Σχεδόν αξημέρωτα κόψαμε τον ανήφορο για Λυκαβηττό, το «Θαβώρ της Αθήνας».
Μετά τις νυχτερινές ρακές, νιώσαμε την ανάγκη να προσευχηθούμε.
Στη «σκούφια» του Λυκαβηττού, στον Άι-Γιώργη...
Χρειαζόμασταν περισυλλογή, απενοχοποίηση, έπρεπε να ξεριζώσουμε από μέσα μας κάποιες αστικές νευρώσεις...
Εμείς κι εμείς ήμασταν στο μικρό εκκλησάκι. Με τον παπά, τον ψάλτη και το νεωκόρο.
Μετά τις εννιά, πού και πού, όλο και κάποιος τουρίστας ξεπρόβαλε στην πόρτα, μας φωτογράφιζε κι έφευγε...
Μόλις τέλειωσε η λειτουργία, βγήκαμε στο προαύλιο. Κάτσαμε στη σκιά της ελιάς που βλέπετε στο φώτο.
Φτιάξαμε καφέ. Χτυπητό στο χέρι...
Για κάνα τέταρτο διάβασε ο καθένας το βιβλίο του.
Μετά πιάσαμε ψιλοκουβέντα.
Για ό,τι διάβασε ο καθένας, ό,τι σκεφτόταν, ό,τι τον απασχολούσε.
Μετά άρχισα να της λέω για το «θαβώριο άκτιστο φως» κι εκείνη για το «φωτισμό» του βουδιστικού Ζεν.
Τελικά, όλες οι θρησκείες ένα κουβάρι είναι. Τα ονόματα μόνο αλλάζουν...
Καθόμασταν αντικριστά και σταυροπόδι.
Μόνο τα γόνατά μας ακουμπούσαν. Δεν είχαμε διάθεση για σαλιαρίσματα...
Σταματήσαμε την κουβεντούλα, και πιάσαμε ν’ αγναντεύουμε την Αθήνα.
Στο βάθος, η θάλασσα ήταν λάδι. Βλέπαμε καθαρά τη Σαλαμίνα και την Αίγινα.
«Ξέρεις κάτι;», της είπα, «η Αθήνα είναι η πιο παλαβή πόλη του κόσμου! Δεν υπάρχει άλλο μέρος που ο ήλιος ν’ ανατέλλει στον τρελό και να δύει στο Δαφνί!»!
Με κοίταξε όλο έκπληξη κι απορία.
Ουπς, σόρυ, ξέχασα πως είσαι απ’ τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου!
«Τρε λονγκ, γιού νόου;», της είπα και της έδειξα τον Υμηττό!
Μετά τις νυχτερινές ρακές, νιώσαμε την ανάγκη να προσευχηθούμε.
Στη «σκούφια» του Λυκαβηττού, στον Άι-Γιώργη...
Χρειαζόμασταν περισυλλογή, απενοχοποίηση, έπρεπε να ξεριζώσουμε από μέσα μας κάποιες αστικές νευρώσεις...
Εμείς κι εμείς ήμασταν στο μικρό εκκλησάκι. Με τον παπά, τον ψάλτη και το νεωκόρο.
Μετά τις εννιά, πού και πού, όλο και κάποιος τουρίστας ξεπρόβαλε στην πόρτα, μας φωτογράφιζε κι έφευγε...
Μόλις τέλειωσε η λειτουργία, βγήκαμε στο προαύλιο. Κάτσαμε στη σκιά της ελιάς που βλέπετε στο φώτο.
Φτιάξαμε καφέ. Χτυπητό στο χέρι...
Για κάνα τέταρτο διάβασε ο καθένας το βιβλίο του.
Μετά πιάσαμε ψιλοκουβέντα.
Για ό,τι διάβασε ο καθένας, ό,τι σκεφτόταν, ό,τι τον απασχολούσε.
Μετά άρχισα να της λέω για το «θαβώριο άκτιστο φως» κι εκείνη για το «φωτισμό» του βουδιστικού Ζεν.
Τελικά, όλες οι θρησκείες ένα κουβάρι είναι. Τα ονόματα μόνο αλλάζουν...
Καθόμασταν αντικριστά και σταυροπόδι.
Μόνο τα γόνατά μας ακουμπούσαν. Δεν είχαμε διάθεση για σαλιαρίσματα...
Σταματήσαμε την κουβεντούλα, και πιάσαμε ν’ αγναντεύουμε την Αθήνα.
