Ο τρόπος που υποβλήθηκε η πρόταση για την ίδρυση Ιδιωτικών Πανεπιστημίων αλλά και τα πλαίσια που κινήθηκε ο σχετικός διάλογος ήταν ανεπίτρεπτα δημαγωγικός.
Κατ αρχήν οι εμπνευστές και υποστηριχτές της πρότασης έχασαν μεγάλο μέρος της σοβαρότητας και αξιοπιστίας τους καθώς «φοβήθηκαν» να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι, αντί για «Ιδιωτικά Πανεπιστήμια» έκαναν … ντροπαλά λόγο για «Μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια»! Πρόκειται για τα περιβόητα Πανεπιστήμια «των δύο ΜΗ»! Όμως με στρουθοκαμηλισμούς, μισόλογα, «μη» «δεν» και «αντί», η σοβαρότητα «πάει περίπατο»…
Συμφωνώ ότι το θέμα των Ιδιωτικών Παν/μίων δεν πρέπει και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί δογματικά, στενόμυαλα και με «ψυχώσεις» του παρελθόντος. Όμως, όλοι συμφωνούμε πως πριν ληφθεί οιαδήποτε σχετική απόφαση πρέπει να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε πλήρως.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Αυτοί που προσπαθούν να προωθήσουν το ταχύτερο την δυνατότητα ίδρυσης Ιδιωτικών Παν/μίων προβαίνουν στο εξής ατόπημα: επιχειρούν να συγκρίνουν την γκρίζα πραγματικότητα των Δημόσιων ΑΕΙ (αποσιωπώντας πολλές απ’ τις θετικές πλευρές τους) με μια «ιδανική», γενική, αόριστη και αρκετά νεφελώδη εικόνα των Ιδιωτικών Παν/μίων. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να συγκρίνουν την καθημερινότητα με ένα «όραμα», προφανώς για να επικρατήσει κατά κράτος το «όραμα»! Είναι μια μέθοδος πονηρή και αρκετά δημαγωγική!
Ασφαλώς και δεν πρέπει να απορρίπτουμε εκ των προτέρων τα ιδιωτικά παν/μια. Προτού όμως συναινέσουμε στην ίδρυσή τους, δικαιούμαστε κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα:
1) Ποιοι είναι εκείνοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα ίδρυσης Ιδιωτικών Παν/μίων; Μήπως αυτοί που ο πρωθυπουργός ονομάζει «νταβατζήδες»; Αυτοί που το κόμμα σας παρουσιάζει, λίγο-πολύ, ως «τέρατα της διαπλοκής»; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά ουσιαστικό. Αν εξακολουθείτε να θεωρείτε τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που ελέγχουν τα δημόσια έργα, τις δημόσιες προμήθειες και τα ΜΜΕ επικίνδυνους για τη δημοκρατία, φανταστείτε πόσο πιο επικίνδυνοι θα γίνουν αν ελέγχουν και την Ανώτατη Εκπαίδευση!
2) Κι αν αποκλείσουμε δια νόμου τους «νταβατζήδες» από τον χώρο της Παιδείας (με κίνδυνο νέες «σφαλιάρες» από την Ε.Ε.), ποιοι απομένουν για να ιδρύσουν ιδιωτικά παν/μια; Μήπως οι Δήμοι, η ΓΣΕΕ, η Εκκλησία, τα επαγγελματικά σωματεία; Ας είμαστε σοβαροί. Το πιθανότερο είναι να ιδρυθούν στη χώρα μας παραρτήματα-σφραγίδες κάποιων ξένων παν/μίων, που θα παρέχουν εκπαίδευση κατώτερη ίσως και από εκείνη των ΙΕΚ, όπως συμβαίνει και σήμερα με κάποια «κολέγια»… Τότε όμως για ποια αναβάθμιση της παιδείας μιλάμε;
3) Ας υποθέσουμε ότι επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών παν/μίων. Εύλογα τίθεται το ερώτημα: πόσες, πού και ποιες ιδιωτικές σχολές θα ιδρυθούν; Κατ’ αρχήν είναι βέβαιο πως η συντριπτική πλειοψηφία τους θα εδρεύει στην Αθήνα, άντε και κάποιες στη Θεσσαλονίκη; Αποτελεί αυτό για την κυβέρνηση ικανοποιητική προοπτική; Και πέραν αυτού: Υπάρχει περίπτωση να ιδρυθεί ιδιωτική Νομική, Φιλοσοφική, Θεολογική, Μαθηματική κλπ; Ή, μήπως, θα ιδρυθούν μόνο κάποιες οικονομικές σχολές που θα έχουν σχέση με την οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων; Η λειτουργία τέτοιων σχολών φαντάζει πιο εφικτή γιατί και το κόστος λειτουργίας είναι χαμηλό και οι «εταιρείες - ΑΕΙ» θα εξασφαλίζουν εύκολο, συμβιβασμένο και κατάλληλα «διαμορφωμένο» επιστημονικό προσωπικό.
