Δευτέρα, Νοεμβρίου 27

Για όταν θα γυρίσεις... (Στην Παιδίσκη Ερωμένη)

Όταν χωρίσατε
μια ραψωδία γεννήθηκε
μεσ' την καρδιά που έκλεγε,
μια καταχνιά τύλιξε την ψυχή
που θρηνωδούσε,
μια καταιγίδα έδειρε το κορμί
που σπαρταρούσε...
Δεν άργησαν
να σ' αγκαλιάσουν σφιχτά
παρηγορώντας σε
οι ανεπανάληπτες
κι ευτυχισμένες στιγμές
που ζήσατε μαζί...

Θα μείνει για πάντα
ο κρίνανθος της ζωής σου
ο ήλιος που θα φωτίζει
τα στενορύμια της στόχασης,
το άλλο σου μισό,
η λεωφόρος
που θα διαβαίνουν
οι κουρασμένες σκιές των ονείρων,
η ζωηφόρα αύρα
στις ρυτιδωμένες παρείες
των οραμάτων
και η ανόθευτη σκέπη
στις αγρύπνιες των ελπίδων...

37 σχόλια:

Ασκαρδαμυκτί είπε...

To ποιηματάκι αυτό το εμπνεύστηκα από το μπλογκ της Παιδίσκης μας με τίπλο "για όταν θα γυρίσεις...". Σε αυτό παρουσιάζει με έντονα χρώματα την κατάσταση που βιώνει αμέσως μετά τον σχετικά πρόσφατο χωρισμό της. Σπεύστε, όχι να την παρηγορήσετε, αλλά να την πείσετε πως πρέπει να συνεχίσει να ζει... Εγώ προσπάθησα αλλά μάλλον απέτυχα...
Τώρα κάτι άλλο: επειδή εδώ στα "σχόλια" μπορούμε να θίγουμε και πιο προσωπικά ζητήματα, μακριά από τα μάτια των αμύητων που περιορίζονται μόνο στην κεντρική σελίδα, θα αφιερώσω στην παιδίσκη μας ακόμη ένα ποιηματάκι που εκφράζει μια ερωτική μου φαντασίωση προς το πρόσωπό της:

Παιδούλα
με τον ανθό της ήβης
στην καρδιά σου
την αιδημοσύνη της παρθενίας
στα υγρά σου μάτια
και την καφτερή δίψα
της λαγνείας
στα τρέμοντα χείλη σου...

Έγειρες κοντά μου παιδούλα,
τ' αφρόλευκο κορμί σου
σπαρτάρισε στ' άγγιγμά μου
σαν βελουδένια παντιέρα
στο φύσημα του ανέμου...

Ω, παιδούλα
μέσα στη Φθινοπωρινή μου Εσπέρα
με το μαγνάδι των ανήμερων πόθων σου
ωδήγησες την ψυχή μου
στην εκστασιακή Νιρβάνα...

Παιδούλα σ' ευχαριστώ!

Τώρα θα προσπαθήσω να μαντέψω την αντίδραση της Παιδίσκης. Διαβάστε (προκαταβολικά) το σχόλιό της:
"Ω, ποία ποταπότις...
μα για ποία με περάσατε κύριε;
για καμία της κακοφήμου οδού;
Όχι... μη κύριε... μα σας παρακαλώ... δεν πρέπει!
Μην αγγίζετε το εφηβικό στήθος μου!"

Ανώνυμος είπε...

