Στην Ταρσό γνώρισα ανθρώπους που λατρεύουν ... «της γελάδας το μουνί»!

Η Κιλικία συνορεύει μ’ όλους τους πόλους έντασης γύρω απ’ τη λεκάνη της «δικής μας Μεσογείου».
Είναι ο τόπος που συναντιούνται Τούρκοι, Έλληνες, Αρμένηδες, Άραβες κι Ασσύριοι...
Πάνω απ’ την Ταρσό δεσπόζει η οροσειρά του Ταύρου. Είναι το «Βελούχι της Κιλικίας»! Εδώ πηγάζει κι ο πλωτός ποταμός Κύδνος, που άλλοτε διέσχιζε την Ταρσό. Οι υλοτόμοι έκοβαν τα δέντρα στο βουνό, τα έριχναν στο ποτάμι κι αυτά έφταναν την άλλη μέρα στην πόλη...
Η μυθολογία λέει πως την Ταρσό την ίδρυσαν έποικοι απ’ το Άργος. Αλλά μάλλον Φοίνικες ήταν οι πρώτοι κάτοικοί της.
Σε απόσταση 20 λεπτών απ’ την Ταρσό, προς το βουνό, ο Κύδνος σχηματίζει έναν υπέροχο καταρράχτη.
Λένε πως στο σημείο αυτό στρατοπέδευσε ο Αλέξανδρος καθώς κυνηγούσε το Δαρείο. Κι είπε να κάνει μια βουτιά στα παγωμένα νερά του, μ’ αποτέλεσμα ν’ ανεβάσει υψηλό πυρετό.
Τον έσωσε ο γιατρός Φίλιππος, προσφέροντάς του ζουμί ιτιάς. Απ’ αυτό γίνεται σήμερα κι η ασπιρίνη!
Η Ταρσός είναι και η γενέτηρα του Αποστόλου Παύλου. Εδώ έζησε μέχρι τα δεκαπέντε του.
Και φαντάζομαι θα είχε περάσει πολλές φορές έξω απ’ το επιβλητικό μνημείο του μυθικού ιδρυτού της πόλης, του Σαρδανάπαλου. Και θα είχε διαβάσει την ασσυριακή επιγραφή που αναφέρει ο Στράβωνας: «Ξένε, φάε και πιες και καλοπέρνα, όλα τ’ άλλα δεν αξίζουν τίποτα»!
Σ’ αυτό το κτίριο κατέληγαν όσοι Ταρσινοί συμμετείχαν στη μεγάλη ετήσια «γιορτή της πυράς», κι επιδίδονταν σε άγριες ακολασίες...
Στην Κιλικία ζει και μια φυλή Φελλάχων.
Εξωτερικά παριστάνουν τους μουσουλμάνους, αλλά, όπως μου είπαν κάποιοι, λατρεύουν ένα δέντρο και το «ινεγίν φερτσινή», δηλαδή τα γεννητικά όργανα της αγελάδας...