Σέργιος του Ραδονέγ: ο αγαπημένος μου άγιος!

Τ’ όνομά του, πριν καλογερέψει, ήταν Βαρθολομαίος.
Πρωτογνώρισε τον κόσμο στο Ροστώβ. Και στο σχολειό ήταν μεγάλος κουμπούρας ο Βαρθολομαίος.
Ώσπου, ως εκ θαύματος, κει κοντά στα δέκα του χρόνια, το μυαλό του άνοιξε, κι ο νους άρχισε να καίει από κάρβουνο σούπερ αμόλυβδη με τα πολλά οκτάνια...
Εδώ κάπου μοιάζουμε με τον άγιο. Θυμάμαι στην πρώτη Γυμνασίου έμεινα μετεξεταστέος!
Κι εκείνο το καλοκαίρι, κάτι παράξενο έγινε, κι ο νους μου απογειώθηκε...
Ο Βαρθολομαίος είχε έμφυτη κλίση και κλήση στην ασκητική ζωή. Γι’ αυτό και μόλις πέθαναν οι γονείς του πήγε σε μια ερημική περιοχή, γύρω στα 70 χιλιόμετρα απ’ τη Μόσχα, που λεγόταν Ραδονέγ, κι έχτισε μια μικρή ξύλινη καλύβη.
Στο ημίφως και στη σκέπη του απέραντου δάσους είχε για παρέα μόνο τα σφυρίγματα του αέρα που έσυαν τα τεράστια δέντρα, τα κελαηδήματα των πουλιών και τα μουγκρητά των λύκων και των αρκούδων που περιφέρονταν ολόγυρα χωρίς ποτέ να τον πειράξουν!
Μόνο όσοι έχουν προσπαθήσει να ζήσουν τέτοια ζωή καταλαβαίνουν τις δυσκολίες της!
Όπου ακόμη σκληρότερη κι απ’ την έλλειψη των βασικών αγαθών είναι η μοναξιά και η πλήξη...
Για να μην τα πολυλογώ, αυτή η ταπεινή ξύλινη καλύβη στη μέση του πουθενά, εξελίχθηκε στο σημαντικότερο μοναστήρι της μοσχοβίτικης Ρωσίας: Τρόιτσκο Σεργιέβσκι...
Και για να μην παρεξηγηθούμε, διευκρινίζω πως στα ρούσικα «τρόιτσκο» δεν σημαίνει την τρόικα αλλά την Αγία Τριάδα!
Ο φίλος μου ο Σέργιος είχε την τύχη, λίγο πριν πεθάνει, να ζήσει το τέλος της ταταρικής κατοχής. Επί δύο αιώνες οι Τάταροι καταδυνάστευαν τους Ρώσους. Ώσπου, το 1380, κατατροπώθηκαν στη μάχη του Κολίκοβο, κοντά στον Δον, και τους απάλλαξαν οριστικά απ’ την παρουσία τους.
Στις παραμονές της κρίσιμης μάχης ο Μέγας Ηγεμόνας της Μόσχας Δημήτριος Ιβάνοβιτς επισκέφτηκε τον Σέργιο στο ασκηταριό του και πήρε την ευλογία του. Κι ο άγιος προέβλεψε τη μεγάλη νίκη του ρούσικου στρατού...
Νομίζω πως πολλά θα μπορούσε να μας διδάξει η ζωή του Αγίου, για την αντιμετώπιση των προσωπικών αλλά και εθνικών μας δυσκολιών.
Ας πούμε ένα παράδειγμα: όταν οι μικρές αποθήκες του μοναστηριού άδειαζαν και τα καλογέρια του Σέργιου πρότειναν να κάνουν εράνους για να εξασφαλίσουν τα αναγκαία, εκείνος τους απέτρεπε κατηγορηματικά. Κι έτσι τους μάθαινε να εμπιστεύονται μόνο τη Θεία Πρόνοια!
Τι λέτε; Αν στείλουμε την Τρόικα στον αγύριστο, μπορούμε να εμπιστευτούμε μόνο τη Θεία Πρόνοια;
Νομίζω πως ναι! Αρκεί να μάθουμε να ζούμε όπως ο άγιος Σέργιος: όλη μέρα προσευχή, νηστεία και εργασία, και με τη δύση του ήλιου ένα ποτήρι νερό και μια φέτα ξεροκόμματο...