Στο βάθος, η θάλασσα ήταν λάδι. Βλέπαμε καθαρά τη Σαλαμίνα και την Αίγινα.
«Ξέρεις κάτι;», της είπα, «η Αθήνα είναι η πιο παλαβή πόλη του κόσμου! Δεν υπάρχει άλλο μέρος που ο ήλιος ν’ ανατέλλει στον τρελό και να δύει στο Δαφνί!»!
Με κοίταξε όλο έκπληξη κι απορία.
Ουπς, σόρυ, ξέχασα πως είσαι απ’ τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου!
«Τρε λονγκ, γιού νόου;», της είπα και της έδειξα τον Υμηττό!
23 σχόλια:
Άντε, και μετά της Παναγίας να πιάσουμε και τις ιστορίες απ’ «τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου»...
καλό τριήμερο εύχομαι :-) καταπληκτική η εικόνα :-)
Ολίγον ...μεταλλαγμένος, μου φαίνεται πως, γύρισες από τη θρησκευτική περιοδεία σου...
Aχου κύριε Ασκαρδαμούλη μου.
Τι σου ΄φταιγε το δόλιο και το ΄τρεχες στις εκκλησιές?
Άλλα πράγματα της είχε γράψει η φίλη της η Ingrid από τη Σουηδία ότι θα γνώριζε στην Αθήνα.
Ασταγδιάλα πια, μας έκανες ρεζίλι.
Που είναι κι αυτός ο Takissss , μπας και προλάβουμε και διορθώσουμε το κακό....
Nταξξξ, πάντως, στ΄αναγνωρίζω. Μετά τη θρησκευτική περιοδεία σου έμαθες να επιλέγεις υπέροχα τραγούδια.
Καλό τριήμερο Λέβι! Θα πας Σαλονίκη;
Μορταλάκο, είναι μεταβατική περίοδος, προσαρμόζομαι!
Νεφέλω, μην ξεχάσουμε να ευχηθούμε και στον Τάκη αύριο!
Αν κι αυτός γιορτάζει το Νοέμβρη με τις παρθένες!
Όσο για την Ingrid, όντως, άλλα της είχε γράψει, αλλά η σουδέζα δεν ήξερε από Ζεν...
Σιγά μην μπορεί αυτό το άψυχο ν’ ανέβει με τα πόδια το Λυκαβητό.
Σιλάνς εμείς φιλενάδα!
Τα ρίξαμε και στις κιτρινιάρες τώρα!
Αντε να δούμε που θα σταματήσει η χάρη σου!
Πάντως η επιλογή του τοπίου καταπληκτική!
Μετά απ'το προηγούμενο πόστ κρατώ μικρό καλάθι:))
Αν και Σαββατόβραδο απόψε, είπα να κάτσω μέσα να δω το φιλικό του Γαύρου στα Γιάννενα!
Μάπα το πεπόνι...
Ήπια και τα μπυρόνια μου κι άρχισα να ετοιμάζω και τη βαλιτσούλα μου για το ταξιδάκι στο Αιγαίο...
Από την Τρίτη θα σας γράφω απ΄τα ανεμόδαρτα νησάκια μας.
Σπόρια, εσείς έχετε ανέβει ποτέ τον Λυκαβηττό με τα πόδια;
Απ’ το μονοπάτι που ξεκινάει απ’ την Αριστίππου, δίπλα στο τελεφερίκ, μέχρι τον Άι-Γιώργη!
Δύσκολο το κόβω...
Ζουζού, οι κιτρινιάρες είναι από μάπα χάλια, αλλά έχουν καλό κορμάκι!
Τι να λέμε τώρα...
Πάντως, καλά κάνεις και κρατάς πισινή, με τον παραμυθά που έμπλεξες...
Ξέχασα να σας ευχηθώ καλό διήμερο!
Και χρόνια πολλά σε όλους όσους γιορτάζουν!
μαξιλάρι? χαρτοσακούλα? κουβαδάκι?
Α μπα, τίποτα απ’ όλ’ αυτά!
Τώρα πλέον ούτε προφυλακτικά δεν παίρνω μαζί μου...
Μόνο μια αλλαξιά εσώρουχα, και κάμποσα βιβλία.
Θυμάμαι με νοσταλγία το στρατό, που είχαμε μόνο ένα σόβρακο και το πλέναμε μέσα στο κράνος με λίγο τάιντ!
