Πέμπτη, Ιουλίου 14

Σταμάτα να πιπιλάς τα δάχτυλα του μωρού! Με κολάζεις!

Ουφ! Πλησιάζουμε! Σε πέντε ωρίτσες θα είμαστε στην Όπτινα. Στο ιστορικό αυτό μοναστήρι που έβγαλε τους μεγαλύτερους στάρετς της Ρωσίας!
Μόνο αν ταξιδέψεις με λεωφορείο στη Ρωσία θα καταλάβεις τι εστί «μεγάλη χώρα»...
Κολλάω τη μούρη μου στο παράθυρο και σκέφτομαι (τι άλλο;) τη ζωή μου.
Λένε πως όταν αρχίζεις να ζεις με τις αναμνήσεις, γερνάς...
Κι εγώ έχω πολλά να θυμάμαι!
Η αλήθεια είναι πως έχω ρίξει πολύ ξύλο στη ζωή μου. Αλλά σίγουρα έχω φάει περισσότερο!
Θυμάμαι τότε στο Κουκάκι. Που μόλις βγήκα από το μπαρ με πλησίασε απειλητικά μια παρέα νταβραντισμένων. «Αυτό το μουνόπανο μας έκαψε τη σημαία», είπε ένας τους και με έδειξε. Και με λιάνισαν στο ξυλίκι...
Αμ τότε; Στην πλατεία Δαβάκη της Καλλιθέας; Ήταν η εποχή που οι πιτσιρικάδες έκαναν συμμορίες και στην πέφτανε απ’ το πουθενά για να σου κλέψουν το μπουφάν.
Τότε εσύ έπρεπε να τους πεις «μάγκες, είμαι κολλητός του λιγδιάρη (ή του σαπιοδόντη ή του ναυτικού)». Και είχες την ελπίδα κάποιος απ΄ τη συμμορία να φωνάξει «μαλάκες, ξέρει τον λιγδιάρη, αφήστε τον»...
Ωραίες εποχές... κι ας ήταν πονεμένες! Τώρα κανείς δεν σηκώνει χέρι πάνω μου! Σέβονται όλοι την ηλικία μου. Κι ας κάνω «κρα» να κυλιστώ με έναν μαλλιά στην καυτή άσφαλτο της Αθήνας...
Πέρυσι τέτοια εποχή είχαμε πιεί του σκασμού. Με πήγαν στο σπίτι μιας φίλης σηκωτό. Ήμουν λιπόθυμος.
Η Μ. άρχισε να φωνάζει: «έχω πάει στους προσκόπους και ξέρω ένα τρόπο να τον κάνω να συνέλθει»! Κι άρχισε να μου τραβάει με δύναμη τις ρόγες...
Παραδίπλα στο λεωφορείο κάθονται δυο νεαρούλες καλλίγραμμες μαμάδες με τα μωράκια τους αγκαλιά.
«Μπα; Είναι και οι μαμάδες γυναίκες;», σκέφτηκα. Και τρόμαξα με τη διαπίστωση που για πρώτη φορά έκανα στη ζωή μου!
Ως τώρα δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, κι ας ασχολιέμαι με τις γυναίκες από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!
Οι γυναίκες ήταν πάντα το χόμπι μου! Σαν τις ιπποδρομίες. Αυτές είναι τα όμορφα, ζεστά άλογα, με τα καπούλια, τα υγρά ρουθούνια και τα ιδρωμένα πλευρά...
Τις ξανακοίταξα προσεκτικότερα.
Χαχάνιζαν και πιπίλαγαν τα μικροσκοπικά δαχτυλάκια των μωρών τους!
Είναι ιδέα μου ή όντως υπάρχει κάτι ευχάριστα χυδαίο στην ατμόσφαιρα;

14 σχόλια:

Αστερόεσσα είπε...

Aυτό ήτανεεεε.... Τόσο κράτησε η αγιότης! Κρίμα τους στάρετς και τον πατέρα Αθανάσιο Ασκητή!

