Σάββατο, Φεβρουαρίου 3

Γκόμενες... (Α)

Θα ταν 4 με 5 το πρωί.
Ήμουν πάλι λιάρδα απόψε… Ξεκίνησα για το σπίτι μου, αλλά γρήγορα άλλαξα γνώμη. Έπιασα τον εαυτό μου να γουστάρει πήδημα αλλά όχι στις πουτάνες… ήθελε κάτι πιο τρυφερό!
Με τη Νίκη είχα τσακωθεί πριν 20 μέρες. Από τότε δεν είχαμε ξαναμιλήσει. Αλλά και δεν είχαμε χωρίσει οριστικά. Τέλος πάντων… κι αυτή θα είχε ανάγκη απόψε από ένα πήδημα…
Έκανα παράνομη αναστροφή στη λεωφόρο και σε λίγα λεπτά ήμουν έξω από το σπίτι της. Το αμάξι της ήταν παρκαρισμένο στο δρόμο. Ήξερα πως ήταν μέσα….
Παραπατώντας κάπως ανέβηκα κάτι σκαλιά και χτύπησα την πόρτα.
- Ποιος;
- Εγώ αγάπη, άνοιξε, σε θέλω…
- Όχι δεν σ’ ανοίγω, είσαι μεθυσμένος, φύγε..
Εντάξει, δεν είμαι και κανένα υπάκουo παιδάκι… Άρχιζα να χτυπάω με δύναμη την πόρτα και να ουρλιάζω σα δαιμονισμένος. Σίγουρα θα την είχα σπάσει αν δεν άκουγα την κλειδαριά ν’ ανοίγει.
Μπουκάρω μέσα τσαμπουκαλεμένος.
- Γιατί δεν άνοιγες μωρή;
- Δε … δε … σε περίμενα…
- Γαμώ το διάολό μου… με άφησες και ούρλιαζα κι έγινα ρεζίλι στους γειτόνους…
- Ξέρεις … δεν είμαι μόνη σπίτι… έχω παρέα!
- Όπα μας!
- ….
- Τι είπες μωρή πουτάνα, μωρή ξέψωλη, θα σε σκίσω… με απατάς;
Κοιτάζω μέσα στην κρεβατοκάμαρα. Πίσω απ’ την τζαμένια πόρτα φαινόταν μια σκιά. Δεν έβγαινε έξω η παλιόκοτα…
- Ρε μάγκα, πού ρθες να γαμήσεις τη γυναίκα μου, για έβγα έξω να τα πούμε… οι δυο μας… αντρίκια!
Τίποτα… κότα! Το παιζε μουγκός…
Κάνω να μπουκάρω. Η Νίκη προσπάθησε να με συγκρατήσει.
- Όχι, μη μπεις, δεν κάνει…
Τη σπρώχνω μακριά…
- Βγες έξω ρε, αν είσαι άντρας!
Για να μην αντιδρά, σκέφθηκα, θα ναι καμιά κότα και θα τον λιανίσω εύκολα! Αν είναι όμως κανείς απ’ τους πρώην γκόμενους της Νίκης, κάνας αλητόβιος ή σωματέμπορος και περιμένει να μπω μέσα και να μου ρίξει λεπιδιά να μου χυθούνε τ’ άντερα;
Φουσκώνω επίτηδες το δερμάτινο μπουφάν (να με προστατέψει απ’ το μαχαίρωμα) και μπαίνω στην κρεβατοκάμαρα σαν τρελός…
- Πούστη, θα πεθάνεις!
Και μπαίνω μέσα και τι βλέπω μάγκες μου… Στο Θεό σας… Κόντεψα να πάθω εγκεφαλικό… μαρμάρωσα… στεκόμουν και κοιτούσα σα χάνος… δεν πίστευα στα μάτια μου…
