Πέμπτη, Δεκεμβρίου 21

Ο γιος του Ασκαρδαμυκτί Δ' ( Ο Ελληναράς! )

Στην Αθήνα είχε μπει σε πολλά πλουσιόσπιτα. Όμως τέτοια χλιδή και πολυτέλεια όπως στο σπίτι της Μ. δεν είχε συναντήσει πουθενά. Δεν ήταν από τους ανθρώπους που τον εντυπωσίαζαν κάτι τέτοια, αλλά τώρα δεν μπορούσε να μείνει αδιάφορος. Σε τούτο το χώρο θα μεγάλωνε το παιδί του. Βέβαια δεν είχε την απαίτηση να ζήσει τα παιδικά του χρόνια όπως εκείνος «επτά νομά σ’ ένα δωμά», αλλά δεν του φαίνονταν φυσιολογικό και το «επτά δωμά για ένα νομά»! Ο άνθρωπος που από μικρός τα έχει όλα, εύκολα αποπροσανατολίζεται, χάνει τις ισορροπίες του και άνετα μπορεί να ξοκείλει! Όταν δεν έχει το κίνητρο να βελτιώσει τη ζωή του μέσα από συνεχή αγώνα θα οδηγηθεί στην πλήξη κι από κει κανένας δεν ξέρει πού…
Με την Μ. είχαν εξαρχής διαφωνία για τον τρόπο διαπαιδαγώγησης του παιδιού τους. Εκείνη προτιμούσε τα πανάκριβα σχολεία της ανώτερης τάξης ενώ εκείνος ένα σχολείο που το παιδί θα μάθαινε να επιβιώνει, να παλεύει και που θα του έδινε την ευκαιρία ν' αναδείξει τις ηγετικές του ικανότητες, αν είχε. Όμως κάτι τέτοιο προϋπέθετε την συνεχή και φυσική παρουσία του πατρικού-ανδρικού προτύπου στην οικογένεια, κάτι δηλαδή που εκείνος δεν μπορούσε να εξασφαλίσει…
Το πρώτο πράγμα που έκανε κάθε φορά που πήγαινε στον Καναδά ήταν να τεστάρει το γιο του. Να διαπιστώσει αν με τα χρόνια ξυπνούσε μέσα του η φυσιολογική σπιρτάδα και επιθετικότητα. Τον τραβούσε στο κρεβάτι προκαλώντας τον να παλέψουν. Μάταια… Του έσπαγε τα πιο αγαπημένα παιχνίδια! Ούτε μια διαμαρτυρία, ούτε ένα άγριο βλέμμα! Θυμάται τον εαυτό του στην ηλικία του γιού του, όταν κάποιος ξάδελφος τού πήρε ένα παιχνίδι. Ήταν πολύ μεγαλύτερος και δεν μπορούσε να τον δείρει. Αλλά δεν το άφησε έτσι. Πήγε αμέσως στην κουζίνα, πήρε όλα τα μαχαίρια και τα πέταξε με όση δύναμη είχε πάνω στον ξάδελφό του. Χωρίς να το έχει δει πουθενά προηγουμένως! Ο γιος του όμως παρέμενε απαθής. Χώμα…
Τα Χριστούγεννα του 2003 αποφάσισε να τον πάει σ' έναν αγώνα χόκεϊ στον πάγο. Πολύ σκληρό άθλημα με μπόλικο «ξύλο»! Η ατμόσφαιρα στο γήπεδο σχετικά θερμή. Στην Ελλάδα, αν γίνονταν τέτοιος αγώνας, θα είχε χυθεί αίμα. Η ομάδα που υποτίθεται ότι υποστήριζαν νίκησε με γκολ στην τελευταία επίθεση. Και ξαφνικά έγινε το θαύμα! Ο γιος του γύρισε προς το μέρος του πανηγυρίζοντας και φώναξε:
- Μπαμπά, τους γαμήσαμε!
Εκείνος τα έχασε.
- Τι είπες παιδί μου;
- Τους γαμήσαμε μπαμπάκο…
Και ταυτόχρονα έκανε και με τα δυο του χέρια τη γνωστή χειρονομία, όχι όμως όπως την κάνουν οι Αμερικάνοι αλλά σαν τους Έλληνες.
Εκείνος, μπροστά στο παιδί δεν είχε ποτέ κάνει τέτοια χειρονομία ούτε, φυσικά, ξεστόμισε τέτοιες λέξεις!
Ένας κόμπος στάθηκε στο λαιμό του, τα μάτια του βούρκωσαν, άρπαξε το παιδί δυνατά με τα δυο του χέρια, το σήκωσε ψηλά και χοροπηδώντας φώναζε:
- Ελληναρά μου εσύ!
Πήγε τρέχοντας και χορεύοντας στο χώρο του πάρκινγκ. Με το παιδί πάντα σηκωμένο ψηλά.
- Α ρε πούστη Γιουνγκ, όσα έλεγες ήταν σωστά! Υπάρχει ομαδικό και εθνικό ασυνείδητο ρεεεεε!
Ήθελε να φωνάξει τόσο δυνατά που να τον ακούσουν μέχρι την Αθήνα. Εκείνοι οι ψυχολόγοι οι φίλοι του που δεν δέχονταν τις απόψεις του Γιουνγκ.
Αλλά μ’ αυτούς θ’ ασχολούνταν τώρα;

