Απόψε βρέχει.
Ένας βαλσαμωμένος τσαλαπετεινός
απάνω στο γραφείο σου
με την ασάλευτη φυγή
στα ορθάνοιχτα φτερούγια του
με την κραυγή πνιγμένη
στο μισάνοιχτο ραμφί
δεν κατορθώνει να σε πείσει
για κάποια.jpg)
παρουσία στο δωμάτιο.
.jpg)
παρουσία στο δωμάτιο.Μασκαρεμένες απουσίες...
Είσαι μόνος, καταμόναχος
κι απόψε
βρέχει...βρέχει...βρέχει...
7 σχόλια:
Το Καπιταλιστικό Κουμούνι είναι ένας παλιός καλός ιντερνετικός φίλος.
Αλήθεια, πόσοι από μας δεν νιώθουμε σαν τον βαλσαμωμένο τσαλαπετεινό;
Ταριχευμένοι μέσα στην κοινωνική, επαγγελματική και οικογενειακή συμβατικότητα...!
Ωραίο..
Νιώθω, παράξενα...
Ναρκισσιστικά σχεδόν..
(Αν και κριτικό, εντούτοις κι εγώ ο ίδιος από μια πλευρά έτσι θα έκανα την αυτοκριτική μου)
Φίλε Ασκαρδ.
Σήμερα κι εγώ καταγίνομαι με ένα ποίημα επικαιρικό ίσως έλα στην σελίδα μου.
Και οι φίλοι σου εννοείται...
"με την ασάλευτη φυγή
στα ορθάνοιχτα φτερούγια του
με την κραυγή πνιγμένη"
Πόσο αληθινά αντιφατικά είναι η φυγή που δεν σαλεύει, η κραυγή που δεν βγαίνει...
Πόσες φορές, αν όχι όλες, στη ζωή μας είμαστε όπως ακριβώς ο βαλσαμωμένος τσαλαπετεινός. Όνειρα, επιθυμίες που κραυγάζουν υπόκωφα, όμως, φυγές που θα θέλαμε να έχουμε κάνει αλλά ποτέ δεν τολμήσαμε, σαν να τρέμουμε να μην αφήσουμε την "ησυχία του βαλσαμώματος". Κι όμως "μυρίζουν" τόσο άσχημα όλα αυτά τα "χημικά" που έχουμε "ποτιστεί" στη ζωή μας, για να την κάνουμε "μούμια".
Αλλά, εμείς εκεί, ακούνητοι, σταθεροί, βαλτωμένοι. Όχι δεν θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα φτερά μας, προτιμάμε να τα αχρηστεύσουμε, ανοιχτά μεν, ταριχευμένα δε...
Καπιταλιστικό Κουμούνι, ελπίζω να μην σε αντιπροσωπεύουν τα παραπάνω, ούτε ο "τσαλαπετεινός", γιατί τότε θα είσαι ένα "τραγικό" πρόσωπο, πολλές φορές δυστυχής...
όποιος βαλσαμώνει τσαλαπετεινούς να γίνει μπρελόκ-τσολιαδάκι,απούλητο σε περίπτερο,στο πουθενά!
H αλήθεια είναι ότι αρκετές φορές νιώθω έτσι. Από την άλλη έχω κάνει και πολλά πετάγματα. (Και δεν το λέω για δικαιολογία, όταν ένιωσα να ποδοπατούνται αξίες επαναστάτησα και επαναστατώ με πολλά πράγματα...)
Από την άλλη σε προσωπικό επίπεδο έκανα αρκετούς συμβιβασμούς. Προσπαθώ να διασφαλίσω να μην εξελιχθούν σε "ετεροβαρείς"..
Αλλά πείτε μου, ποιός μπορεί να αποφύγει εντελώς τους συμβιβασμούς που η θέση του (κοινωνική, οικονομική κτλ) του επιβάλει; Μπορεί να προσπαθήσει να συνδιαμορφώσει τον συμβιβασμό, αλλά να τον αποφύγει εντελώς λίγο δύσκολο.
Είναι σχετικά ευκολότερο να αισθάνεσαι, να σκέφτεσαι και να γράφεις ως ποιητής. Να ζήσεις ως ποιητής είναι πολύ δύσκολο. Και καθημερινά πρέπει να πληρώνεις μεγάλο τίμημα. Και δεν μπορούν να το κάνουν όλοι:
Ελκόμαστε από ποιητές σαν τον Μπάυρον π.χ. ή τον Μαγιακόφσκι (αγαπημένος μου),όμως φίλοι μου κάτι δικό τους θέλανε κι αυτοί να "κλείσουν" με τον τρόπο που έζησαν.
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι ο διπλωμάτης Σεφέρης πχ. δεν είναι πραγματικός ποιητής.
ΜΑΙΚΑ ΜΑΖΙ ΣΟΥ!
ΕΞΑΙΣΙΟ ΑΣΚΑΡ!
ΚΑΠ ΚΟΜ ΕΡΧΟΜΑΙ ΕΠΙΣΚΕΨΗ ;-)
Τώρα το είδα αδελφέ σε ευχαριστώ πολυ
Δημοσίευση σχολίου