Βλέπω ένα κοριτσόπουλο, μελαχρινό, λεπτούλι, σαν τα κρύα τα νερά, κατσαρομάλλικο, γλυκό, δυο μάτια λίμνες «μη με χτυπήσετε», να χει διπλωθεί στο κρεβάτι και να κλαίει τρέμοντας!
Πήγα από πάνω της αγριεμένος.
- Ρε πουτανάκι… ρε παλιολέσβω … που πλακώνεσαι με τη γυναίκα μου… δεν ντρέπεσαι;
- Σας παρακαλώ, μη μου κάνετε κακό! Και δώστου κλάμα…
Μπανίζω το κορμάκι, νεραϊδένιο! Μπανίζω το μουνάκι, γάλακτος! Θολώνω! Τη βλέπω κάπως κτηνώδικα! Να το σκίσω το αγγελούδι! Τον βγάζω έξω, το βλέπει, πάει να φύγει… Την καθηλώνω με τη δύναμή μου, σπρώχνω, προσπαθώ, αντιστέκεται με λύσσα! Της ανοίγω τα μπούτια…
Πάνω στην πάλη νιώθω κάτι σαν τσίμπημα στην πλάτη, σαν τσούξιμο… Δε δίνω σημασία, μα ο πόνος δυναμώνει! Γυρνάω και τι να δω… Τη Νίκη! Είχε αρπάξει το χασαπομάχαιρο, το μάτι της γυάλιζε!
- Πούστη, αν την πειράξεις σ’ έσφαξα, στ’ ορκίζομαι!
Το παίρνω αψήφιστα. Πάω να συνεχίσω… Χραπ, τρώω τη μαχαιριά στην πλάτη… χραπ… τρώω και τη δεύτερη στον ώμο! Ουρλιάζω… πετάγομαι απ’ το κρεβάτι.
- Πούστη, θα σε σφάξω… στό πα!
- Εντάξει… δεν θα την αγγίξω… άσε το μαχαίρι Νίκη…
Οι πληγές δεν ήταν βαθιές. Τις έσφιξα με το πουκάμισο και το αίμα σταμάτησε. Εξουθενωμένος ξάπλωσα στο πάτωμα.
Η Νίκη είχε πάρει την μικρή αγκαλιά… ξαπλώσανε… το μωρό να σπαρταρά σα χέλι.
- Μην κάνεις έτσι αγάπη μου… ο κάφρος δεν θα σε πειράξει…
Και τη χάιδευε, τη φίλαγε, της έλεγε ερωτόλογα, τη στόλιζε φιλιά παντού…
Ήταν τόσο ωραίο αγκάλιασμα, που ζήλεψα πολύ! Είχε μέσα τόση γλύκα, τόση στοργή και τρυφεράδα … δε φαντάζεστε. Την άγγιζε σα να χάιδευε τριαντάφυλλο, σα να γλύκαινε μωρό! Δεν ήταν μόνο ερωτικό άγγιγμα, ήταν τόσο ζεστό κι αληθινό… τόσο ανθρώπινο…
Κι εγώ καθόμουν και τις χάζευα… Πρώτη φορά έβλεπα τη Νίκη σε τέτοια έξαψη.
- Έλα μωρό μου, χάιδεψέ με! Δείξε πώς είναι η αληθινή αγάπη στο γουρούνι που ξέρει μόνο να λέει «γλείψε με, κάτσε να στον βάλω, γύρνα, θέλω κι άλλο…»!
Και της ρίχνει ένα γλείψιμο η μικρή… θανατηφόρο!
Η Νίκη είχε δίκιο! Πάντα το παιζα βίαιος, άγριος, σκληρός! Έτσι μου μάθανε από μικρό παιδί… δε φταίω ρε γαμώ το…
Καθόμουν πάντα στο πάτωμα. Με μαχαιρωμένο κορμί, μαχαιρωμένη ζωή, μαχαιρωμένο εγωισμό…