Με εκνεύρισε ο jason με σχόλιο περι της φάρας μου με εκνευρίζεις κι εσύ με τις φαντασιώσεις σου...και μετά η παιδίσκη είναι αυτή που σε φλερτάρει...σε μένα ουράνιους έρωτες στην παιδούλα σεξουαλικά υπονοούμενα...σα δεν ντρεπόμαστε...αλλα αν έτσι το θές περίμενε να πληρωθείς με το ίδιο νόμισμα αγαπητέ μου...σνιφφφ σνιφφφφ

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Mια στιγμούλα ρε Μαράκι. Εσύ δεν συμφώνησες να με μοιράζεσαι με την Παιδίσκη; Την είπες ότι "με χαρίζεις για ένα εξάμηνο"! Πες μου επιτέλους πότε αρχίζει αυτό το εξάμηνο, για να μην παρεξηγούμαι...
Κατά δεύτερον, άμα άρχιζα να έγραφα τις φαντασιώσεις για σένα... θα κοκκίνιζαν και οι λυχνίες εδώ μέσα!
Και τρίτον... ποιητική αδεία... γλυκιά μου! Έλα τώρα, μην κλαις, ίσως δεν θα το ξανακάνω! Ματς μουτς και καληνύχτα!

Ανώνυμος είπε...

Εγώ μίλησα για κοινοκτημοσύνη οχι να σε χαρίσω ακουςςς (σπάω πιάτα προσέξτε) και να μορφώσεις την παιδίσκη όχι να την καταστρέψεις, μην κοιτάς εμένα που είμαι τσαχπίνα και πονηρούλα, η μικρή είναι αθώα και ευαίσθητη.
Προς το παρον κοκκινιζουν οι λυχνίες με αυτά που γράφεις για τη παιδίσκη (μου ρίχνεις στάχτη στα μάτια με το πρώτο ποίημα για μένα, το 2ο για την παιδίσκη και 3ο πάλι για την παιδίσκη στα σχόλια, μήπως μας χορτάσατε κύριε μου?)
και δεν λέω να συμπαραθούμε στο κορίτσι που την πονάω και την καταλαβαίνω, αλλά μην εκμεταλεύεσαι την συμπάθεια και την εκτίμηση που τρέφω γι αυτην.
Κοκκινήσανε τα πρασινογάλανα ματάκια μου απο το κλάμα...τόσο που σε αγαπάω...

Ανώνυμος είπε...

Είναι αρκετή ώρα που προσπαθώ να γράψω κάτι, αλλα δεν μπορώ.
Συγκινήθηκα αλήθεια πολύ, και κλαίω..

Ελπίζω να τα καταφέρω λιγάκι αργότερα...

Attalanti είπε...

Ας μείνει για πάντα μέχρι τον επόμενο. Καλό βράδυ και καλή δύναμη, παιδίσκη. Άσκαρ, μού άρεσε πολύ.

Ανώνυμος είπε...

Χμ.. ηρέμησα κάπως...


Ασκαρδαμυκτί μου.. Ευχαριστώ...
Αν και το ήξερα πως θα γράψετε για με,
συγκινήθηκα πολύ όταν τα διάβασα..
Και έκατσα πολύ ώρα ακούνητη,
να σας διαβάζω ξανά και ξανά...
χμ..

Δεν αποτύχατε να με κάνετε να πεισθώ πως πρέπει να ζω,
δεν έχω ξεχάσει άλλωστε να ζω...
Απλά ζω αυτό τη κατα Λειβαδίτη "ξαφνική περιφρόνηση",
και ίσως να την απολαμβάνω κιόλας μερικές στιγμές..

Όσο για την φαντασίωσή σας.. εξαιρετική..
Σκέφτηκα κάποια στιγμή με αυτά που γράψατε,
πως με ξέρετε, πως ίσως κάποτε υπήρξατε εραστής μου..
(αχχ ντροπήη)

Μαράκι.. καλά σας λέει πονηρή ο Ασκαρδαμυκτί... χεχεχε...
Attalanti, ευχαριστώ..


(παραθέτω ποίημα αφιερωμένο σε σας Ασκαρδαμυκτί..
και δεσμεύομαι ενώπιον όλων, να παραθέσω σύντομα,
κάτι δικό μου, για εσάς...)

Ξημερώνει έξω... Καλημέρα σας..

Ανώνυμος είπε...

Η αγάπη του Ποιητή

Μ’ απάντησες στο δρόμο σου, Ποιητή.
Ήμουν το πρωτολούλουδο του Απρίλη.
Η δίψα της αγάπης που ζητεί
σου φλόγιζε τη σκέψη και τα χείλη.

