Σάββατο, Δεκεμβρίου 16

Ο γιος του Ασκαρδαμυκτί Γ' (Το όνομα)

Στο αεροπλάνο για Αμερική είχε αγωνία. Φοβίες παράξενες και πρωτοφανείς τον κυρίευαν. Θα έπρεπε να ξυριστεί «κόντρα» γιατί οι σκληρές τρίχες θα μπορούσαν να πληγώσουν το ευαίσθητο προσωπάκι του μωρού! Αλλά και πώς θα το σήκωνε στην αγκαλιά του; Πόσο δυνατά έπρεπε να το κρατήσει ώστε ούτε να του πέσει ούτε και να το πονέσει; Συνήθως σε κάθε του κίνηση έβαζε περισσότερη δύναμη απ’ όσο χρειάζονταν. Τώρα όμως έπρεπε να προσέξει…
Μόλις είδε το γιό του στην κούνια, κατάλαβε αμέσως… Το παιδάκι έμοιαζε καταπληκτικά της μητέρας του. Άλλωστε το ίδιο διαπίστωναν κι όλοι οι συγγενείς της που την επισκέπτονταν. «Αχ… ίδιο η μάνα του είναι καλέ»! Ήθελαν να πουν «ευτυχώς που δεν έμοιασε του πατέρα του», αλλά φυλαγόντουσαν για να μην τον προσβάλουν!
Τα λίγα μαλλάκια του ήταν κατάξανθα. Σχεδόν άσπρα! Και τα ματάκια του καταγάλανα, σα χάσκι Σιβηρίας. Μπορεί σα θα μεγάλωνε να γινόταν ένας απ’ αυτούς τους «ξανθούς αγγέλους» που βλέπουμε στις διαφημίσεις των περιοδικών! Αλλά εκείνος είχε στο μυαλό του ένα άλλο αντρικό πρότυπο. Ήθελε τον άντρα να μπαίνει στο χώρο και να επισκιάζει τα πάντα! Όμως, πώς είναι δυνατόν ένας τύπος με αχυρένια μαλλιά και ξεπλυμένα μάτια να έχει βαριά σκιά;
Λίγες μέρες αργότερα, σε μια οικογενειακή συγκέντρωση, ο πατέρας της Μ. πρότεινε να συζητήσουν για το όνομα του παιδιού. Προτάθηκαν πολλά ονόματα και από τις δύο οικογένειες. Τελικά κατέληξαν στο «Ηλίας». Ο πατέρας της Μ. το θεωρούσε ως το καταλληλότερο όνομα.
- Είναι κοινό και στις δύο θρησκείες κι έτσι όταν το παιδί αποφασίσει ποια θα ακολουθήσει δεν θα χρειάζεται ν’ αλλάζει και το όνομά του…
Εκείνος χάρηκε πολύ για την απόφαση του οικογενειακού συμβουλίου, κι ας μη το έδειξε. Και χάρηκε γιατί «Ηλίας» ήταν το όνομα του παππού του που τόσο θαύμαζε και αγαπούσε. Ήξερε πως η σκέψη αυτή ήταν ανόητη, αλλά μέσα του πίστευε ότι ίσως, με κάποιον μαγικό τρόπο, ο γιός του μαζί με το όνομα του παππού θα κληρονομούσε και τα χαρακτηριστικά του!
Ο παππούς Ηλίας (ο «γερο Λιάς») δεν ήταν κάποιος τυχαίος. Ήταν απ’ τα μεγαλύτερα παλικάρια του τόπου του. Είκοσι χρονών έφυγε απ’ το σπίτι του για να καταταχθεί στο στρατό και γύρισε πίσω τριάντα ένα! Βαλκανικοί Πόλεμοι, Πρώτος Παγκόσμιος, κι από κει καπάκι Ουκρανία και Μικρά Ασία! Έντεκα χρόνια δεν ήξερε τίποτε άλλο εκτός απ’ το να ντουφεκάει! Κι όταν γύρισε στο χωριό του πώς να προσαρμοστεί στην ειρηνική ζωή; Ανήμερο θεριό καθώς ήταν έγινε διάσημος κατσικοκλέφτης. Επί Μεταξά έκανε ως «ποινικός» δύο χρόνια εξορία στην Ίο και οχτώ μήνες «καταναγκαστικά» στα οχυρωματικά έργα της Μακεδονίας! Στην κατοχή εντάχθηκε στον «εφεδρικό ΕΛΑΣ», πολέμησε στο Γοργοπόταμο και μετά την απελευθέρωση πρώτα στην «Αυτοάμυνα» μετά κλαρίτης και τέλος στον «Δημοκρατικό Στρατό». Το 1949 ήταν απ’ τους τελευταίους που εγκατέλειψαν τον Γράμμο σέρνοντας μαζί του μέχρι τα αλβανικά σύνορα ένα αντιαεροπορικό κι ας ήταν βαριά λαβωμένος…
Θυμάται έντονα το γερο Λιά λίγο πριν πεθάνει, στα ογδόντα φεύγα… Ποτέ δεν θα ξεχάσει εκείνα τα κατάμαυρα σα πυρωμένο κάρβουνο μάτια του που σε κοίταγαν κι έλεγες να … τώρα θα με διαπεράσουν! Δεν υπήρχε περίπτωση να τον κοιτάξεις κατάματα πάνω από τρία δεύτερα και να μη νιώσεις έντονα την ανάγκη να απομακρύνεις το βλέμμα σου. Έλεγες πως θα τον δει ο χάρος, θα τρομάξει και θα κάνει πίσω…
Όμως ποιο δέος και σεβασμό να εμπνεύσει μια «πίπη φακιδομύτη» σε αντρική έκδοση;

