Ο γιος του Ασκαρδαμυκτί Δ' ( Ο Ελληναράς! )

Στην Αθήνα είχε μπει σε πολλά πλουσιόσπιτα. Όμως τέτοια χλιδή και πολυτέλεια όπως στο σπίτι της Μ. δεν είχε συναντήσει πουθενά. Δεν ήταν από τους ανθρώπους που τον εντυπωσίαζαν κάτι τέτοια, αλλά τώρα δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος. Σε τούτο το χώρο θα μεγάλωνε το παιδί του. Βέβαια δεν είχε την απαίτηση να ζήσει τα παιδικά του χρόνια όπως εκείνος «επτά νομά σ’ ένα δωμά», αλλά δεν του φαίνονταν φυσιολογικό και το «επτά δωμά για ένα νομά»! Ο άνθρωπος που από μικρός τα έχει όλα, εύκολα αποπροσανατολίζεται, χάνει τις ισορροπίες του και άνετα μπορεί να ξοκείλει! Όταν δεν έχει το κίνητρο να βελτιώσει τη ζωή του μέσα από συνεχή αγώνα θα οδηγηθεί στην πλήξη κι από κει κανένας δεν ξέρει πού…
Με την Μ. είχαν εξαρχής διαφωνία για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους. Εκείνη προτιμούσε τα πανάκριβα σχολεία της ανώτερης τάξης ενώ εκείνος ένα σχολείο που το παιδί θα μάθαινε να επιβιώνει, να παλεύει και που θα του έδινε την ευκαιρία ν' αναδείξει τις ηγετικές του ικανότητες, αν είχε. Όμως κάτι τέτοιο προϋπέθετε την συνεχή και φυσική παρουσία του πατρικού-ανδρικού προτύπου στην οικογένεια, κάτι δηλαδή που εκείνος δεν μπορούσε να εξασφαλίσει…
Το πρώτο πράγμα που έκανε κάθε φορά που πήγαινε στον Καναδά ήταν να τεστάρει το γιο του. Να διαπιστώσει αν με τα χρόνια ξυπνούσε μέσα του η φυσιολογική σπιρτάδα και επιθετικότητα. Τον τραβούσε στο κρεβάτι προκαλώντας τον να παλέψουν. Μάταια… Του έσπαγε τα πιο αγαπημένα παιχνίδια! Ούτε μια διαμαρτυρία, ούτε ένα άγριο βλέμμα! Θυμάται τον εαυτό του στην ηλικία του γιού του, όταν κάποιος ξάδελφος τού πήρε ένα παιχνίδι. Ήταν πολύ μεγαλύτερος και δεν μπορούσε να τον δείρει. Αλλά δεν το άφησε έτσι. Πήγε αμέσως στην κουζίνα, πήρε όλα τα μαχαίρια και τα πέταξε με όση δύναμη είχε πάνω στον ξάδελφό του. Χωρίς να το έχει δει πουθενά προηγουμένως! Ο γιος του όμως παρέμενε απαθής. Χώμα…
Τα Χριστούγεννα του 2003 αποφάσισε να τον πάει σ' έναν αγώνα χόκεϊ στον πάγο. Πολύ σκληρό άθλημα με μπόλικο «ξύλο»! Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο σχετικά θερμή. Στην Ελλάδα, αν γίνονταν τέτοιος αγώνας, θα είχε χυθεί αίμα. Η ομάδα που υποτίθεται ότι υποστήριζαν νίκησε με γκολ στην τελευταία επίθεση. Και ξαφνικά έγινε το θαύμα! Ο γιος του γύρισε προς το μέρος του πανηγυρίζοντας και φώναξε:
- Μπαμπά, τους γαμήσαμε!
Εκείνος τα έχασε.
- Τι είπες παιδί μου;
- Τους γαμήσαμε μπαμπάκο…
Και ταυτόχρονα έκανε και με τα δυο του χέρια τη γνωστή χειρονομία, όχι όμως όπως την κάνουν οι Αμερικάνοι αλλά σαν τους Έλληνες.
Εκείνος, μπροστά στο παιδί δεν είχε ποτέ κάνει τέτοια χειρονομία ούτε, φυσικά, ξεστόμισε τέτοιες λέξεις!
Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό του, τα μάτια του βούρκωσαν, άρπαξε το παιδί δυνατά με τα δυο του χέρια, το σήκωσε ψηλά και χοροπηδώντας φώναζε:
- Ελληναρά μου εσύ!
Πήγε τρέχοντας και χορεύοντας στο χώρο του πάρκινγκ. Με το παιδί πάντα σηκωμένο ψηλά.
- Α ρε πούστη Γιουνγκ, όσα έλεγες ήταν σωστά! Υπάρχει ομαδικό και εθνικό ασυνείδητο ρεεεεε!
Ήθελε να φωνάξει τόσο δυνατά που να τον ακούσουν μέχρι την Αθήνα. Εκείνοι οι ψυχολόγοι οι φίλοι του που δεν δέχονταν τις απόψεις του Γιουνγκ.

Αλλά μ’ αυτούς θ’ ασχολούνταν τώρα;