Αν κι εγώ, τις περισσότερες φορές δεν φορούσα σόβρακο.
Ούτε και τώρα φοράω...
Ποτέ δεν κατάλαβα τη χρησιμότητά του!
κατευθείαν παντελόνι...
χαχχχαα εννούσα για τη μάπα της, αλλά...
Αααα, πάλι η απάντηση είναι αρνητική: απλή αθλητική εφημερίδα, κατά προτίμηση Φως των Σπορ, που μοιάζει και με ταπετσαρία...
Λοιπόν τι λέγαμε ?
που είχαμε μείνει?
"θαβώριο άκτιστο φως" και για κάτι άλλα φώτα του "βουδιστικού Ζεν"....
Ο Τάκης σταυρωκοπήθηκε (ως συνήθως ανάποδα) με απορία για τις καινούργιες τεχνικές να "ρίξει" κάποιος στο κρεβάτι μια γκόμενα..
Δεν τον πολυένοιαζε η άδεια Αθήνα και η υποχρεωτική επιστροφή..
αυτό που του ένοιαζε περισσότερο ήταν η έλλειψη της ατμόσφαιρας ενός πραγματικού παραδοσιακού 15αυγουστιάτικου πανηγυριού
(που πλέον το θεωρεί είδος προς εξαφάνιση..)
Η κορύφωση του καλοκαιριού ήταν πάντα για αυτόν ενα τέτοιο πανηγύρι..
Ο Λυκαβητός, τα Ζεν και τα Θαβώρια φώτα(άκτιστα μάλιστα!..αυτό που το πάς..)του φάνηκαν όλα μακρινά.
ΥΓ Ρε μήπως δεν εχω ανάγκη απενοχοποιήσης ?!
Ώστε σε έλλειψαν τα πανηγύρια Τάκη μας;
Εύλογο!
Αφού είσαι ... «για τα πανηγύεια»!
Αντιπαρέρχομαι τις ειρωνιούλες και τα σνομπιστικά σου ξεσπάσματα (μην ξεχνάς το «άλαλα τα χείλη των ασεβών»), και σου εύχομαι έτη πολλά και ειρηνικά.
Να μην ξεχάσω να σου υπενθυμίσω, πως τώρα που θα λείψω για λίγες μέρες, ν’ αναλάβεις τη φροντίδα της Κολλητούλας...
Nα περνάς καλά στα αιγαιοπελαγήτικα (φαντάζομαι) νησιά μας (φόρεσε και μαύρο γυαλί ..ειδικά τα βράδυα είναι πιο εντυπωσιακό..)
Οσο για την Κολλητούλα νομίζω οτι δεν έχει ανάγκη την φροντίδα κανενός.
Πάντως για να μη σου χαλάσω το χατήρι θα κάνω οτι μπορώ....
Να υπερβάλλεις εαυτόν!
(στη φροντίδα της κολλητούλας, εννοώ...)
γαυρακι,αλλες δυο φορες στα Εξαρχεια,στην Μεσολογγιου...σου λεει κατι?
Τακουλη μου,καλως μας επεστρεψες...
τουλαχιστον εσυ το "νησι" το βρηκες?
Στη Μεσσολογγίου θυμάμαι μόνο μία φορά, με τον Γαυρίλο...
Όσο για τον Τάκη, νομίζω πως δεν έφτασε ακόμα στο σημείο να μην βρίσκει τα νησιά!
Προς το παρόν, κάποιο προβληματάκι έχει με τις τρύπες (όχι «του Καραμανλή» Κολλητούλα).
ρε γαυρακι μου,τι επαθες?
ηταν αλλες δυο φορες,μια στο γωνιακο που καθισαμε εξω,αν και ειχε ψυχρα,λογω της "απαγορευσης" και μια σ'ενα μικρο, που μου διηγηθηκες για εναν καυγα σου εκει...
πιο συγκεκριμενη δεν μπορω να γινω,μη βγουν ολα στη φορα...
οσο για τον καλο μου τον Τακουλη,μολις τον δω, θα αναλυσουμε και το θεμα των τρυπων...(οχι του Καραμανλη,εννοειται...)
Α ναι, τώρα θυμήθηκα!
Μόνο που η «δεύτερη» φορά ήταν στις «πέντε στράτες», Θεμιστοκλέους και Τζαβέλλα...
Να ξαναευχηθούμε Χρόνια Πολλά σε όσες και όσους γιορτάζουν σήμερα.
Δημοσίευση σχολίου