Εδώ και καιρό λαμβάνω πολλά μέιλ.
Από γνωστούς και αγνώστους.
Επώνυμους κι ανώνυμους.
«Δε γίνεται, ρε φιλάρα», μου λένε, «να τα έζησες όλ’ αυτά που γράφεις! Δεν μπορεί να είσαι και ναυτικός, κι αλάνι του Περαία, και φυλακόβιος, και στη Λεγεώνα των Ξένων, και να μπουρδελιάζεις στη Μπομπάσα, και να προσεύχεσαι στο Άγιο Όρος, στα μοναστήρια της Ρωσίας και στους Αγίους Τόπους! Είσαι πολύ ψεύτικος»...
Για να μην απαντάω στο καθένα χωριστά, είπα ν’ ανεβάσω τούτο το ποστάκι.
Λοιπόν, παίδες, έχουμε και λέμε...
Το θέμα δεν είν’ τι έζησες αλλά τι επινοείς πως έζησες!
Ακούω μερικές γκόμενες να λένε: «θέλω μια σχέση να στηρίζεται στην αλήθεια και στην ειλικρίνεια»!
Μα τι λες τώρα κοριτσάκι μου;
Ποια σχέση στέριωσε στην ειλικρίνεια και στην αλήθεια;
Άσε που με «αλήθεια και ειλικρίνεια» δεν ξεκινάει καν μια σχέση...
Πάμε παρακάτω τώρα.
Με το να είσαι ειλικρινής δεν γίνεσαι αυτόματα και αληθινός!
Διηγούμενος ιστορίες που δεν έζησες ποτέ, ή γαρνίροντας όσες έζησες με φανταχτερά μπιχλιμπίδια, στην πραγματικότητα αποκαλύπτεις όσα θες να κρύψεις!
Μέσα απ΄τις «φανταστικές» ιστορίες γίνεσαι περισσότερο αληθινός!
Γιατί λες όσα δεν θα πρόδιδες ποτέ αν αφηγούσουν μια εντελώς αληθινή ιστορία...
14 σχόλια:
Aσκαρούλη, δεν χρειαζόταν να μας τα εξηγήσεις.
Τα καταλαβαίναμε και μόνοι μας.
Αλήθεια και ειλικρίνεια δεν είναι το ίδιο πράγμα, ούτε κανέναν από τα δύο είναι αυτοσκοπός.
Ωστόσο, η ειλικρίνεια προς τον εαυτό φέρνει και την καλή σχέση, γιατί ακόμα και το μωρό κλαίει για να το πάρει αγκαλιά η μάνα του, πόσο μάλλον ο ανασφαλής ενήλικος τον/την σύντροφό του.
Προσωπικά, οι ιστορίες σου πολύ μου αρέσουν και επίσης μου αρέσει το αθυρόστομο στυλάκι σου, καθαρά αντρική γουρουνίσια (χωρίς παρεξήγηση) διάλεκτος. Επίσης έχουν μία δόση ειλικρίνειας: αυτα που έχει ένας άνθρωπος στο μυαλό του δεν έχουν τεράστια σημασία?
keep walking :-) καληνύχτα σου :-)
Κύριε Ασκαρδαμούλη...
Σε λατρεύω... απλά, σε λατρεύω. Νταξξξ?
Είσαι από τους λίγους που έχουν καταλάβει τη λογική μιας ιστορίας.
Πες τα ρε γμτ.
Πες τους ότι ανάμεσα στις γραμμές έχει κι άλλα να διαβάσουν.
Ουφφφ...
Δεν έκατσα ποτέ να σκεφτώ αν οι ιστορίες σου είναι αληθινές ή όχι. ίσως και να μην έχει σημασία. απλά μου αρέσουν.
η σχέση θέλει ειλικρίνια σε μεγάλο βαθμό. όχι όμως απόλυτη :)))
Αυτό που'χω καταλάβει εγώ είναι πως είσαι "μεγάλο μούτρο":))
Μεγάλο γατόνι είσαι ρε συ Δήμητρα!