Ήμουν το πρωτολούλουδο. Κλειστή
τότε η πηγή των στοχασμών μου, εμίλει
μόνο η καρδιά μου αθώα και λατρευτή,
όταν το πρώτο βλέμμα μου είχες στείλει.

Με τον καιρό, τον πόθο σου σ’ εμέ
να φανερώσης σίμωσες. Ωιμέ,
είμασταν μια γενιάς παιδιά. Η καρδιά μας

Αγάπαε με το πάθος που ζητά
να πάρη, το αισθανθήκαμε φριχτά
και πήραμεν αλλούθε τη ματιά μας.

Μαρία Πολυδούρη

George είπε...

EEE ψιτ μαράκι είμαι και εγώ εδώ. Επειδή μίλησες για πληρωμές είπα να κάνω αισθητή την παρουσία μου. Μπορώ να σου προσφέρω τον ώμο μου να κλάψεις αν θές. Αλλά μπα δεν νομίζω ότι αξίζει. Αυτή η παιδίσκη μας έχει ανακατέψει όλους τελικά.
Ασκαρδαμυκτί σου έκανε την δύσκολη ε!

Ανώνυμος είπε...

Τώρα με είπε εύκολη??

Εεε?? εε????

Να νευριάσωω??

Ανώνυμος είπε...

mou areseis polu!!!!
sfazontai sthn agalia sou oi gunaikes!!!! xexexexexe
mas exeis trelanei!!!
sunexise!!! ;)
outws h allws se ka8e antra antistoixoun gurw stis 2 gunaikes!!!

Ανώνυμος είπε...

Πολυ ωραιο παρολα αυτα:)

Ανώνυμος είπε...

Συνιστώ ψυχραιμία
και φυσικά μην πέφτετε όλες οι τσούπρες.... πάνω στο αγόρι μας, γιατί θα "κλατάρει". Φυσικά όπως λέει και η soulmates, αφού εμείς οι γυναίκες υπερτερούμε αριθμητικώς, αναγκαστικά θα στιβαζόμαστε 2-3 σε έναν άντρα....
Όχι αίματα κορίτσια!
Παιδίσκη μπορεί να σε "ξιτάρει" η φαντασίωση του Ασκαρδαμυκτί, αλλά εσύ στο ύψος σου, προηγείται το Μαράκι, όλα κι όλα! Α... και ξεκόλα από τον πρώην σου. τί μεμψιμοιρία είναι αυτή! (αν σε πρόσβαλα, ζητώ συγνώμη)
Μαράκι, τράβα μπρος και μη σε νοιάζει, ναζάκια σου κάνει, και τσιλιμπουρδίσματα, μη δίνεις σημασία, πώς λέει και η λαϊκή ρύση: παλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ναι! ε... έτσι και με το φίλο μας, πού θα πάει; σε σένα θα γυρίσει!
Εγώ, καλοί μου φίλοι καμία σχέση με Θεσσαλονίκη, αθηναία βέρα, μ'αρέσει η πόλη μου, δηλαδή τη λατρεύω, και νομίζω ότι είναι χαζομάρα να λέμε η τάδε πόλη ή η δείνα είναι άσχημη. Μη ξεχνάμε ότι η κάθε πόλη απαρτίζεται από τους πολίτες της, άρα εμείς τη διαμορφώνουμε...!
Δήμο, μου άρεσε η χαριτωμενιά σου: "χειλάκια μου κόκκινα" που με αποκάλεσες σε προηγούμενο σχόλιο. Να σαι καλά!!
Φιλάκια στα μαγουλάκια όλων σας

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κατ' αρχήν οφείλω να αποκαταστήσω μια αδικία. Δεν μπορεί το Μαράκι μου (ο επίσημος και μοναδικός ιντερνετικός μου έρωτας) να το περιορίζω σε "αιθέριους και ουράνιους έρωτες", ενώ με την παιδίσκη μου να είμαι "εν τη παλάμη και ούρως βοήσωμεν"... Άλλωστε το Μαράκι, και με το δίκιο του, δεν είναι από τις γυναίκες που γουστάρους τους "αεροσυνοδούς"... Γι' αυτό της αφιερώνω το παρακάτω:

Όταν εκείνο το βράδυ
έσβησα τη λάμπα
στην κάμαρά μας,
όλα τα έλουσε με φως
η απόκοσμη γύμνια σου...