4) Πόσοι και με ποια διαδικασία θα εισέρχονται στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Μήπως θα εγγράφεται όποιος θέλει, αρκεί να μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα; Η άποψη ότι με τα ιδιωτικά παν/μια θα εκλείψει το φαινόμενο της φοιτητικής μετανάστευσης, αυτό μαρτυρεί. Όμως τότε για πια αξιοκρατία και αναβάθμιση μιλάμε; Και με ποια λογική στα ιδιωτικά ΑΕΙ θα εισέρχεται ο οποιοσδήποτε ενώ στα δημόσια θα αποκλείονται όσοι δεν ξεπερνούν τη βάση του «10»; Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν τώρα κι όχι «κάποτε στο μέλλον»…
5) Πόσα και ποια μαθήματα θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα σπουδών των ιδιωτικών ΑΕΙ και με ποια ύλη; Υπάρχει, λ.χ., περίπτωση στο Δημόσιο Οικονομικό Παν/μιο τα υποχρεωτικά μαθήματα να είναι 40 και στο αντίστοιχο ιδιωτικό 30; Θα μπορεί η ανά εξάμηνο εξεταστέα ύλη του Δημόσιου ΑΕΙ να ανέρχεται, λ.χ., στις 3.000 σελίδες και του αντίστοιχου ιδιωτικού στις 700; Τα ερωτήματα αυτά είναι σημαντικά. Γιατί είναι βέβαιο πως τα ιδιωτικά ΑΕΙ για να προσελκύσουν «πελάτες» θα υπόσχονται πτυχία «γρήγορα, εύκολα και με μεγάλους βαθμούς»! Και φαντασθείτε τα δημόσια παν/μια να επιχειρήσουν να τα ανταγωνιστούν στις «ευκολίες», πόσο πολύ θα «αναβαθμιστεί» συνολικά η εκπαίδευση…
6) Κι ερχόμαστε, έτσι, στο αμέσως επόμενο ερώτημα: ποιος θα παρακολουθεί και θα ελέγχει τη βαθμολόγηση των γραπτών στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Είναι γνωστό πως σε πολλά ιδιωτικά Λύκεια οι μαθητές με την εγγραφή εξασφαλίζουν το «20» … «τουλάχιστον στον έλεγχο»! Θα μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Ποιος θα εμποδίσει τους εκεί διδάσκοντες (καθ’ υπόδειξιν της εργοδοσίας) να υποδεικνύουν στους φοιτητές τους εκ των προτέρων, έστω και έμμεσα, τα θέματα των εξετάσεων; Και ποιος θα μας εγγυάται ότι στη βαθμολόγηση των γραπτών δεν θα είναι ιδιαίτερα «κουβαρντάδες»; Άλλωστε, «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»! Έτσι, όμως, θα δημιουργηθούν φοιτητές δύο ταχυτήτων: εκείνοι των δημοσίων παν/μίων, που θα μοχθούν, κατασυκοφαντημένοι και απαξιωμένοι, για ένα υποβαθμισμένο πτυχίο-διαβατήριο στην ανεργία, κι εκείνοι των ιδιωτικών ΑΕΙ-βιτρίνων που, με αντάλλαγμα τα καταβαλλόμενα δίδακτρα, θα εξασφαλίζουν άκοπα πτυχίο δήθεν «αναβαθμισμένο»!