30 σχόλια:

candy's τετραδιάκι είπε...

Δακρυσα..
Περισσοτερο με τον ερωτα και τη στοργη αναμεσα στις δυο γυναικες.
Δυο κορμια αγγελικα πλασμενα..
Δυο κορμια ερωτευμενα.

marilia είπε...

Χρειάστηκα 2-3 αναγνώσεις... Έμεινα σ' αυτό:
"Πάντα το παιζα βίαιος, άγριος, σκληρός! Έτσι μου μάθανε από μικρό παιδί… δε φταίω ρε γαμώ το…
Καθόμουν πάντα στο πάτωμα. Με μαχαιρωμένο κορμί, μαχαιρωμένη ζωή, μαχαιρωμένο εγωισμό…"

και στις εικόνες, δεξιά, στο μπλογκ σου.

Φιλάκι! :)

Αλητισσα είπε...

Απλα μαθηματα ερωτα..
Δεν εχω κανενα αλλο σχολιο να κανω..

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Άντε καλέ.

Αυτά τα κτηνώδικα:
«γλείψε με, κάτσε να στον βάλω, γύρνα, θέλω κι άλλο…»
είναι τα καλύτερα...

(εκδηλώθηκα)

candy's τετραδιάκι είπε...

Ε ναι! ;)

Ανώνυμος είπε...

Εγώ κατέβηκα από άλλο σύννεφο...
Αυτό το ...."λιάρδα" κάτι μου θύμισε, αυτές οι πρόστυχες λέξεις που έγραψες σε κάνανε σαν κάτω από το αυλάκι.....

Από την άλλη, δεν ξέρω γιατί, με ενόχλησαν στη γραφή σου. Όχι τόσο από απλή λογική - δεν θεωρώ πως έχω ταμπού - αλλά μάλλον σαν από διαίσθηση....

Ελπίζω να καταλαβαίνεις το νόημα...

George είπε...

Μου άρεσε. Πολύ ωραία σαν γραφή.
Αρέσεις! Συνέχισε.

Ανώνυμος είπε...

Προσωπικά πιστεύω πως πίσω από τη "σκληρή" γραφή του Άσκαρ κρύβεται μεγάλη ευαισθησία και παιδική τρυφερότητα!

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρω τι λέτε οι υπόλοιποι αλλά δεν μου άρεσε.Ισως φταίει το οτι είμαι αρρωστούλα και ευαισθητούλα.
Σε γενικές γραμμές διαβαζα και δημιουργούνται εικόνες στο μυαλό μου, εικόνες που δεν μου άρεσαν, φωνές, αγριαδα, νταηλίκι, να μπουκάρεις βίαια, να είσαι λιάρδα, να θες να γαμήσεις και να φτάνεις μεχρι το βιασμό.Απο αυτά κρίνεται ο άντρας?
Ναι ωραία γραφή τόσο ωραία που τρόμαξα.
Πρώτη φορά η ωμή και σκληρή γραφή σου με κάνει να αηδιάσω.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Καντουλίνι, τελικά τι προτιμάς; Τον "αγγελικό έρωτα" ή τον "κτηνώδη" της παιδίσκης;

Μαριλία, δεν έχεις άδικο! Για πολλά χρόνια έπαιζα σε λάθος ρόλο!

Αλήτισσα, σωστό κι αυτό που είπες...

Παιδίσκη, δεν εκδηλώθηκες τώρα! Τα ξέχασες τα "καφάσια";
Ο κόσμος το χει τούμπανο κι εσύ κρυφό καμάρι...

Ναταλία, πάνω από τ' αυλάκι είμαι και κάτω από τον Σπερχειό!
Εγώ με τέτοιες λέξεις και σε τέτοιο κλίμα μεγάλωσα... Οπότε κι εσύ πρέπει να με καταλάβεις!
Δεν φταίνε οι ... γραφές! Η πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή μερικές φορές που δεν ... περιγράφεται!
Προσωπικά είμαι από τους λίγους που κατόρθωσαν "ν' αλλάξουν ταυτότητα" και να βγουν από την γκρίζα γωνιά της ζωής...

Γιώργο, μπορεί και να συνεχίσω! Πάντως τη συγκεκριμένη ιστοριούλα τη θεωρώ πολύ διδακτική για όσους "ξέρουν να διαβάζουν"...

Μαρία συμφωνώ. Η ιστοριούλα και τρυφερότητα "κρύβει" και μπόλικη αυτοκριτική...

