Λύστε το γόρδιο δεσμό...

Οι τρόποι επίλυσης των διαφορών ανάμεσα σε γειτονικές χώρες (όπως η Ελλάδα και η Τουρκία) είναι γνωστοί και συγκεκριμένοι:
1) Αν έχεις τη δύναμη (στρατιωτική, οικονομική, πολιτική) επιβάλεις στον αντίπαλο, δια της βίας, τις θέσεις σου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση των ελληνοτουρκικών διαφορών, καμία από τις δύο χώρες δεν φαίνεται να είναι σε μια τόσο πλεονεκτική θέση.
2) Αφήνεις την υπάρχουσα κατάσταση να διαιωνίζεται, τον εξοπλιστικό ανταγωνισμό να κορυφώνεται, την οικονομία σου να αιμορραγεί και κάθε φορά που εκδηλώνεται ένα «θερμό επεισόδιο» προσπαθείς να εκτονώσεις τα πράγματα και στο τέλος πανηγυρίζεις που δεν οδηγήθηκες σε γενική σύρραξη!
3) Αναζητάς ένα μόνιμο και νόμιμο τέλος στις διενέξεις κλείνοντας οριστικά τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα. Ένα τέτοιο τέλος φαίνεται να αποτελεί μόνο η παραπομπή όλων των εκκρεμών ελληνοτουρκικών διαφορών στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης. Μια τέτοια παραπομπή είχε δρομολογηθεί το Δεκέμβριο του 1999 στη Σύνοδο του Ελσίνκι αλλά εγκαταλείφθηκε το 2004 από τον σημερινό πρωθυπουργό.
Η παραπομπή των διαφορών στη Χάγη αποτελεί πλέον μονόδρομο για τα εθνικά μας θέματα. Και φυσικά πρέπει να περιλαμβάνει όλα εκείνα τα ζητήματα που προκαλούν εντάσεις και διενέξεις. Εσφαλμένα, νομίζω, ο πρώην Πρόεδρος της Δημοκρατίας θέλει να εξαιρέσουμε τις «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο γιατί δήθεν αποτελούν δημιουργήματα της τουρκικής φαντασίας... Αν είναι όντως έτσι ας το κρίνει το Διεθνές Δικαστήριο! Οι δυο χώρες, Ελλάδα και Τουρκία, θα πρέπει μόλις σβήσουν τα φώτα της τελευταίας συνεδρίασης του Δικαστηρίου να βγουν από την αίθουσα χωρίς να υπάρχει πλέον μεταξύ τους καμία απολύτως διαφορά. Για να μπορέσουν έτσι να αφοσιωθούν απερίσπαστες στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου των δύο λαών.
Εννοείται πως ο ελληνικός λαός πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα ώστε με νηφαλιότητα να αποδεχθεί τη διεθνή ετυμηγορία. Γιατί το Διεθνές Δικαστήριο και για την αποστρατικοποίηση των ελληνικών νησιών θα αποφανθεί και κάποιες βραχονησίδες θα παραχωρήσει στην Τουρκία και θα μας «δυσαρεστήσει» σε ορισμένα θέματα για τα οποία η εσωτερική προπαγάνδα τόσων δεκαετιών μάς «έπεισε» ότι μόνο εμείς έχουμε δίκιο! Βέβαια, αντίστοιχη προσπάθεια (και ίσως μεγαλύτερη) θα καταβληθεί και στην Τουρκία...
Πάντως, ένα είναι σίγουρο. Ότι η συνέχιση της παρούσας κατάστασης, εκτός απ’ τους μεγάλους κινδύνους που εγκυμονεί, εξυπηρετεί μόνο συγκεκριμένους «κύκλους»:
1) τους ακροδεξιούς (κληρικούς και πολιτικούς) που με τον μπαμπούλα της Τουρκίας έχουν εξασφαλίσει ένα ευρύτατο ακροατήριο, κυρίως στη Β. Ελλάδα αλλά και στο σύνολο των λαϊκών στρωμάτων της χώρας μας.
2) Τους στρατοκράτες (δυστυχώς υπάρχουν ακόμη και σήμερα τέτοιοι στην Ελλάδα) που λόγω των εκκρεμών εθνικών θεμάτων διαιωνίζουν την επιρροή τους στην κοινωνία και στην πολιτική.
3) Τα κάθε είδους «τρωκτικά» (που δεν είναι και λίγα) τα οποία πλουτίζουν από τις «μίζες», τις προμήθειες κλπ των πανάκριβων εξοπλιστικών προγραμμάτων.