7) Είναι βέβαιο ότι τα ιδιωτικά ΑΕΙ, προκειμένου να εξασφαλίσουν «πελατεία» θα δίνουν διάφορα «κίνητρα». Εκτός του «γρήγορου, εύκολου και με καλό βαθμό πτυχίου» θα φροντίζουν και για την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους. Άλλωστε αυτός είναι ο βασικός στόχος του Νεοέλληνα και σε αυτόν θα «επενδύσουν» κυρίως τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Ήδη, εδώ και αρκετά χρόνια, το αμερικανικό κολέγιο της Αγίας Παρασκευής διαθέτει ειδική και μόνιμα στελεχωμένη υπηρεσία που «κλείνει συμφωνίες» με μεγάλες εταιρίες προκειμένου να απορροφούν κατά προτεραιότητα τους δικούς του αποφοίτους! Αυτό όμως δεν θα δημιουργήσει μια ακόμη ανισότητα μεταξύ των πτυχιούχων στην αγορά εργασίας;
8) Η λειτουργία των ιδιωτικών ΑΕΙ ως «μη κερδοσκοπικών» ανοίγει το παράθυρο για τη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλήθεια, με τι ποσό σκέφτεστε να επιχορηγείτε ετησίως τα ιδιωτικά ΑΕΙ; Κι αφού το ποσό αυτό είναι διαθέσιμο, γιατί δεν το διοχετεύετε στη δημόσια εκπαίδευση;
9) Σε τι ύψος, τελικά, θα διαμορφωθούν τα δίδακτρα; Γιατί κανείς δεν θίγει το ζήτημα αυτό; Μήπως μέσα από τον θεσμό των ιδιωτικών ΑΕΙ επιχειρείται η ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών που παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες;
Κατ αρχήν οι εμπνευστές και υποστηριχτές της πρότασης έχασαν μεγάλο μέρος της σοβαρότητας και αξιοπιστίας τους καθώς «φοβήθηκαν» να πουν τα πράγματα με το όνομά τους. Έτσι, αντί για «Ιδιωτικά Πανεπιστήμια» έκαναν … ντροπαλά λόγο για «Μη κρατικά-μη κερδοσκοπικά Πανεπιστήμια»! Πρόκειται για τα περιβόητα Πανεπιστήμια «των δύο ΜΗ»! Όμως με στρουθοκαμηλισμούς, μισόλογα, «μη» «δεν» και «αντί», η σοβαρότητα «πάει περίπατο»…
Συμφωνώ ότι το θέμα των Ιδιωτικών Παν/μίων δεν πρέπει και δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί δογματικά, στενόμυαλα και με «ψυχώσεις» του παρελθόντος. Όμως, όλοι συμφωνούμε πως πριν ληφθεί οιαδήποτε σχετική απόφαση πρέπει να ενημερώσουμε και να ενημερωθούμε πλήρως.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; Αυτοί που προσπαθούν να προωθήσουν το ταχύτερο την δυνατότητα ίδρυσης Ιδιωτικών Παν/μίων προβαίνουν στο εξής ατόπημα: επιχειρούν να συγκρίνουν την γκρίζα πραγματικότητα των Δημόσιων ΑΕΙ (αποσιωπώντας πολλές απ’ τις θετικές πλευρές τους) με μια «ιδανική», γενική, αόριστη και αρκετά νεφελώδη εικόνα των Ιδιωτικών Παν/μίων. Με άλλα λόγια, προσπαθούν να συγκρίνουν την καθημερινότητα με ένα «όραμα», προφανώς για να επικρατήσει κατά κράτος το «όραμα»! Είναι μια μέθοδος πονηρή και αρκετά δημαγωγική!
Ασφαλώς και δεν πρέπει να απορρίπτουμε εκ των προτέρων τα ιδιωτικά παν/μια. Προτού όμως συναινέσουμε στην ίδρυσή τους, δικαιούμαστε κάποιες απαντήσεις σε ορισμένα πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα:
1) Ποιοι είναι εκείνοι που έχουν την οικονομική δυνατότητα ίδρυσης Ιδιωτικών Παν/μίων; Μήπως αυτοί που ο πρωθυπουργός ονομάζει «νταβατζήδες»; Αυτοί που το κόμμα σας παρουσιάζει, λίγο-πολύ, ως «τέρατα της διαπλοκής»; Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό αλλά ουσιαστικό. Αν εξακολουθείτε να θεωρείτε τους ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες που ελέγχουν τα δημόσια έργα, τις δημόσιες προμήθειες και τα ΜΜΕ επικίνδυνους για τη δημοκρατία, φανταστείτε πόσο πιο επικίνδυνοι θα γίνουν αν ελέγχουν και την Ανώτατη Εκπαίδευση!