Μαράκι, σε καταλαβαίνω! Δεν έχετε μάθει σε τέτοιες καταστάσεις και ευλόγως αηδιάζετε...
Δεν παρατήρησες όμως πόσο διαφορετικό ήταν το τέλος της ιστορίας; Ο τσαμπουκάς και "γαμάω" άντρας πεσμένος στο πάτωμα να ανακαλύπτει πόσο "τίποτα" είναι...
Πάντως μπορώ να σε κάνω να αηδιάσεις κι άλλο!

Αλητισσα είπε...

Κατσε ρε Ασκαρ γιατι με τρομαξες..
Δηλαδη αν καταλαβα καλα ειναι αληθινη ιστορια?
Κι αληθεια τι κανει εναν αντρα σαν αυτο της ιστοριας να γινει ανθρωπος και να σταματησει να ειναι το κτηνος που περιγραφεις,η μαχαιρια ή ο ερωτας των 2 γυναικων?
Θα το εκτιμουσα να μου απαντουσες..
Επισης θα εκτιμουσα να μου απαντουσες τι κανει εναν αντρα να ειναι τοσο κτηνος..

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κοίτα Αλήτισσα, όλα όσα κατά καιρούς γράφω εδώ μέσα έχουν έναν ιστορικό πυρήνα αλλά εμπλουτίζονται και με κάποια φανταστικά στοιχεία για να γίνονται πιο ευανάγνωστα. Πάντως η ουσία δεν αλλάζει!
Δεν υπάρχει κάτι που να κάνει έναν άνθρωπο γενικά (κι όχι μόνο άντρα) κτήνος! Κτήνη είμαστε ούτως ή άλλως και δεν χρειάζεται καμία ιδιαίτερη προσπάθεια να γίνουμε!
Άνθρωποι, είναι αλήθεια, δεν γινόμαστε εύκολα! Και φυσικά δεν μας κάνει ανθρώπους ούτε ο έρωτας δύο γυναικών ούτε μια μαχαιριά (ο ήρωάς μας είχε φάει ήδη αρκετές!).
Πάντως ο δρόμος του καθενός μας προς τον "άνθρωπο" είναι αποκλειστικά προσωπικός... δεν υπάρχουν έτοιμες συνταγές!

Ανώνυμος είπε...

Ναι ο μαλάκας άντρας αφου σκόρπισε τον τρόμο και αφού έφαγε 2 χαρακιές έπρεπε να δει γλείψιμο με συναίσθημα για να καταλάβει?
Αυτο είναι το χειρότερο νομίζω...οταν σε αγαπάνε κάνεις αυτοκριτική και βρίσκεις τις ασχήμιες σου και τις αλλάζεις όχι οταν δείς τέτοιο θέαμα.

"δεν έχετε μάθει σε τέτοιες καταστάσεις και ευλόγως αηδιάζετε"
είμαστε πολλοί ???

Ναι δεν έχω μάθει τέτοιες καταστάσεις, ποτέ δεν έμπλεξα με άντρα που νομιζε οτι απέναντι του είχε την προσωπική του πουτάνα και όχι εμένα.
Ποτέ δεν είχα τόσο χαμηλή αυτοεκτίμηση.
Αλλά είχα την τύχη να γνωρίσω ανθρώπους που δεν πήραν αγάπη στη ζωή τους, που το μόνο που τους μάθανε ήταν η βία και η αγριάδα αλλά ποτέ δεν φέρθηκαν έτσι.
Μαχαιρωμένη ζωή?
Την πρώτη μαχαιριά στη βάζουν άλλοι τις υπόλοιπες μόνος σου...

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρδαμυκτί ωραίο το κειμενό σου..
Μα κόλλησα σε ένα σημείο..
"Έλα μωρό μου, χάιδεψέ με! Δείξε πώς είναι η αληθινή αγάπη στο γουρούνι που ξέρει μόνο να λέει «γλείψε με, κάτσε να στον βάλω, γύρνα, θέλω κι άλλο…»!
Και της ρίχνει ένα γλείψιμο η μικρή… θανατηφόρο.."
Κάπου εκεί νομίζω χάθηκε κάθε ίχνος έρωτα..Απλά περισσότερο εκδικητικό και επιδεικτικό παρά ερωτικό..
Έτσι μου φάνηκε τουλάχιστον..

