Τετάρτη, Φεβρουαρίου 21

Τα αθώα μάτια...

Το σώμα της νεκρώθηκε
σαν έβαλε τα μαύρα.
Πέρασαν χρόνια
για να αισθανθεί
τ' άσπρα μέλη της πιο επικίνδυνα
μέσα σ' αυτό το χρώμα...

Ύστερα ήρθαν πράγματα
περισσότερο επείγοντα:
η κόρη που μεγάλωνε,
το σπίτι,
το ψωμί...

Τώρα που βλέπει προς τα πίσω
με τρόμο αναρωτιέται
πώς της έφυγαν τα χρόνια.
Σήμερα, μάλιστα,
που ήρθαν και της είπαν
πως όσα δεν έζησε αυτή
τα χαίρεται κρυφά η κόρη της
-η κόρη των δεκαεπτά χρονών-
με τα αθώα μάτια...

8 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Το ποιηματάκι αυτό το εμπνεύστηκα από το τελευταίο ποστ του shades in the dark και ένα σχόλιο που έστειλε η Άννα-Μαρία!
Βέβαια, το μυαλό μου, ως συνήθως, πήρε ανάποδες στροφές...

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Πολυ ωραιο Aσκαρ μου!Αλλα μαλλον πολλες αναποδες πηρες...!Βλεπω εντονες αντιθεσεις με το κειμενο του Shades!

candy's τετραδιάκι είπε...

Ax βρε ασκαρδαμυκτακο...με αφηνεις εκπληκτη.
Θα επανελθω.

fish eye είπε...

αληθινο..πολυ..!!

Αλητισσα είπε...

Καποτε ειτε το θελουμε ειτε οχι η σκυταλη περναει στα νιατα..
Καλο ειναι να εχουμε κατι να μας κραταει ζωντανους τοτε..
Αλλιως μαυρη η ζωη των απογονων μας..

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Aπο το αγκάθι βγάζεις ρόδο καλέ μου Άσκαρ..

marilia είπε...

Ομορφιές!!! :)

Μια νυσταγμένη και πονοκεφαλιασμένη, κατάκοπη ΚΑΛΗΜΕΡΑ!

Shades είπε...

Ακραίο αλλά τόσο αληθινό.