2) Κι αν αποκλείσουμε δια νόμου τους «νταβατζήδες» από τον χώρο της Παιδείας (με κίνδυνο νέες «σφαλιάρες» από την Ε.Ε.), ποιοι απομένουν για να ιδρύσουν ιδιωτικά παν/μια; Μήπως οι Δήμοι, η ΓΣΕΕ, η Εκκλησία, τα επαγγελματικά σωματεία; Ας είμαστε σοβαροί. Το πιθανότερο είναι να ιδρυθούν στη χώρα μας παραρτήματα-σφραγίδες κάποιων ξένων παν/μίων, που θα παρέχουν εκπαίδευση κατώτερη ίσως και από εκείνη των ΙΕΚ, όπως συμβαίνει και σήμερα με κάποια «κολέγια»… Τότε όμως για ποια αναβάθμιση της παιδείας μιλάμε;
3) Ας υποθέσουμε ότι επιτρέπεται η ίδρυση ιδιωτικών παν/μίων. Εύλογα τίθεται το ερώτημα: πόσες, πού και ποιες ιδιωτικές σχολές θα ιδρυθούν; Κατ’ αρχήν είναι βέβαιο πως η συντριπτική πλειοψηφία τους θα εδρεύει στην Αθήνα, άντε και κάποιες στη Θεσσαλονίκη; Αποτελεί αυτό για την κυβέρνηση ικανοποιητική προοπτική; Και πέραν αυτού: Υπάρχει περίπτωση να ιδρυθεί ιδιωτική Νομική, Φιλοσοφική, Θεολογική, Μαθηματική κλπ; Ή, μήπως, θα ιδρυθούν μόνο κάποιες οικονομικές σχολές που θα έχουν σχέση με την οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων; Η λειτουργία τέτοιων σχολών φαντάζει πιο εφικτή γιατί και το κόστος λειτουργίας είναι χαμηλό και οι «εταιρείες - ΑΕΙ» θα εξασφαλίζουν εύκολο, συμβιβασμένο και κατάλληλα «διαμορφωμένο» επιστημονικό προσωπικό.
4) Πόσοι και με ποια διαδικασία θα εισέρχονται στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Μήπως θα εγγράφεται όποιος θέλει, αρκεί να μπορεί να πληρώσει τα δίδακτρα; Η άποψη ότι με τα ιδιωτικά παν/μια θα εκλείψει το φαινόμενο της φοιτητικής μετανάστευσης, αυτό μαρτυρεί. Όμως τότε για πια αξιοκρατία και αναβάθμιση μιλάμε; Και με ποια λογική στα ιδιωτικά ΑΕΙ θα εισέρχεται ο οποιοσδήποτε ενώ στα δημόσια θα αποκλείονται όσοι δεν ξεπερνούν τη βάση του «10»; Τα ερωτήματα αυτά πρέπει να απαντηθούν τώρα κι όχι «κάποτε στο μέλλον»…
5) Πόσα και ποια μαθήματα θα περιλαμβάνει το πρόγραμμα σπουδών των ιδιωτικών ΑΕΙ και με ποια ύλη; Υπάρχει, λ.χ., περίπτωση στο Δημόσιο Οικονομικό Παν/μιο τα υποχρεωτικά μαθήματα να είναι 40 και στο αντίστοιχο ιδιωτικό 30; Θα μπορεί η ανά εξάμηνο εξεταστέα ύλη του Δημόσιου ΑΕΙ να ανέρχεται, λ.χ., στις 3.000 σελίδες και του αντίστοιχου ιδιωτικού στις 700; Τα ερωτήματα αυτά είναι σημαντικά. Γιατί είναι βέβαιο πως τα ιδιωτικά ΑΕΙ για να προσελκύσουν «πελάτες» θα υπόσχονται πτυχία «γρήγορα, εύκολα και με μεγάλους βαθμούς»! Και φαντασθείτε τα δημόσια παν/μια να επιχειρήσουν να τα ανταγωνιστούν στις «ευκολίες», πόσο πολύ θα «αναβαθμιστεί» συνολικά η εκπαίδευση…
6) Κι ερχόμαστε, έτσι, στο αμέσως επόμενο ερώτημα: ποιος θα παρακολουθεί και θα ελέγχει τη βαθμολόγηση των γραπτών στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Είναι γνωστό πως σε πολλά ιδιωτικά Λύκεια οι μαθητές με την εγγραφή εξασφαλίζουν το «20» … «τουλάχιστον στον έλεγχο»! Θα μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και στα ιδιωτικά ΑΕΙ; Ποιος θα εμποδίσει τους εκεί διδάσκοντες (καθ’ υπόδειξιν της εργοδοσίας) να υποδεικνύουν στους φοιτητές τους εκ των προτέρων, έστω και έμμεσα, τα θέματα των εξετάσεων; Και ποιος θα μας εγγυάται ότι στη βαθμολόγηση των γραπτών δεν θα είναι ιδιαίτερα «κουβαρντάδες»; Άλλωστε, «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»! Έτσι, όμως, θα δημιουργηθούν φοιτητές δύο ταχυτήτων: εκείνοι των δημοσίων παν/μίων, που θα μοχθούν, κατασυκοφαντημένοι και απαξιωμένοι, για ένα υποβαθμισμένο πτυχίο-διαβατήριο στην ανεργία, κι εκείνοι των ιδιωτικών ΑΕΙ-βιτρίνων που, με αντάλλαγμα τα καταβαλλόμενα δίδακτρα, θα εξασφαλίζουν άκοπα πτυχίο δήθεν «αναβαθμισμένο»!
