- Τι έχεις κούκλα;
- Είχα επισκεπτήριο ... ήρθε η μάνα μου...
- Συμβαίνει τίποτα;
- Τρία χρόνια είμαι μέσα κι είναι το πρώτο επισκεπτήριο... Κι άμα δεν με φέρνανε στην Κέρκυρα, μέσα στα πόδια της, ούτε που θα ρχότανε... Τους μισώ όλους ρε γαμώ το!
- Τους ρίχνεις ευθύνες, έτσι;
- Δεν τους κατηγορώ γιατί έγινα τραβεστί. Ούτως ή άλλως θα γινόμουνα! Αλλά αυτοί, τι κάνανε για μένα; ... Ο πούστης ο πατέρας μου γκάστρωσε τη μάνα μου και την παράτησε. Εκείνη πάλι τεσσάρων χρονών με πέταξε στο ορφανοτροφείο. Οι σκατόψυχοι οι γέροι της δεν γούσταραν ένα μπάσταρδο στο χωριό...
- Έλα μωρέ, από βλακεία και κακομοιριά ξηγήθηκαν έτσι...
- Ναι, αλλά εγώ την πληρώνω μια ζωή για όλους. Τι έφταιγα εγώ ρε Μήτσο; Εφτά χρονών στην κατασκήνωση του ορφανοτροφείου ο ομαδάρχης μ’ έβαζε και του χτένιζα τις τρίχες στ’ αρχίδια! Και από δέκα χρονών έμαθα το γαμήσι. Δεν λέω πως δεν μου άρεσε... Αλλά ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν τι κάνω, αν ζω ή αν πέθανα... Δεκατεσσάρων χρονών γύρισα σπίτι μου και βρήκα τη μάνα μου με τον γκόμενο. Και είχε την απαίτηση να δουλεύω κι αυτός να τα ξύνει. Της είπα να δουλέψει κι αυτός. Αυτόν τον ταΐζω εγώ, μου λέει. Κι έπαιρνε το ψωμί μαζί της στη δουλειά για να μην τρώω... Το ριξα στην αλητεία. Με κλείσανε στο αναμορφωτήριο στον Κορυδαλλό. Αυτό ήταν. Τα μαθα όλα. Χάπια, κλοπές, τσαμπουκάδες... Κι όταν βγήκα, κατ’ ευθείαν στην Ομόνοια για καμιά βίζιτα με καναν «κύριο». Μετά στα γκέι μπαρ της Πλάκας και σερί δώδεκα χρόνια στη Συγγρού και πρεζάκι...
- Ρε Ραφαέλα, γιατί δεν γράφεις κανά βιβλίο με τις εμπειρίες σου απ’ τη Συγγρού; Μπορεί και να κονομήσεις...
- Δεν είσαι καλά! Θα με κάνουν κομμάτια! Ποιοι νομίζεις ότι έρχονται εκεί; Τίποτα λαϊκοί τύποι; Άμα σου πω τι κόσμο έχω «πάρει» θα βγεις από τα ρούχα σου. Μέχρι και βουλευτές. Και μη νομίσεις ότι έρχονται για να γαμήσουν. Ή για να γαμηθούν ή κάνα βίτσιο περίεργο έχουν...
- Δικαστές έρχονται;
- Άκου! Μια φορά ένας Πρόεδρος Εφετών, που με καθάρισε και σ’ ένα δικαστήριο, μ’ έβαζε και ζέσταινα μπανάνες στο καλοριφέρ και του τις έβαζα στον κώλο...
- Άντε μετά να σε δικάσει αυτός και να μην έχει φάει τις μπανάνες του....
11 σχόλια:
Έίναι Σάββατο βράδυ και το διαβάζω. Ανατριχιάζω, λυπάμαι, ξενερώνω τη ζωή μου, σκέφτομαι λίγο για τα ζώα που κυκλοφορούν εκεί έξω και κάνουν παιδιά που δεν μπορούν να μεγαλώσουν σωστά. Θα γυρίσω σπιτάκι μου, θα ετοιμαστώ θα το σκεφτώ λίγο στο μπάνιο και την ώρα που θα μπω στο club θα το ξεχάσω για πάντα ("αφού δεν μπορώ να κάνω κάτι". Πόσο μαλακισμένη είμαι εγώ και πόσο ευθυνόφοβη είναι η κοινωνία μας?
Τσούλα μια απο τα ίδια κι εδώ, πόσες φορες δεν έχουμε διαβάσει ή ακούσει κατι ανάλογο, μας επηρεάσε για λίγο και μετά το ξεχάσαμε, οτι δεν συμβαίνει μεσα στο σπιτι μας δεν μας αγγίζει...λυπόμαστε λίγο για την κατάντια της κοινωνίας, των ανθρώπων, αλλά μέχρι εκεί.
Ενας κάνει το λάθος και το διαιονίζει, και απο κει και πέρα είναι ενας φαύλος κύκλος.
Ολοι είμαστε θύματα και ένοχοι μαζι.
Ερωτά μου τη διχασμένη σου προσωπικότητα αγάπησα περισσότερο και λιγότερο τη σκληράδα σου...
aaa
Μάλιστα.
Το περίμενα όμως.
Ακριβώς έτσι.
Υπέροχος.
Καλημέρα.
"η αιδώς, ο φόβος της συλλήψεως και ο φόβος του σκανδάλου είναι οι τρεις σωματοφύλακες της γυναικείας αρετής"!
Aχ καλε μου Ροιδη.....
Δεν ηξερες για βουλευτες και προεδρους!!
YΓ
Ιδεα - προταση για επομενο post.
«Το ελάχιστο θέλησα και με τιμώρησαν με το πολύ»
Από «Το Φωτόδεντρο» του Οδυσσέα Ελύτη
Ποιος δρόμος βγάζει
στα κρυμμένα μυστικά
των ηδονών σου;
(μπορεί να χαρακτηρισθεί άσχετο τόσο όσο όμως και σχετικό...!)
καλή εβδομάδα να χουμε
Τι να πεις...
Ό,τι και να πεις δεν έχει νόημα.
Σε τούτη τη ζωή ο καθένας τραβάει το δικό του λούκι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τόσο απλή πρόταση κι όμως άμα καταφέρεις να τη νιώσεις τρομάζεις.
Καλή συνέχεια σε όλους...
Τσου-λά και Μαράκι, αλήθεια, μπορούμε να κάνουμε κάτι κι αν ναι, τι;
Μαράκι, για το αν αγάπησες και τι θα το συζητήσουμε μια άλλη φορά...
Καλώς μας ήλθες allmylife.
"κόκκινα χείλη", υπάρχουν πολλοί δρόμοι, ένας μπορεί να περνά και ανάμεσα από δυο κατακόκκινα χείλη...
ΆνναΜαρία, προηγούνται τα ποιήματα του Καβάφη που μας είχες στείλει παλιότερα...
ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΟΣΤ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΤΤΑ,
ΩΡΑΙΑ ΠΕΝΑ ΚΑΙ ΩΡΑΙΟ ΜΥΑΛΟ
ΤΑ ΣΕΒΗ ΜΟΥ!
Θυμάμαι ένα στιχάκι από το "Μακρύ ζειμπέκικο για το Νίκο", του Νιόνιου Σαββόπουλου:
"Η Δικαστές ήταν μέσα εκεί, αλλά η Δικαιοσύνη ήταν απ΄έξω".
Δημοσίευση σχολίου