21 σχόλια:

marilia είπε...

Τέλειο κείμενο! Και μετά;;;

Ανώνυμος είπε...

"Ήθελε τον άντρα να μπαίνει στο χώρο και να επισκιάζει τα πάντα"

Κι εμείς ρε γ.... έναν τέτοιον άντρα χάχνουμε

Ανώνυμος είπε...

Μέσα σε μισή σελίδα μας έδωσες τη μισή ελληνική ιστορία του 20ου αιώνα. Δεν είχα ιδέα για "αυτοάμυνα" και "Ουκρανία". Από Δευτέρα πάω βιβλιοπωλείο να βρω βιβλία σχετικά με αυτά.

Sigmataf είπε...

Η ώρα έφτασε.
Εμπρός για τα παραμύθια μας.

ATHENA είπε...

ΟΙ ΠΑΠΟΥΔΕΣ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΟΜΙΛΗΚΟΙ ΚΑΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΑΝ ΚΑΙ ΠΛΑΙ ΠΛΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ ΑΥΤΕΣ ΤΙς ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΕΣ...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Και μετά; Ζήσαμε όλοι καλά (εκτός του παππού που πέθανε) κι εσείς καλύτερα... Σνουπάκι, σκέφτομαι να κάνουμε μια μικρή διακοπή, με ένα τραγουδάκι αύριο, κι ύστερα αν θέλετε συνεχίζουμε με "γιό". Τι λέτε;

Κοίτα Μαρία, αυτό ψάχνεις εσύ. Νομίζω όμως ότι οι περισσότερες κοπέλες της ηλικίας σου θέλουν "ελαφρότερες" εκδοχές ανδρών. Και όχι άδικα κατά τη γνώμη μου. Οι άντρες "με βαριά σκιά" έχουν και αρκετά μειονεκτήματα. Π.χ. είναι λογομίλητοι, δεν τους πολυαρέσει ο χαβαλές, δεν θυμώνουν εύκολα αλλά όταν θυμώσουν ... ποιος είδε το Θεό και δεν τον φοβήθηκε, κλπ κλπ. Ξανασκέψου το λοιπόν!

Ανώνυμα, η ελληνική ιστορία του 20ύ αιώνα, ιδίως μέχρι το 1952, είναι συναρπαστική. Αξίζει να ασχοληθεί κανείς μαζί της.