ο δείμος του πολίτη είπε...

Αφού δε μαχαίρωσε τίποτε άλλο, πάλι καλά να λες.

Θα συμφωνήσω με τον προλαλήσαντα. Καλύτερα μάλιστα θα ήταν να μη σε μαχαιρώσει, αλλά να κάνει κάτι άλλο απειλητικό και βίαιο (που να πονά, αλλά όχι αιμορραγικό) ή να σε ακινητοποιήσει και έτσι να βλέπεις. Δε γίνεται να πονάς μαχαιρωμένος χάνοντας λίγο έστω αίμα κι εκείνες να χαμουρεύονται κι εσύ να καυλώνεις.

Ναταλία είπε...

Ίσως δεν κατάλαβα την απάντησή σου στο σχόλιό μου.... ή ίσως δεν το έγραψα σωστά.

Έχοντας διαβάσει κάποια από τα κείμενά σου, αυτό το συγκεκριμένο με ξενίζει. Δεν το θεωρώ "δικό σου" με την έννοια πως δεν συμβαδίζει με τη "γεύση" που έχεις αφήσει να έχουμε γενικά.

Είμαι σίγουρη πως υπάρχουν κάτι τέτοιες καταστάσεις, έχω ζήσει μόνη μου πολύ χειρότερες.... αλλά... είπα να το πω....

Παρακαλώ να δεχθείς πως το σχόλιο έχει γραφτεί χωρίς κανένα ίχνος κριτικής διάθεσης αλλά με πολύ φιλικά αισθήματα.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αρθούρο, έχουμε χαθεί, έτσι;
Κοίτα, το κειμενάκι δεν είναι δα και αριστούργημα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, οπότε δεν αξίζει και να το ξεψαχνίζουμε ιδιαίτερα! Πάντως, ήθελα να "δώσω" το εξής: Ο "μαλάκας άντρας" (που λέει και το Μαράκι) αρχίζει στο τέλος να διαπιστώνει πως υπάρχει και κάτι πέρα απ΄τη δική του κτηνωδία, επειδή όμως δεν μπορεί να το αφομοιώσει ακόμη, κάνει αυτό που ξέρει και μπορεί, δηλαδή το χυδαιοποιεί! Οπότε κάνει λόγο για "θανατηφόρο γλύψιμο"...

Δείμε, τι λες; Να το αλλάξουμε λίγο το σενάριο;

Ναταλάκι, είδες πιο πάνω το Μαράκι που άστραψε και βρόντισε! Οπότε κατάλαβες πως εδώ έχουμε ανάγκη περισσότερο την κριτική παρά τον καλό λόγο!
Τα αισθήματά σου είναι φιλικά, το ίδιο και τα δικά μας (πληθυντικός αυτοευγενείας)
Παρόμοια κειμενάκια (έστω, όχι τόσο "ακραία") 'εχω ξαναδημοσιεύσει στο παρελθόν...
Γενικότερα τώρα, εμφανίζομαι αρκετά αντιφατικός και το ξέρω. Οφείλεται στο γεγονός ότι βρίσκομαι στο μεταίχμιο της μεταμόρφωσής μου "από κτήνος σε άνθρωπο", όπως λέει και η Αλήτισσα!
Πάντως το παρελθόν μου δεν πρόκειται να το ξεχάσω... οπότε θα έχετε πολλές ευκαιρίες να το απολαύσετε!

candy's τετραδιάκι είπε...

Eγω προτιμω και τα δυο.Με το καταλληλο ατομο:)

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Ασκαρδαμυκτί φυσικά και δεν κριτικάρω το κείμενο σου..Πάνω από όλα γράφουμε ότι μας αρέσει και αυτό είναι το ουσιώδες και αυτό που γουστάρω στα blogs.
Πάντως μου θύμισε κάτι από Bukowski η όλη ιστορία και πολύ γούσταρα!