Λάβα ο πόθος
στης αγκαλιά σου την κυψέλη...
Έσβηνε μόνο
όταν τον ραντίζαμε
με τους ζωηφόρους χυμούς
του ασίγαστου Έρωτά μας...

Από τότε που σ' αγάπησα
όλα, μα ... όλα μου
γίνανε άνω-κάτω!
Όλα μου τ' άλλαξες
όπως τα πάντα αλλάζει
η ζωή
όπως τα πάντα αλλάζει
κι ο έρωτας...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κάθομαι και διαβάζω τα μηνύματά μας. Και προβληματίζομαι... Και στο μυαλό μου έρχονται διάφορα. Μακάρι να είχα χρόνο να γράφω αω το πρωί! Προσπαθώ να σχηματοποιήσω κάποιες σκέψεις μου:
α) το μεγάλο και αιώνιο ζήτημα της ζήλιας. Δεν είναι απλό πράγμα, ξέρετε. Έχει να κάνει με την ίδια την επιβίωση του ανθρώπινου είδους. Οι άντρες φοβούνται από τη σύντροφό τους τη σεξουαλική απιστία. Γιατί η απιστία αυτή τους στερεί τη βεβαιότητα ότι είναι πατέρες του παιδιού που φέρνει στον κόσμο η σύντροφός τους και μπορεί να τους οδηγήσει να επενδύσουν πόρους, χρόνο και κόπο στην αναπαραγωγή και ανάπτυξη του γενετικού υλικού κάποιου άλλου.
Οι γυναίκες αντίθετα είναι πάντα 100% σίγουρες ότι το παιδί είναι δικό τους. Γι' αυτό εκείνο που περισσότερο φοβούνται είναι η συναισθηματική απιστία. Αισθάνονται ανασφάλεια σχετικά με το αν ο σύντροφός τους θα αφιερώσει στο παιδί τους τον απαραίτητο χρόνο, κόπο και πόρους...
β) άλλο θέμα η σχέση ενός ώριμου άντρα με μια ανήλικη κοπέλα. Νομίζω πως μόλις ανέβηκε το θεατρικό έργο του Ντέιβιντ Χάροουερ "Μαυροπούλι" με κεντρικό θέμα τη σεξουαλική σχέση ενός 40χρονου με μια 12χρονη. Τα ερωτήματα που τίθενται είναι πολλά και συγκλονιστικά: αυτός ο άντρας την είχε ερωτευτεί ή την είχε αποπλανήσει; Ήταν παιδόφιλος; Ο κοινωνικός περίγυρος αντιδρά, το ζευγάρι χωρίζει, ο άντρας οδηγείται στη φυλακή και το κοριτσάκι πέφτει στην αγκαλία αναρίθμητων αντρών. Αν δεν υπήρχε ο "περίγυρος" δεν θα συνέβαινε τίποτα. Ο έρωτάς τους θα άνθιζε και θα διαρκούσε όσο θα επιθυμούσαν οι ίδιοι...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Mαράκι, έρωτά μου: στις σχέσεις η κοινοκτημοσύνη ισοδυναμεί με ... ακτημοσύνη!

Γιώργο, νομίζω πως το ξανάπαμε: όταν κλαίνε οι γυναίκες α) μην τις πολυπιστεύεις και β) άστες να κλαίνε γιατι το κλάμα τις ομορφαίνει...

soylmates, το ξέρω πως σε κάθε άντρα αναλογούν τουλάχιστον 2 γυναίκες. Αλλά εμένα, τις περισσότερες φορές, κάποιος μου "τρώει" την μία...