Επανήλθαμε στην κατάσταση του ρεμαλιού! Θα πέσει φωτιά να σε κάψει. Μετανόησε λέμε!

takis είπε...

Μπα, άσε την ΑΣΤΕΡΩ να λέει...
υπάρχει κάτι το άγιο στο πιπίλισμα των δαχτύλων...
ήδη έχεις αγιάσει...
απλά έχεις ακόμα κάποιες επιδράσεις απο το αμαρτωλό παρελθόν σου..
οτι δήθεν το πιπίλισμα είναι κάτι το "χυδαίον"...

ΥΓ Ωραία χόμπυ έχεις αγαπητέ...
επικίνδυνα λίγο θα έλεγα..

Αθανασία είπε...

Γειάσου αγαπητέ...ε,εμ ναί καλά λέει το...τακουλίνι...έχεις επικύνδυνο χόμπι καθώς θα ξέρεις ότι η γυναίκα...είναι πολύυυ επικύνδυνο...άλογο!!και ατίθασο επίσης και δε το κάνεις εύκολα ζάφτι που λένε...και ειδικά άμα θυμώσει ή άμα,το τσιγκλίσεις άστα να πάνε...μπορεί να σε πετάξει κάτω και να σε σκωτόσει,με τα πόδια του!!!!!!!!!!!!!τώρα όσο για το ξύλο που'χεις, φάει ή που έφαγες,ή που έτρωγες ή που έριχνες αντοίστιχα κάποτε...ε,τι να σου πώ πρώτη φορά βλέπω,άνθρωπο να κάνει κρά γιανά τον δείρουν!!!χααααααχαααχααααααααχααααχα!ε,ίσως είναι επειδή η...'επιβεβαίωση' ότι γερνάμε (και ίσως δ ε μπορούμε πιά να κάνουμε ότι πρίν από 20 και 30 χρόνια που είμαστε,πιό νέοι)ε,είναι ιδιαίτερα σκληρή...όπως και να το κάνουμε...ε,πάντα μας ενοχλεί αυτό πως να το κάνουμε ότι περνάνε από πάνω,μας τα χρόνια και μας αφήνουν 'κάτι' (ιδιαίτερα ενοχλητικό συνήθως)που αυτό είναι η φθορά του σώματος και της ψυχής? ίσως....ότι το σώμα μας,δεν έχει πιά τις ίδιες, αντοχές με κάποτε και την ίδια ελαστικότητα ίσως? μάλλον...ε,ντάξει δεν είναι τίποτε θα το ξεπεράσεις!τα πρώτα 100 είναι δύσκολα λένε...καλημέρες, φιλάκια...

Ασυλλόγιστη είπε...

Ασκαρδαμούλη, εμείς γι’ αυτά τα ποστάκια σε λατρέψαμε.
Άσε τα μοναστηριακά.

Χρόνια σε περιμένω είπε...

Ναι, θέλουμε πάλι τις σελίδες απ’ τη ρημαγμένη σου ζωή.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αστέρω μου, η οδός προς την αγιότητα είναι χωρίς επιστροφή!
Αλλά επιτρέπεται, πού και πού, να κοιτάμε και λίγο πίσω για να αντλούμε εμεπειρίες και συνάγουμε συμπεράσματα!
Κουλτουριάρικα μίλησα, και θα με πάρει στο ψιλό ο Ζαμπέτας!

Εσύ Τάκη με καταλαβαίνεις καλύτερα.
Κι επειδή είμαι πραγματικά άγιος, δεν θα τρέξω να μπω στον παράδεισο!
Θα περιμένω στην εξώθυρα κι εσένα, να μπούμε μαζί άχρηστε!
Κανόνισε να με στήσεις...

Αθανασία, τα καθαρόαιμα άλογα, αν σε ρίξουν απ’ τη σέλα τους, ποτέ δεν σε κλοτσάνε ούτε σε ποδοποτάνε.
Αυτά τα κάνουν κάτι παλιομούλαρα και οι γυναίκες...

