Σελίδες απ’ τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου ΣΤ‘ (ΝΤΑΠΟΚΕΙΡΕ καριόλες!)

Για πρώτη φορά πήγα στο νησί καλοκαίρι, πριν από 20 ακριβώς χρόνια.
Με Χέρκουλες από Ελευσίνα.
Τότε το μέρος ήταν βαμμένο στο χακί. Γύρω σου έβλεπες παντού χοντρές λαμαρίνες, αρβύλες, εξατμίσεις που έβγαζαν μαύρο καπνό, πρόσωπα να μετράν το χρόνο με το υποδεκάμετρο...
Δίπλα στις αποχρώσεις του γαλάζιου της θάλασσας στήνονταν φαιοπράσινες στέγες.
Και σύριζα στη γαλήνη των αμπελιών περνούσαν ερπυστριοφόρα.
Παντού διέκρινες το μετέωρο βήμα των συνόρων...
Η γη του νησιού καρπερή, ανθεκτική, θηλυκιά. Μαθημένη να σηκώνει τα αντρικά όνειρα και τους ένστολους εφιάλτες της παραλλαγής...
Παρασκευή βραδάκι ήταν, και σιγόψηνα μια μπαργούμαν. Πτυχιούχα θεατρολόγα και άνεργη.
Παρήγγειλα ούζο.
Μου πρότεινε κοκτέιλ, «φετινή σπεσιαλιτέ» μου είπε.
Δεν θυμάμαι πώς τον έλεγαν το διάολο.
Την παρακολουθούσα που το έφτιαχνε.
Στο τέλος έριξε μέσα μια πρέζα πιπέρι και δυο σταγόνες απ’ την κολόνια της!
«Πολύ αρωματικό!», είπε.
Έμεινα μέχρι να κλείσει το μαγαζί.
«Πού θα πάμε τώρα;», με ρώτησε.
«Πουθενά!», της απάντησα.
Τ’ άλλο βράδυ, τα ΄πινα μόνος σ’ ένα λαϊκό καπηλειό.
Μόνο άντρες είχε το μαγαζί.
Στο τραπέζι δυο φέτες κασέρι σε λαδόκολλα. Κι ολόγυρα μπουκάλια μπύρας. Όλα άδεια εκτός από ένα.
Στο τζιούκ μποξ κάποιος έβαλε Καζαντζίδη. «Ό,τι απαπάω εγώ πεθαίνει»...
Ένας γεροντόμαγκας έκανε να το χορέψει.
Το οινόπνευμα μου ’χει ανέβει στο κεφάλι!
Χτυπάω με δύναμη το μπουκάλι στο τραπέζι και σηκώνομαι ορθός. Στέκομαι έτσι για λίγα δευτερόλεπτα, ώσπου να συμμαζέψω τη γλώσσα μου.
«ΝΤΑΠΟΚΕΙΡΕ!», φώναξα, «ΝΤΑΠΟΚΕΙ παλιοκαριόλες, που όλο γκρίνια είστε και βαμμένο νύχι!».
«ΝΤΑΠΟΚΕΙ ρε καριόλες», συμφώνησαν παραδίπλα δυο γεροντολεβέντες...