20 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Περιέκοψα τα επεισόδια του "γιου" και σήμερα σας παρουσιάζω το τελευταίο...

Ανώνυμος είπε...

Γιατι βρε λατρεία το τελευταίο?

Και πως θα κατανοήσω την ψυχοσύνθεση του παιδιού σου και κατ'επέκταση μας?

Πάντως η μικρή μου είναι τσαμπουκαλού και θα του βγαζε τον νταή που εχει μέσα του.

3 parties a day είπε...

Αλλάζεις πολύ εύκολα γνώμες, ή μου φαίνεται;
Μαράκι πρόσεχέ τον!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μήπως πρέπει να ξανασκεφτείς αν πρέπει να είναι το τελευταίο; Τόση μελέτη ψυχολογίας έπεσε, τόσο γαμήσι στους αντιπάλους και ικανοποίηση του μπαμπά για τον Γιουνγκ κι εσύ μας το κόβεις;

annamaria είπε...

Συνήθως οι γονείς θέλουμε να μεγαλώσουν τα παιδιά μας πολύ καλύτερα από εμάς.
Απορώ γιατί δε χαιρόσουν που μεγάλωνε χωρίς να στερείται τίποτα, μόνο έτσι ένα παιδί δεν έχει αυτό το ανόητο κόμπλεξ κατωτερότητας .
Όσο για το ότι δε νευριαζε με το παραμικρό, εδώ δε μπορώ να σε παρακολουθήσω, τι θα πει φυσιολογική επιθετικότητα??
Δε θεωρώ απαραίτητο να καμαρώνει κανείς γι αυτό.
Θα χαιρόταν ο μπαμπάς να έβλεπε τον υιό να πετά μαχαίρια??
Τώρα να σχολιάσω το Τους γαμήσαμε μπαμπάκο…???
Για να είμαι ειλικρινής ,το μπαμπακο, μου κάνει περισσότερη εντύπωση …..
Τελειώνω γράφοντας σου πως το παιδί της ιστορίας μας, ίσως να είναι ένας μικρός Γιουνγκ (μιας και τον ανέφερες) θα ξέρεις φαντάζομαι πως όταν ήταν μικρός παρατηρούσε και προσπαθούσε να εξηγήσει την συμπεριφορά των γονιών του………γι αυτό πρόσεξε……

Ανώνυμος είπε...

anima rana said....
πολύ μου αρέσει και θέλω να μάθω και τη συνέχεια!
Σου έυχομαι καλές γιορτές και να περνάς καλά.
..και μην με κοροιδέψεις πολύ που σχολιάζω σαν ανωνυμος...
Κουάξ!!!

