτη.

Κι ύστερα «πέφτω» στις διαφημίσεις! Και βλέπω μια άλλη ζωή. Όλοι ξεκούραστοι. «Φράπες» που μόλις σηκώθηκαν από τον τέλειο ύπνο. Κομψοί, γοητευτικοί, γελαστοί. Οικογένειες που δεν τσακώνονται ποτέ. Ζευγάρια μες στα μέλια και στα σορόπια. Γυναίκες που φτιάχνουν το πρωινό των παιδιών –άγρια χαράματα- ντυμένες και μακιγιαρισμένες στην εντέλεια. Να και οι λεκέδες από σοκολάτα στα ρούχα του παιδιού. Η μάνα η κανονική εκνευρίζεται, αγχώνεται, θυμώνει. Η μάνα η «διαφημιστική» και το «νοικιασμένο» βλαστάρι της χαμογελάνε. Με το «σωστό» απορρυπαντικό όλα αντιμετωπίζονται...Οι γυναίκες των διαφημίσεων δεν έχουν πονοκέφαλο, περίοδο, δόσεις να πληρώσουν, αφεντικό να τους πιάνει τον κώλο. Οι άντρες τους δεν έχουν γκόμενα. Το παιδί τους αριστούχο και πρώτο στον αθλητισμό. Η πεθερές τους τις λατρεύουν (μοιράζονται μαζί τους τα σοκολατάκια στον καναπέ). Δεν αντιμετωπίζουν προβλήματα. Υπάρχουν μόνο γλέντια και χαρές, παραλίες, τέλεια σπιτικά και σώματα. Η «τέλεια ζωή»!

Σήμερα ξύπνησα με στραβό μάτι. Θέλω να σπάσω το καντράν της τηλεόρασης. Δεν θέλω άλλο τον πόνο και το αδιέξοδο, την αγωνία και την μοναξιά. Θέλω να γίνω ένας απ’ τους «κυρίους» των διαφημίσεων. Με την ιδανική σύζυγο, τα πάντα χαρούμενα και ενεργητικά παιδιά, την κουκλάρα γκόμενα, το πανάκριβο σπορ αυτοκίνητο, τη μεγάλη αυτοπεποίθηση και τη μοναδική ενεργητικότητα. Θέλω να πάρω φόρα και να χιμήξω μέσα στην οθόνη. Ένα άλμα στο κενό...