Παρθένος... Αθηνά

Όταν η ζάλη της πρώτης μέθης πέρασε
απ’ το βαρύ κρασί του Ναζωραίου
στον γελαστό ξαναγυρίσαμε Διόνυσο
τον εκλαμπρότατο Απόλλωνα
και στο τραγούδι το γλυκό των Πιερίδων.
Βλέπεις, εμείς οι Έλληνες, από σταυρούς,
ουράνιες γεννήσεις και μέθες νηφάλιες
δεν πολυχαμπαριάζαμε....

Οι Θεοί μας από σάρκα ήτανε,
ωραίοι και μπερμπάντηδες
κατ’ εικόνα και ομοίωσή μας.
Και παρά το φθόνο τον κρυφό που είχαμε γι’ αυτούς
κάπου βαθιά τους νιώθαμε δικούς μας
σχεδόν τους αγαπούσαμε...

Τα ονειροπόλα μάτια και στοχαστικά του Ναζωραίου
που μέσα τους καθρέφτιζαν κινδύνους
και ομορφιές αλλόκοτες
μας φόβιζαν.
Διόλου εμπιστοσύνη δεν του είχαμε ετούτου του Εβραίου.
Σ’ εκείνο ιδιαίτερα σκοντάφταμε
το «αναστήσας αυτός εκ των νεκρών»
που ο Παύλος στον Άρειο Πάγο αμόλυσε ένα βράδυ
μιλώντας στους φιλοσόφους μας μπροστά...

Κι όταν ο Θεοδόσιος το λάθος έκανε το μέγα
τη νέα θρησκεία με νόμο να επιβάλει
και τους παλιούς Θεούς μας να εξορίσει
δεν μείναμε με χέρια σταυρωμένα.
Σ’ αντίσταση παθητική το ρίξαμε
και κάτω από καινούργια ονόματα
με ζέση μεγαλύτερη από πριν
στη λατρεία των παλιών Θεών επιδοθήκαμε!

Στο κάτω-κάτω Έλληνες ήσαν....