Ασκαρδαμυκτί είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ασκαρδαμυκτί είπε...

Όπως ξαναέγραψα, το μπλογκ αυτό είναι αυτοβιογραφικό-αυτοψυχαναλυτικό και εξομολογητικό! Που σημαίνει ότι εδώ μέσα δεν έχουν θέση ο αυτοθαυμασμός, η επίδειξη, η αυτοδικαίωση. Όπως στον εξομολόγο λέμε μόνο τα λάθη μας έτσι κι εδώ δεν προβάλλουμε τα «κατορθώματά» μας αλλά εξωτερικεύουμε τις εκκρεμότητές μας για να απαλλαγούμε, επιτέλους, απ’ τους δαίμονες του παρελθόντος…
Μια μικρή αρχή έκανε τις προάλλες ο «Ανώνυμος Έλληνας». Αλλά η ΆνναΜαρία βρήκε στόχο. Ο προβληματικός της ιστορίας είναι «εκείνος», δηλαδή ο πατέρας. Αυτός έχει, ή καλύτερα είχε, λάθος «θεώρηση των πραγμάτων»…
Τέλος πάντων… μετά τη δική σας επιμονή θα προσθέσουμε ένα ακόμη «επεισόδιο», αλλά τη φορά αυτή θα μιλήσει … η φωνή της συνειδήσεως!

Μαράκι, τι λες; Δοκιμάζουμε μια συμβίωση, εσύ, εγώ, ο γιος μου και η αδελφούλα σου;

Δείμο, το ποστάκι δεν σου θύμησε λίγο το "φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας";

Βατραχάκι, περνάς ζόρι βλέπω! Έχασες το χρωματάκι σου... Περαστικά και καλές γιορτές (αν και θα τα ξαναπούμε)...

3 parties, γιατί βρε κορίτσι μου της βάζεις λόγια;

annamaria είπε...

Χρονια πολλα και
Καλα χριστουγεννα ασκαρδαμυκτι!

ο δείμος του πολίτη είπε...

Όντως, αλλά ήταν πετυχημένο. Είχε γέλιο. Και να σκεφτείς ότι για κάτι μαθήματα είχε φάει τα μάτια μου για Skinner και Γιουνκγ (δεν ξέρω πώς γράφεται αγγλικά).

Καλές γιορτές

Ανώνυμος είπε...

τετραπλούν συμβίωση;
ενδιαφέρουσα πρόταση, αν και οι πουριτανοί της παρέας του μπλογκ θα κοκκινίσουν και θα στα χώσουν...

Μαράκι, πρόσεχέ τον, είναι μπαγάσας, βάλε τη μικρή τσαμπουκαλού αδερφούλα σου, να τον τρελλάνει με τις ερωτήσεις κι άλλα περίεργα να δεις για πότε την κάνει!

Έρχονται Χριστούγεννα ε...; Περίεργα τα φετινά. Δεν τα περιμένω όπως άλλοτε, ούτε χαίρομαι. Βέβαια, κι εγώ, όπως ένα εκατομμύριο άλλοι συνάνθρωποί μας, μελαγχολούν, αλλά φέτος είναι και κάτι άλλο...
Τέλος πάντων, ας έρθουν με το καλό και βλέπουμε από διάθεση...

σας φιλώ

Ανώνυμος είπε...

ασκαρδαμυκτι αποτομο τελος και δεν θελω τετοια....
τουλαχιστον κρατα τους φαν σε αγωνια γραφωντας που και που κανα ποστ με θεμα τον γιο....
αλλα ετσι τελος...οχι
οχι
οχι

καλες γιορτες

Shades είπε...

Θα έλεγα κι εγώ ότι πρέπει να το συνεχίσεις..
Έχεις τις καλύτερες ευχές μου για χαρούμενα Χριστούγεννα μαζί με ανθρώπους που αγαπάς.
Καλό βράδυ.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Δείμο, ο Γιουνγκ γράφεται C. G. Jung!
Τις προάλλες διάβαζα τις απόψεις του περί "αρχετυπικής διάρθρωσης της συνείδησης" και, τι να σου πω; ... κά.....