7) Είναι βέβαιο ότι τα ιδιωτικά ΑΕΙ, προκειμένου να εξασφαλίσουν «πελατεία» θα δίνουν διάφορα «κίνητρα». Εκτός του «γρήγορου, εύκολου και με καλό βαθμό πτυχίου» θα φροντίζουν και για την επαγγελματική αποκατάσταση των αποφοίτων τους. Άλλωστε αυτός είναι ο βασικός στόχος του Νεοέλληνα και σε αυτόν θα «επενδύσουν» κυρίως τα ιδιωτικά ΑΕΙ. Ήδη, εδώ και αρκετά χρόνια, το αμερικανικό κολέγιο της Αγίας Παρασκευής διαθέτει ειδική και μόνιμα στελεχωμένη υπηρεσία που «κλείνει συμφωνίες» με μεγάλες εταιρίες προκειμένου να απορροφούν κατά προτεραιότητα τους δικούς του αποφοίτους! Αυτό όμως δεν θα δημιουργήσει μια ακόμη ανισότητα μεταξύ των πτυχιούχων στην αγορά εργασίας;
8) Η λειτουργία των ιδιωτικών ΑΕΙ ως «μη κερδοσκοπικών» ανοίγει το παράθυρο για τη χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό. Αλήθεια, με τι ποσό σκέφτεστε να επιχορηγείτε ετησίως τα ιδιωτικά ΑΕΙ; Κι αφού το ποσό αυτό είναι διαθέσιμο, γιατί δεν το διοχετεύετε στη δημόσια εκπαίδευση;
9) Σε τι ύψος, τελικά, θα διαμορφωθούν τα δίδακτρα; Γιατί κανείς δεν θίγει το ζήτημα αυτό; Μήπως μέσα από τον θεσμό των ιδιωτικών ΑΕΙ επιχειρείται η ανατροπή των κοινωνικών ισορροπιών που παγιώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες;
1 σχόλιο:
Oλη η ιστορία που λέγεται εκπαιδευτική μεταρρύθμιση μου φαίνεται ότι είναι ένα ωραίο περιτύλιγμα για να γίνουν και ένα δύο τρία και χίλια δεκατρία πανεπιστήμια στο στυλ των "Χριστοδουλιάδων" .
Όμως, αυτό που με στεναχωρεί είναι ότι όλη αυτή η αντίδραση στοχεύει στο να μη γίνει κάτι. Να μην περάσει ας πούμε αυτός ο Νόμος.
Δεν γίνεται για να γίνει κάτι.
Για να υπάρξει ένα δημόσιο πραγματικά σχολείο. Οι περισσότεροι γονείς με δυο παιδιά δίνουν μέχρι και χίλια ευρώ το μήνα, για πράγματα (Ξένες γλώσσες, κομπιούτερ, φροντιστηριακά μαθήματα, σπορ κτλ)που κανονικά τα προσφέρει η δημόσια εκπαίδευση, για την οποία φορολογούμαστε.
Για να καταργηθεί ας πούμε αυτό το ηλίθιο καθεστώς των Πανελληνίων.
Για να γίνει πραγματικότητα η "δια βίου παιδεία". Που για να πάρεις ένα μεταπτυχιακό στο Κρατικό Ελληνικό Πανεπιστήμιο πρέπει ή να πληρώσεις, ή να είσαι μέλος σε Μεγάλη Φοιτητική Παράταξη, ή να γλύφεις από το πρώτο έτος..
Που άμα τελειώσεις μια Πανεπιστημιακή σχολή και δεις ότι η αγορά εργασίας θέλει κάτι άλλο παραπλήσιο με αυτό που σπούδασες και μπορείς να το σπουδάσεις και αυτό, τότε ή πρέπει να προσπαθήσεις να είσαι ένας από τρεις που περνούν με κατακτήριες ή να περιμένεις να κληρωθείς στο ανοιχτό Πανεπιστήμιο, ή να πληρώσεις και να βγεις έξω όπου υπάρχουν εξειδικευμένα διετή ή μονοετή προγράμματα που από Μαθηματικός π.χ. μπορείς να γίνεις Φυσικός και από Ιστορικός ας πούμε Κοινωνιολόγος.
Δημοσίευση σχολίου