"κόκκινα χείλη" γιατί τόση ανησυχία μην τυχόν και "κλατάρω";

Αύριο λέω να αφιερώσω ένα ποιηματάκι στον φίλο μας Άγγελο! Έχετε καμία αντίρρηση;

Ανώνυμος είπε...

Μην αγχώνεσαι μώρο μου για το πως θα σε χαρακτηρίσει ο περίγυρος αν πας με την παιδίσκη....γιατι για να προβληματίζεσαι για τέτοιο θέμα δεν πιστέυω οτι σου ήρθε ουρανοκατέβατα!
Δεν νομιζω πως ενα παιδί στα 12 εχει διαμορφωμένη αποψη και σταθερότητα, μια κοπέλα κρατάει την αγνότητα της απο φόβο για το άγνωστο, αν εξοικειωθεί με το κιχρι που λένε δεν υπάρχει φραγμός και φοβος προχωράει στον επόμενο πιο άνετα!
Μια κοπέλα διαμορφώνεται και ωριμάζει μέχρι τα 16 (σωματικά και εμμηνοροιακα) για κάποιο λόγο η φύση τα έκανε έτσι...

Ανώνυμος είπε...

Πάντως μωρό μου καλή προσπάθεια με το ποίημα αλλά να ξέρεις δεν σε δανείζω ούτε σε μοιράζομαι...αν προτιμας την παιδίσκη εχω και μια αξιοπρέπεια δεν θα σε παρακαλέσω...σε παρακαλώ δεν μου ταιριάζει να με κοροιδεύεις και να με απατάς...

Πολύ καλή η προσπάθεια με το ποίημα (γμτ πάλι με έριξε)....

Ανώνυμος είπε...

μωρό μου, δεν έχω καμία ανησυχία είτε εάν κλατάρεις είτε όχι, απλά μια γνώμη εξέφρασα....
φευ.... ανησυχία; εάν ήμουν μαζί σου, τότε ναι θα ανησυχούσα όχι για τίποτα άλλο απλώς για να προλάβεις να ικανοποιήσεις κι εμένα πριν το "κλατάρισμα" !!!!
(ας μου επιτραπεί η λέξη ως λογοτεχνική αδεία...!)

"τί όμορφη που είσαι όταν κλαις, κλάψε λίγο ακόμα και σου πάει..."

κρίμα που δεν έχω μεγαλύτερο κέφι για να σου γράψω κι άλλα φίλε μου ασκαρδαμυκτί, ας όψεται το αυριανό διοικητικό συμβούλιο, που πρέπει να συγκεντρωθώ και να τους "πιω το αίμα" εγώ η δρακουμέλισσα...
(λέτε από το πολύ αίμα που ρουφάω να έχουν κοκκινίσει τα χειλάκια μου;)
μπρρ....ρρρ τί αηδίες λέω;
ας με επαναφέρει κάποιος εις την τάξιν, σας παρακαλώ! είμαι ασυγκράτητη...

marilia είπε...

Σας διαβάζω καιρό, αθόρυβα, όμως σήμερα είδα όμορφα ποιήματα και είπα να εκφράσω το θαυμασμό μου! :)

Καλησπέρα!

George είπε...

Φίλε ασκαρδαμυκτί. Δυστυχώς δεν μπορώ να συμεριστώ την άποψη σου.
1) Μία γυναίκα που κλαίει από πόνο γιατί την πλήγωσε κάποιος ξεχωρίζει αμέσως.
2) Κάθε γυναίκα έχει την δική της ομορφιά και δεν χρειάζεται να κάψει για να ομορφύνει.
3) Κατάλαβα ότι το Μαράκι δεν μπορεί να σε αποχωριστεί, και κάνω πίσω.
Νάσαι πάντα καλά και εσύ και οι γυναίκες σου.
Και μην ξεχνάς δεν αφήνουμε ποτέ μια γυναίκα να κλαίει αν την αγαπάμε.;-)

Ανώνυμος είπε...