Υ.Γ
Είχαμε να τα πούμε από την εποχή της "Ασκαρδαμυκτίου Ειρήνης"..Θυμάσαι..?

Ευχές για μια υπέροχη Κυριακή

ο δείμος του πολίτη είπε...

Νομίζω πως χρειάζεται λίγο αλλαγή στο τέλος. Τι λες να τις βλέπει δεμένος (λίγο πιο μαζοχιστικό δεν ακούγεται; πιο λάγνο;)

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Xaxaxa!!!!! Ε μάλλον θα συμφωνήσω με τον Δείμο του πολίτη!!! Βρε Ασκαρδαμυκτακο μου μήπως τα παραλές λίγο...? Πέρα απο το αλκοόλ το οποίο σε είχε επηρεάσει μάλλον δεν είναι και πολυ υπέρ σου που για να καταλάβεις...έπρεπε να φτάσουν στην ερωτική σκηνή!!! Τι να πω απο την άλλη άβυσσος η ψυχή σου...:D

George είπε...

Εγώ πάλι επιμένω πως μου άρεσε πολύ η γραφή σου. Θα συμφωνήσω και όχι απο ευγένεια. Θα συμφωνήσω με το σκεπτικό. Με την ωμότητα που παρουσιάζεις. Δεν ξέρω γιατί αλλά μου άρεσε η γραφή σου ακριβώς όπως είναι. Πιστεύω πως αν αλλάξεις έστω και μια λέξη το χάλασες.
Καταλαβαίνω οτι κάποιους θα τους ξαφνιάσει ίσως το σχόλιο μου όμως επιμένω είναι πολύ ωραίο και με όμορφη γραφή δωσμένο.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Οπότε Καντουλίνι πρέπει να βρούμε κάποιον που συνδυάζει και τα δύο! Υπάρχει;

Αρθρούρε, κριτική ναι αλλά μην το αναλύουμε λες κι είναι η Ιλιάδα του Ομήρου! αυτό εννοούσα!
Μου αρέσει ο Μπουκόφσκι... μακαρίτης πλέον...

Δείμε, η συνέχεια έχει για όλα τα γούστα...

Ανατολίτσα, για να το λες εσύ η ψυχολόγα... τότε μιλάμε για πολύ μεγάλυ άβυσσο!

Κι εμένα με ξάφνιασαν τα θετικά σχόλιά σου Γιώργο!

Να ευχηθούμε καλή εβδομάδα στο Μαράκι γιατί πέρασε, ομολογουμένως, μια δύσκολη περίοδο!

candy's τετραδιάκι είπε...

Aμε ;)

Black Diamond είπε...

Αν και new user δεν πίστευα ποτέ πως θα έγραφες 'τέτοιου είδους' post.
Πάντως μου άρεσε η ιστορία σου αν και σε καμία περίπτωση δεν πιστέυω πως είναι αληθινή.

Catherine είπε...

Μάλλον είμαι αρκετά μικρή ακόμα και πολύ περισσότερο άπειρη από ανθρώπινες σχ΄σεις για αν σχολιάσω κάτι τέτοιο...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Και πώς τον λένε Κάντυ μου;

Διαμαντάκι, τι σε κάνει να λες πως δεν πιστεύεις ότι θα μπορούσα εγώ να γράψω "μια τέτοια ιστορία";

Κατερινάκι, δεν χρειάζεται να σχολιάζουμε και τα πάντα! Διαβάζουμε, σκεπτόμαστε ... και κάτι θα μας μείνει!

Παιδίσκη ερωμένη είπε...

Άσκαρ, το "Διαμαντάκι", σε 'ξέρει', απο μένα αρχικά, και έχει ακούσει πλείστα όσα καλά..
;)

Και της ξένισε το ποστάκι..

Psychia είπε...

Ίσως το καλύτερο κείμενό σου, απ'όσα έχω διαβάσει.. Συγχαρητήρια Άσκαρ!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Γιατί είπες ψέματα στο κορίτσι βρε παιδίσκη;

psychia καιρό είχαμε να τα πούμε!
Όπως καταλαβαίνεις θέλω και λίγη ενθάρυνση για να συνεχίσω...