Σιγματά, γίνεσαι ποιο σαφής σε παρακαλώ;

Αθηνούλα, το φαντάζεσαι; Οι παππούδες μας κολλητάρια στο Σαγκάρειο κι εμείς στον μπλογκοχώρο;

marilia είπε...

Καλέ μου, μας βάζεις στο σπίτι σου, μας κερνάς ψυχή χωρίς να "φοβάσαι" μην "εκτεθείς" και μας ρωτάς και... τι κουρτίνες να βάλεις; :):) Εσύ διαλέγεις τη... διακόσμηση. Και σε όποιον δεν αρέσει, δεν ξανάρχεται! Στο κάτω κάτω, στο σπίτι του, ας βάλει καλύτερη! ;)

Καλημέρα! Τόοοοοοοοοοοοοοοοοοση! (δεν αφήνω φιλί, θα παρεξηγηθώ! χιχιχι)

Ανώνυμος είπε...

Για να καταλάβω, εσύ νομίζεις ότι διαθέτεις τον ίσκιο τον βαρύ; Βρε τσαρλατάνε, δεν κάθεσαι καθόλου μα καθόλου ήσυχα; Γιατί μας δουλεύεις όλους ψιλό γαζί με τα "τσιριμπίμ τσιριμπόμ" διηγηματάκια σου;
Αλλά, ας είναι, καλά είναι και περνάμε ευχάριστα την ώρα μας...
Τί μπορούμε, αλήθεια να κάνουμε, για να σε πείσουμε να ασχοληθείς σοβαρά με το γράψιμο και να εκδόσεις;
Για σκέψου το!

την καλημέρα μου σε όλους σας, τα φιλιά μου σε όσους τα θέλουν και την φροντίδα μου σ'αυτούς που αγαπώ

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αρχίζω από την τελευταία ... κυρία.
Για να είμαι ειλικρινής, τα τελευταία τέσσερα χρόνια που άλλαξα ζωή, ελέφρυνε λίγο η σκιούλα μου κι έγινα λιγουλάκι τσιριμπίμ-τσιριμπόμ! Φαίνεται άλλωστε αυτό...
Όσο για τα φιλιά και τη φροντίδα σου να μας ... λείπει κυρία μου!

Σνουπίτσα, εσύ πάντα γλυκομίλητη! Στη φάση που είμαι το τελευταίο που σκέφτομαι είναι "να μην εκτεθώ"! Αν και ποτέ δεν με ενδιέφερε ιδιαίτερα η γνώμη των άλλων. Αλλά να μωρέ... δεν θέλω να γίνομαι και κουραστικός.
Τα δικά σου φιλιά τα θέλουμε κι ας είναι και παρεξηγήσιμα!

Αύριο έχουμε τραγουδάκι χιπ-χοπ! Δεν πιστεύω να μην σας αρέσουν; Είναι και της ηλικίας μου...

Attalanti είπε...

Σε διαβάζω και προσπαθώ να καταλάβω: ο υιός υπάρχει; Υπό την κηδεμονία σου; Και αν ναι, του διαβάζεις αλήθεια παραμύθια;

Ανώνυμος είπε...

κυριέ μου, με παρεξηγήσατε!!! φυσικά και δεν απευθυνόταν σε σας τα φιλιά και η φροντίδα μου! πώς θα μπορούσα άλλωστε...

δηλαδή, αν καταλαβαίνω σωστά, ξεκινάμε κοντρίτσες...
πολύ ωραία, αφού το θέλετε έτσι ...με αλατοπίπερο θα το έχετε!

αυτά προς το παρόν, θα επανέλθω και τότε θα δούμε πόσα απίδια πιάνει ο σάκος σας Ασκαρδαμυκτί μου

ATHENA είπε...

