Νυχτοπερπατήματα (ποίηση)

- Ε, ψιτ, εσύ;
με τα κόκκινα χείλη
και τις κόκκινες γόβες,
που προκλητικά
μπροστά μου λικνίζεσαι...
Έλα, σε θέλω,
για μια ώρα μόνο...
για μια ώρα
πυροσβέστη του πόθου...

Τίποτ’ άλλο...

Η μικρή πεταλούδα
του αγοραίου έρωτα,
που νυχτοκάματο κάνει ζωής
και ηδονής πληρωμένης
υπέκυψε στο αίτημα του αγνώστου
πάνω στο ντιβάνι που ρυθμικά έτριζε,
θυμίζοντας και στους δυο
ότι ήταν ζωντανοί
αλλά ξένοι....
Και στο τέλος
σκοτώσανε τον έρωτα
πάνω σε κείνο το ντιβάνι
όπου ο αντρίκιος πόθος
έσμιξε στο ημίφως
με τη γυναικεία αδιαφορία...

- Ε, συ,
γυναίκα της νύχτας
κοίταξέ με στα μάτια
καθώς η ηδονή
εισχωρεί στα κορμιά μας,
κοίταξέ με στα μάτια
και πληρώνω όσο όσο....
- Όσο όσο φίλε;
- Όσο όσο...
- Δεν γίνεται αυτό
γιατί τα μάτια μου κρύβουνε
την αγωνία της ψυχής μου.
Κι αυτή
δεν πουλιέται
φίλε...