Υποδύονται ανθρώπους... (Στην Αλκυμήδη)

Συχνά τα βράδια
καθώς πλαγιάζει η μέρα
και ξυπνούν τα όνειρα,
μια αργυρώνητη σιωπή
σε τυλίγει...

Ποιος αγοράζεται
και τι πωλούν
σε μια πολιτεία
με ιθαγένεια σκότους;

Αν ανοίξεις το παράθυρο
βρίσκεσαι
σε δρόμους επαρχιακούς
-του '50-
δρόμους χωρίς τρίτη διάσταση
σαν πίνακες ερασιτέχνη...

Ποιος εξαντλεί
και ποιος περιορίζει
μιαν ολόκληρη ζωή
σε λίγα πρόσωπα,
σε ελάχιστα
αμνημόνευτα γεγονότα
σε ώρες αμνησίας
και λησμονιάς;

(Όλοι υποδύονται
τους ανθρώπους
γύρω σου!)

Και πάντοτε
έξω απ' τις ακτές της Χιλής
σε σκοτεινό
κι απρόσιτο πέλαγος
σπάνια θαλασσοπούλια
διανύουν τη μοίρα τους
αδιάφορα για την τύχη ενός ανθρώπου
που δεν γνώρισαν...

Κι όταν η μέρα
σκάει σα βεγγαλικό
(κάποτε και σα νάρκη)
εμφανίζονται γυμνά,
απρόσωπα σώματα
που προσποιούνται
την αμαρτία...

Και την άλλη νύχτα
σε τόπο αόρατο
(που βλέπουν μόνο οι ποιητές)
καλούν τη μοίρα
ν' ακούσει
πώς κελαρύζει το νερό,
πώς τρελαίνονται οι άνεμοι
και πώς ερωτεύονται
στο φως...