ΔΙΟΛΟΥ ΑΠΙΘΑΝΟ ΑΝ Ο ΠΑΠΠΟΥΣ ΗΤΑΝ ΑΠ ΤΟΥΣ ΤΡΕΛΛΟΥΣ ΠΟΥ ΚΟΥΒΑΛΗΣΑΝ ΣΚΥΛΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΑΓΚΑΡΕΙΟ (!) ΤΟΤΕ ΣΙΓΟΥΡΑ...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αταλαντίτσα, που πήγαν οι τιραντίτσες; Χειμώνιασε;
Κοίτα, ο γιός υπάρχει αλλά ούτε την κηδεμονία του έχω ούτε παραμύθια του λέω! Να σου πω και κάτι; Παρακαλάω η μητέρα του να βρει κάποιον να παντρευτεί ώστε να πάρω το γιο μας εγώ. Το Μαράκι μού υποσχέθηκε ότι θα αναλάβει να τον μεγαλώσει μαζί με την συνομίληκή του αδελφούλα της! Μπλεγμένες καταστάσεις...
Προσπάθησα να γράψω την ιστορία του γιού μου με τη μορφή κινηματογραφικού σεναρίου. Αλλά φαίνεται πως απέτυχα παταγωδώς μια και δυσκολεύεστε να την καταλάβετε. Εγώ φτέω...

Κυρία με τα κόκκινα χείλη, μας απειλείτε; Ματαίως! Εδώ δεν μας τρόμαξαν οι τίγρεις, θα φοβηθούμε τις όρνιθες;

Αθηνούλα, τέτοια ιστορία με σκυλί πρώτη φορά ακούω! Ο παππούς σου ήταν στο Σύνταγμα του Πλαστήρα;

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρδαμυκτί μου,
μην υποτιμάτε τον "εχθρό"....
γιατί εάν σας τσιμπήσει όρνιθα σε ευαίσθητο σημείο τότε θα δείτε...τι εστί "τίγρης"!

Ανώνυμος είπε...

Έ όχι και κότα τα κόκκινα χείλη!Διαμαρτύρομαι!. Και πρόσεχε μην σε ευνουχίσει ασκαρδαμυκτούλι μου

Ανώνυμος είπε...

Λατρεία μετά απο ένα τρελό ΣΚ που μου θύμισε λίγο τα φοιτητικά μου χρόνια έρχομαι και ακούω πως στα 25 μου ξαφνικά βρίσκομαι να μεγαλώνω 2 οκτάχρονα...μετά απο αυτό δεν νομίζω να ακούσετε ποτέ απο το στόμα μου το ...κι εγώ ποτε θα γίνω μάνα?

Κουμπαρούλα μου φιλια φιλιά φιλιά

αγκαλιά αγκαλιά αγκαλιά

μου λειψες βρε!!!

Ανώνυμος είπε...

χαιρομαι που συνεχιζει η ιστορια ετσι ομορφα κι ωραια....
λιτα τα σχολια μου σημερα......
δυστυχως ομως ενα ονομα...οσο ενδοξος κι αν ειναι ο προκατοχος του...συνηθως δεν εχει συνεχεια....

soulmates είπε...

exw mia mikrh upopsia oti
sto gero-lia moiazeis esu!!! :)
filia

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κόκκινα χείλη, δεν έχω σήμερα όρεξη για τσακωμό!

Κι εσύ ανώνυμε κάνεις για ... δικηγόρος!

Μαράκι θέλεις να γίνεις μαμά;
Δεν είναι δα και το πιο δύσκολο πράγμα!
Για μάζεψέ τη λίγο την κουμπαρούλα σου...

Τι λες Πελέ, να τη συνεχίσουμε την ιστοριούλα;

Κολλητούλα, κάνει μπαμ από μακριά... ε;

Ανώνυμος είπε...

Λατρεία μου να υποθέσω πως σήμερα δεν είναι η μέρα σου ε?

Είμαι πολύ μικρή για να γίνω μάνα...ή μάλλον δεν είμαι έτοιμη να γίνω μάνα...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Τότε "βολέψου" με το παιδάκι της μαμάς σου και του αγαπημένου σου!