Να΄μαστε πάλι εδώ λοιπόν. Μαράκι και Παιδίσκη να έχετε υπ΄όψη το παρακάτω Σαββοπουλικό:

"στη φοιτητριούλα που σ΄έχει ερωτευθεί, θα σε καταγγείλω πονηρέ πολιτευτή - ασκαρδαμυκτί. Τσάμπα χαραμίζει θα πάω να της πω το νεανικό της και αγνό ενθουσιασμό!"

Πάντως κακά τα ψέματα η καλύτερη ηλικία του άνδρα είναι από τα 40 μέχρι τα 50 - ραφινάτος εραστής!! Ή όπως έλεγε και ο Ζαμπέτας: "ο πενηντάρης είναι ωραίος ως εραστής". Ασκαρδαμυκτί είμαστε στα καλύτερά μας!!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Μαράκι, εσένα σε έχω ικανή να ζηλέψεις και αύριο που θα αφιερώσω ποιηματάκι στον Άγγελο! Βρε σε, κατάλαβέ το: δεν σε αλλάζω με τίποτα! Απλώς όποιος αγαπά παιδεύει!
Μια και χθες μιλάγαμε για Σαλονίκη και Σαλονικιούς, θέτω δυο ερωτήματα:
Πώς λέγεται το λαπτοπ στη Σαλονίκη; "Μπουγάτσα με πλήκτρα"!
Και πώς λέγεται το σλίπινγκμπαγκ; "μπουγάτσα με τουρίστα"!

Κόκκινα χείλη, πολύ παράξενο αυτό περί ... αυριανού διοικητικού συμβουλίου! Με τι διάολο ασχολείσαι;

Μαριλία μου, είδες πόρτα ανοιχτή και μπήκες, έτσι; Καλώς ήλθες... τώρα που θα χειμωνιάσει θ' αρχίσουμε συστηματικότερες ανταλλαγές επισκέψεων...

Γιώργο, δεν έχει άδικο βέβαια, αλλά γυναίκα που δεν κλαίει δεν αγαπάει!

Βρε συ Ανώνυμε Έλληνα, που χάθηκες; Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μας έλλειψες! Κι απ' ότι βλέπω δεν έχασες καθόλου τη φόρμα σου! Επειδή ανέφερες τον Σαββόπουλο θυμήθηκα κι εγώ κάτι στιχάκια του "ο έρωτάς μας μπαινοβγαίνει απ' τον φούρνο στην κατάψηξη"! Δεν θέλω όμως να γίνει το ίδιο με το Μαράκι...
Όσο για τον Ζαμπέτα, αυτός τραγούδησε και το περίφημο "πατέρα κάτσε φρόνιμα"... Δεν ξέρω αν είμαστε ωραίοι ως 40ρηδες, πάντως είμαστε σίγουρα ωραίοι ως Έλληνες....

Ανώνυμος είπε...

Εγώ εξέλαβα πάντως μια γενική υπόννοια πως εγώ κορτάρω τον Ασκαρδαμυκτί...

Τς Τς Τς... αλληνής άντρα;
Είναι δυνατόν;

Τον αγαπώ όμως πολύ, και τον σκέφτομαι όμορφα.
Τον νιώθω κάπως όπως τους φίλους του μπαμπά μου,
όταν ήμουν μικρούλα. Ήταν ο μόνος μικροπαντρεμένος,
και για εκείνους ήμουν το πρώτο παιδάκι φίλου τους...

Τους θαύμαζα, χωνόμουν με τις ώρες στις αγκαλιές τους,
απολάμβανα τα πειράγματά τους, και καμμιά φορά τα βράδια,
κρυφάκουγα πίσω απο τη συρόμενη πόρτα που χώριζε το σαλόνι με το χωλάκι,
διάφορα γκομενικά τους κατορθώματα και σκίρταγα...
Και πιο πολύ απ όλους, αγαπούσα τον κύριο Διονύση, (νόμιζα δε πως θα τον παντρευτώ)
Ήταν φωτογράφος, και πολύ συχνά με φωτογράφιζε.. (χαρά εγώ..!!)
Φυσικά όταν μετά απο λίγα χρόνια παντρέυτηκε, απο τα νεύρα μου,
δεν πήγα στον γάμο, έκλαιγα σα τρελό, ακόμα το θυμάται... χιχιχι!