Σπόρια, εμείς προσφερόμεθα «πακέτο»!
Και σ’ όποιον-α αρέσουμε.
Διαφορετικά να πάτε να κάνετε παρέα στον Αφροξυλάνθη!

Ανώνυμος είπε...

Πράγματι όταν ταξιδεύουμε πολλές ώρες σκεφτόμαστε διάφορα το παθαίνω και γω Ασκαρούλη. Μόνο που δεν κατάφερα να παω σε μοναστήρι εκτός Ελλάδας αν και το θέλω πολύ.
Χόμπυ γυναίκες.. καλό αλλά επικίνδυνο όπως σου λέει και Τάκης άλλωστε ξέρουμε ότι έχεις περάσει πολλά μαζί τους...
Σε κυνηγάει η ..ρημαγμένη σου ζωή αλλά θα την νικήσεις τουλάχιστον όσο είσαι σε αυτά τα μέρη.

Αναβε κεράκια για τους μπλογκόφιλους σου γιατι δεν πάμε καλά ... γλυκέ μου
φιλάκια ρενα

nefelokokkugia είπε...

Δεν ξέρω για τόσο μωρά, αλλά το σημερινό 33χρονο μωρό που πιπίλιζε τα δικά μου, με κόλαζε κύριε Ασκαρδαμούλη μου.
Λες να φύγω στη Ρωσία να γίνω στάρετς, μπας και σώσω και εγώ την ψυχή μου?

Αλητισσα είπε...

Χαχαχαχαχα η Νεφέλω "έγραψε"!!!!!!!
Νεφέλω σε πάω με χίλια!!!!

zoyzoy είπε...

Αυτό το κράμα του μικρού παιδιού που κουβαλάς και του αγύρτη που προσπαθείς να κρύψεις πίσω από κεριά και λιβάνια σε μονές τρελαίνει...

Συνήθως προσπαθούμε ν'αφήσουμε πίσω το παρελθόν και να προχωρήσουμε.
Εσύ τρελαίνεσαι να το ξαναζήσεις μου φαίνεται!
Δεν αγιάζεις με τίποτα εσύ:))

Δήμητρα είπε...

Εμένα μού αρέσουν όλα του Ασκαρούλη.
Και τα καλογερικά και τα «χυδαία».

nefelokokkugia είπε...

@Αλήτισσα
Σ΄ευχαριστώ καλή μου.
Με τιμά η αναγνώρισή σου, γιατί έμαθα πολλά από σένα.
Σύμφωνα με τα απόκρυφα ημερολόγιά σου, όπως τα δημοσίευσε ο κ. Ασκαρδαμούλης, εσύ είσαι δασκάλα. Πες του να βγάλει και τα υπόλοιπα, μπας και μάθουμε τίποτ΄ακόμα.
χχιχιχ

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ρένα, δεν θα το πιστέψεις, αλλά έχω αναλάβει να προσεύχομαι για τόσους πολλούς, που θέλω τουλάχιστον δυο ώρες τη μέρα...

Νεφέλω, δεν διευκρίσνισες αν σου πιπίλαγε τα δάχτυλα του χεριού ή του ποδιού σου!
όσο για το ημερολόγιο της Αλήτισσας, είναι πολύτομο. Σαν την Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδια!

Αλήτισσα, βρήκε ο κώλος το βρακί, έτσι;

Ζουζού, και ο Άγιος έχει παρελθόν!
Αν δεν φτάσεις στον πάτο του πηγαδιού, δεν πρόκειται να σωθείς!
Ο Άσκαρ μίλησε!

Δημητρούλα, πού το πάς;

nefelokokkugia είπε...

Του χεριού, του χεριού. Αχχχχ

Και σ΄αυτή την περίπτωση και ο κώλος είναι επιδέξιος και το βρακί μεταξωτό.