Κόκκινα χείλη, δεν έχουμε πουριτανούς στην παρέα (ποιον ή ποια είδες; το καπιταλιστικό κομμούνι δεν νομίζω!).
Μου αρέσει η ιδέα της τετραπλής συμβίωσης με το Μαράκι. Μόνο που εκείνη θα σηκώσει το βάρος των ... τριών παιδιών! Χρειάζεται όμως υπομονή για να μάθει στον Ηλία μου καλά ελληνικά! Προσοχή Μαράκι: η προσωπική αντωνυμία στη γενική κάνει "μου" και "σου", όχι "με" και "σε". Δηλαδή: "μου είπε" "σου είπε" κι όχι "με είπε" "σε είπε"!

Θα δούμε ρε συ Πελέ...

Καλά Χριστούγεννα σε όλους και ιδιαίτερα στους δύο φίλους που δεν έχουν μπλογκ, στον "Ανώνυμο Έλληνα" και στα "κόκκινα χείλη"!
Και δεν θέλω μελαγχολίες, έτσι;

Αλητισσα είπε...

Δεν ειμαι σε θεση να κρινω καμια συμπεριφορα..Δεν εχω την καταλληλη παιδεια..Οντας ομως χωρισμενη και με πολλες απουσιες απο την πλευρα του πατερα,εχω να πω οτι ειναι σπουδαιο ενας πατερας να ειναι κοντα στα παιδια του ακομα κι οταν δεν ειναι ολοι μαζι στον ιδιο χωρο..ακομα λοιπον και αν καποιος δεν ειναι "ιδανικος" γονιος-ποιος ειναι αλλωστε;-καλο ειναι να ειναι εκει και να μπορει να χαιρεται τις στιγμες..Αυτα ειχα να πω μαζι με τις ευχες μου για καλα Χριστουγεννα..

Ανώνυμος είπε...

Λοιπον....εγω είμαι Σαλονικιά αγάπη μου και τα με και τα σε δεν τα κόβω, θες αλήτη και μάγκα γιο αλλά θες να μάθει μόνο τα καλά Ελληνικά, διαλέκτους ιδιωματισμούς και αργκό δεν θα μάθει?Περίεργο αυτο-αναιρείσαι!!!

Συμβίωση μονο μαζι μου δεν ήθελες αλλά με τα παιδιά θέλεις....θέλεις μια έτοιμη οικογένεια μωρό μου?

Πάντως ο Ηλίας θα βοηθούσε στα Αγγλικά τη μικρή μου και αυτή στα Ελληνικά τον Ηλία.

Κι εγώ θα έβγαζα ρυτίδες πριν την ώρα μου, θα είχα νεύρα και εσύ θα γκομένιαζες...μια χαρωπή οικογένεια!!!

maika είπε...

ε,ρε κατουρήθηκε απο τη χαρά του ο πατέρας.... εμ,το αίμα νερό δε γίνεται...
(αν είμαι εκτός θέματος...sorry..δε θα είναι δα και η πρώτη μου φορά.... αλήθεια ο Γιούνγκ ποιός είναι...??? άσχετη έ?)

Καλά Χριστούγεννα υπερήφανε πατέρα...!!

soulmates είπε...

egw 8elw ki allo gio kai mpampa...

AVRA είπε...

χρονια πολλα ασκαρδαμυκτι,

το ολο ποστ ειχε μια σκοπιμοτητα, εξιστορουσε τα γεγονοτα απο μια συγκεκριμενη οπτικη γωνια και δεν μπορω παρα να ταυτιστω και εγω απο την συγκεκριμενη φαση...γιατι και αυτη ειναι μεσα στη ζωη!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αλήτισσά μου, εγώ σε καταλαβαίνω...

Μάικα, εσύ έχεις παιδιά;

Κολλητούλα, είδομεν...

Αυρούλα, ποια είναι η προσωπική σου ... σκοπιά στο θέμα μας;