Όπως κατάλαβες Μαράκι, μπορεί εσύ να είσαι η επίσημη του Ασκαρδαμυκτί,
όμως εγώ είμαι πάντα η παιδίσκη... χιχιχι..


Κόκκινα χείλη, δεν με προσέβαλες, αν όμως διαβάσεις το blog μου καλύτερα,
και απο την αρχή... νομίζω πως θα καταλάβεις καλύτερα.

Αυτά...

Ανώνυμος είπε...

Καλησπέρα
με καλέσατε και ήρθα
ερωτικό γαιτανάκι βρήκα
λίγο παρείσακτη νιώθω
Το "μαυροπούλιον" δε το κατέχω, αλλά 40 με 12 είναι μια πολύ προχωρημένη άποψη. Μήπως εννοούσατε όταν στους δύο μπαίνουν τρίτοι γίνονται όλα αχταρμάς; Σε αυτό να συμφωνησω δηλαδή και να αποχωρήσω διακριτικά
(είπαμε παρείσακτη σε ειδύλια, δε κάνει!)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μεγάλος ο έρωτας τελικά

anima rana είπε...

Κχμ.. Κχμ.. συγνώμη που διακόπτω τη ρομαντική στιγμή, αλλά πότε θα γράψεις κι ένα ποίημα για το ΕΛΕΦΑΝΤΑΚΙ σου? το έχεις παραμελήσει και τελικά μάλλον θα στο κλέψω και θα το υιοθετήσω.

maika είπε...

α,ρε παιδίσκη στην ποδιά σου σφάζονται παληκάρια..... κι αν δε σφάζονται σου γράφουν όμως κάτι ποιήματα..... μούρλια!!!

Βρε ασκαρδαμυκτί κοίτα όταν γίνεις πολύ διάσημος μην κάνεις πως δε μας ξέρεις...έτσι?
;o))

candyblue είπε...

Και στις αγρυπνίες των σελίδων....

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Aλκιμύδα μου, γιατί να αισθάνεσαι παρείσακτη; Μήπως βρήκες κάτι αφιλόξενο στην παρέα μας; Εμείς εδώ ό,τι κάνουμε το κάνουμε δημοσίως, εκτιθέμενοι στη δημόσια κριτική (και χλεύη!). Πάντως σε κάλεσα να μου συμπαρασταθείς και συμπαράσταση δεν είδα... Σε ξαναπεριμένουμε!

Πολύ μεγάλος Δείμου μου... Όμως, όπως ξέρεις, οι μεγάλοι έρωτες γεννούν και μεγάλα μίση! Για να δούμε τι κατάληξη θα έχει η ιντερνετική μου σχέση με το Μαράκι...

Βατραχάκι μου, αν δεν είχα γεννηθεί άνθρωπος θα ήθελα να ήμουν ελέφαντας! Αν υιοθετήσεις το ελεφαντάκι θα είναι σα να έχεις υιοθετήσει εμένα! Θα το ήθελες;

Κοίτα Μάικα, η παιδίσκη είναι όντως αξιολάτρευτη αλλά, μάλλον, το έχει ξεχάσει! Δεν πρέπει κάποιος να της το θυμίσει;

Candyblue, από το μήνυμά σου μου φάνηκες λίγο "φευγάτη" κοπέλλα! Μπήκα στο μπλογκ σου και δεν διαψεύστηκα. Πολύ σε πάω... ελπίζω να τα λέμε καθημερικά, έτσι;