Αθηνόβια, ομιλώ εγώ την ... γουρουνικήν;
Γειά σου ρε Λέβι, μάγκα!
Νεφέλω, τι θα πει «απλά σε λατρεύω»; Πώς λέμε «απλά φίλοι»;
Πονηρούλα Μανούλα, δεν μας λες σε ποια σημεία δεν πρέπει και να είμαστε «απόλυτα ειλικρινείς»;
Ζουζού, ασφαλώς πρόκειται περί παρεξηγήσεως...
Όταν λέτε τις ιστορίες σας με τον μπαμπά είστε κι οι δυο υπέροχοι λέμε.
Ναι, υπέροχοι μπεκρούλιακες.
Οτι ιστορία και αν γράψεις έχει ενδιαφέρον, αν είναι αληθινή ή όχι δεν με απασχολεί.
Αλλωστε και η φαντασία είναι απαραίτητη την κάνει πιό πικάντικη.
ρενα
Καλέ ασκαρούλη...ε,καλημέρες καταρχήν μα...κάθεσαι τώρα και ασχολείσαι με τη γνώμη,του κάθε άσχετου?...τι τους νοιάζει τώρα αυτούς εάν ε σύ αυτά,που μας γράφεις εδώ τα έζησες αληθινά ή αν όχι?....δλδ αυτά που διαβάζουν στα βιβλία που γράφει,ο κάθε ξεκάρφωτος συγγραφέας που αγοράζουν τα βιβλία του...π ρέ πει και όπωσδήποτε να τα έχει ζήσει?.. δε καταλαβαίνω δλδ που το πάνε..εδώ υπάρχουν μπλόγκερς,και μπλόγκερς που έχουν γράψει τ ις ψευτιές του αιώνα,και εσύ????..πάντως εγώ τις κάνω πολύυ κέφι τις ιστορίες σου,είτε είναι αληθινές είτε όχι...φιλάκια...και άσε τους άλλους να αναρωτιούνται διάφορα...εσύ συνέχισε ακάθεκτος όπως και έως τώρα....
Σπόρια, σιλάνς εσείς!
Ρενούλα, αν βγάλουμε τη φαντασία απ’ τη ζωή μας... χαθήκαμε!
Αθανασία, δεν έχεις κι άδικο.
Αντί να λένε κι ευχαριστώ που διαβάζουν τζαπέ «υψηλή λογοτεχνία», ζητάν και τα ρέστα.
Αν έδιναν 20 ευρώ ν’ αγοράσουν κανένα μυθιστόρημα, τότε θα τους καλάρεσαν τα «παραμύθια», και θα κάναν και μόκο...
Αυτό είναι το πρώτο ποστ που διαβάζω εδώ, και ασφαλώς μου άνοιξε την όρεξη και για περισσότερα :)
Ένα σχόλιο μόνο όσον αφορά τα περί ρεαλισμού vs φαντασίας : Η ειδοποιός ίσως διαφορά γραπτού και προφορικού λόγου είναι πως στον γραπτό κανένας δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθεί ως...ψεύτης ή μυθομανής. Διαφορετικά δεν θα είχε υπάρξει ποτέ λογοτεχνία, ίσως ούτε τέχνη γενικώς.
Ενώ στον προφορικό (δεν εννοώ βέβαια αφήγηση) ασφαλώς είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αλλά ακόμη και για εκεί αφήνω ανοιχτό ένα μικρό παράθυρο. Δείτε όσοι δεν έχετε ακόμη δει το αριστουργηματικό "Επέλαση των Βαρβάρων" (και όχι το Big Fish, την high budget αμερικανιά του Tim Burton που το αντέγραψε) και θα καταλάβετε γιατί ;)
http://www.imdb.com/title/tt0338135/
Αν και «τρίχα», ωραία τα λες (και τα γράφεις) παναθεμά σε!
Δημοσίευση σχολίου