Ο γιος του Ασκαρδαμυκτί Γ' (Το όνομα)

Στο αεροπλάνο για Αμερική είχε αγωνία. Φοβίες παράξενες και πρωτοφανείς τον κυρίευαν. Θα έπρεπε να ξυριστεί «κόντρα» γιατί οι σκληρές τρίχες θα μπορούσαν να πληγώσουν το ευαίσθητο προσωπάκι του μωρού! Αλλά και πώς θα το σήκωνε στην αγκαλιά του; Πόσο δυνατά έπρεπε να το κρατήσει ώστε ούτε να του πέσει ούτε και να το πονέσει; Συνήθως σε κάθε του κίνηση έβαζε περισσότερη δύναμη απ’ όσο χρειάζονταν. Τώρα όμως έπρεπε να προσέξει…
Μόλις είδε το γιό του στην κούνια, κατάλαβε αμέσως… Το παιδάκι έμοιαζε καταπληκτικά της μητέρας του. Άλλωστε το ίδιο διαπίστωναν κι όλοι οι συγγενείς της που την επισκέπτονταν. «Αχ… ίδιο η μάνα του είναι καλέ»! Ήθελαν να πουν «ευτυχώς που δεν έμοιασε του πατέρα του», αλλά φυλαγόντουσαν για να μην τον προσβάλουν!
Τα λίγα μαλλάκια του ήταν κατάξανθα. Σχεδόν άσπρα! Και τα ματάκια του καταγάλανα, σα χάσκι Σιβηρίας. Μπορεί σα θα μεγάλωνε να γινόταν ένας απ’ αυτούς τους «ξανθούς αγγέλους» που βλέπουμε στις διαφημίσεις των περιοδικών! Αλλά εκείνος είχε στο μυαλό του ένα άλλο αντρικό πρότυπο. Ήθελε τον άντρα να μπαίνει στο χώρο και να επισκιάζει τα πάντα! Όμως, πώς είναι δυνατόν ένας τύπος με αχυρένια μαλλιά και ξεπλυμένα μάτια να έχει βαριά σκιά;
Λίγες μέρες αργότερα, σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, ο πατέρας της Μ. πρότεινε να συζητήσουν για το όνομα του παιδιού. Προτάθηκαν πολλά ονόματα και από τις δύο οικογένειες. Τελικά κατέληξαν στο «Ηλίας». Ο πατέρας της Μ. το θεωρούσε ως το καταλληλότερο όνομα.
- Είναι κοινό και στις δύο θρησκείες κι έτσι όταν το παιδί αποφασίσει ποια θα ακολουθήσει δεν θα χρειάζεται ν’ αλλάζει και το όνομά του…
Εκείνος χάρηκε πολύ για την απόφαση του οικογενειακού συμβουλίου, κι ας μη το έδειξε. Και χάρηκε γιατί «Ηλίας» ήταν το όνομα του παππού του που τόσο θαύμαζε και αγαπούσε. Ήξερε πως η σκέψη αυτή ήταν ανόητη, αλλά μέσα του πίστευε ότι ίσως, με κάποιον μαγικό τρόπο, ο γιός του μαζί με το όνομα του παππού θα κληρονομούσε και τα χαρακτηριστικά του!
Ο παππούς Ηλίας (ο «γερο Λιάς») δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ήταν απ’ τα μεγαλύτερα παλικάρια του τόπου του. Είκοσι χρονών έφυγε απ’ το σπίτι του για να καταταχθεί στο στρατό και γύρισε πίσω τριάντα ένα! Βαλκανικοί Πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος, κι από κει καπάκι Ουκρανία και Μικρά Ασία! Έντεκα χρόνια δεν ήξερε τίποτε άλλο εκτός απ’ το να ντουφεκάει! Κι όταν γύρισε στο χωριό του πώς να προσαρμοστεί στην ειρηνική ζωή; Ανήμερο θεριό καθώς ήταν έγινε διάσημος κατσικοκλέφτης. Επί Μεταξά έκανε ως «ποινικός» δύο χρόνια εξορία στην Ίο και οχτώ μήνες «καταναγκαστικά» στα οχυρωματικά έργα της Μακεδονίας! Στην κατοχή εντάχθηκε στον «εφεδρικό ΕΛΑΣ», πολέμησε στο Γοργοπόταμο και μετά την απελευθέρωση πρώτα στην «Αυτοάμυνα» μετά κλαρίτης και τέλος στον «Δημοκρατικό Στρατό». Το 1949 ήταν απ’ τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τον Γράμμο σέρνοντας μαζί του μέχρι τα αλβανικά σύνορα ένα αντιαεροπορικό κι ας ήταν βαριά λαβωμένος…
Θυμάται έντονα το γερο Λιά λίγο πριν πεθάνει, στα ογδόντα φεύγα… Ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνα τα κατάμαυρα σα πυρωμένο κάρβουνο μάτια του που σε κοίταγαν κι έλεγες να … τώρα θα με διαπεράσουν! Δεν υπήρχε περίπτωση να τον κοιτάξεις κατάματα πάνω από τρία δεύτερα και να μη νιώσεις έντονα την ανάγκη να απομακρύνεις το βλέμμα σου. Έλεγες πως θα τον δει ο χάρος, θα τρομάξει και θα κάνει πίσω…
Όμως ποιο δέος και σεβασμό να εμπνεύσει μια «πίπη φακιδομύτη» σε αντρική έκδοση;