Και τώρα παιδίσκη οι δυό μας... Οι, μάλλον, οι τρεις μας (μαζί με το Μαράκι). Προτείνω τον εξής συμβιβασμό: το Μαράκι θα είναι επισήμως η γυναίκα και ερωμένη μου κι εσύ επισήμως η ... ερωτική μου φαντασίωση. Και μια που το έφερε η κουβέντα... Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς ερωτικές φαντασιώσεις. Και πιστεύω πως, επίσης, δεν υπάρχει άνθρωπος (άντρας ή γυναίκα) που έστω και μια φορά δεν του έτυχε να κάνει έρωτα και ταυτόχρονα να φαντασιώνεται κάποιον ή κάποια άλλη...
Τέλος πάντων...
Ώστε κάπου σου θυμίζω τους φίλους του πατέρα σου; Αυτό τώρα γιατί το είπες; Για να με ανάψεις περισσότερο; Τώρα εγώ τι πρέπει να κάνω; Σου αφιερώνω ένα νέο ποιηματάκι μπας και συνέλθω...

Συναντηθήκαμε
στους μενεξεδένιους ορίζοντες
της ροδοπερίχυτης Άνοιξης...
Διψούσες και σε πότισα...
Έσβησα τα κεριά
των αναζητήσεών σου
και σου άναψα τη λαμπάδα
την Αναστάσιμη
του Έρωτα...

Δεν έβλεπες
τα ερωτικά αγκαλιάσματα των αστεριών
και παραμέρισα τα σύνεφα.
Μ' ακολούθησες τρισευτυχισμένη
στο ιριδόλουστο
κι απάγκιο λιμανάκι
της Αγάπης μου...

Την αυγή
βρήκα στην κλίνη μας
το πάναγνο θυμίαμα
της νεανικής ερωτικής σου
πανδαισίας...
και το μήνυμά σου...
Είχες φύγει το ροδοχάραμα
γιατί λαχταρούσες
-όπως μου σημείωνες-
να τα τραγουδήσεις όλα στον ήλιο
την ώρα της ανατολής του...

Ανώνυμος είπε...

Με συγκινήσατε 3πλα Ασκαρδαμυκτί..
Είσθε εξαιρετικός..
Τα ποιήματά σας, τα χρωμάτισα, τα έβαλα σε φόντα διάφορα,
και θα ήθελα εάν μου επιτρέπετε,
να τα δημοσιεύσω κι εγώ στο blog μου,
με αναφορά για εσάς στα σχόλια.

Στο επι ταύτα...
Δείτε, γενικά, δεν συμβιβάζομαι ποτέ...
Παιδίσκη, καταλαβαίνετε..

Βέβαια, εγώ δεν ζήτησα ποτέ να είμαι η φαντασίωσή σας.
Ωστόσο, χαίρομαι που αυτό συμβαίνει.
Δεν μπορώ να αρνηθώ, το γεγονός το οτι πρωταγωνιστώ,
στις πιο κρυφές σας ανείπωτες φαντασιώσεις...
Δεν μπορώ να το αλλάξω, αλλά δεν θέλω και να το αλλάξω...!
(χεχε)

Καλημέρα σας..

anima rana είπε...

ευχαρίστως να σε υιοθετίσω μικρό ασκαδραμυκτάκι! και η λιμνούλα μου θα γίνει water park γιατί με την προβοσκίδα σου θα εξφενδονίζεις νερό παντού και το καλοκαίρι θα κόβουμε εισιτήρια σε όλη τη βατραχοχώρα και θα γινουμε πλούσιοι, πλούσιοι, πλούσιοι, πλούσιοι, πλούσιοι, πλούσιοι, πλούσιοι,χαααχαχαχαχαχαχααααααα!!!!!!! ουπς, παρδον, παραφέρθηκα.
κουαξ.

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Παιδίσκη, ευτυχώς δεν μας πήρε χαμπάρι το Μαράκι! Θα την είχα άσχημα....

Βατραχάκι μου, το γουρλωμένο ματάκι σου έχει γυαλίσει για ... ευρώπουλα!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Συγγνώμη παιδίσκη μου, το ξέχασα!
Από το μπλογκ μου μπορείς να χρησιμοποιείς άνετα ό,τι θέλεις και μάλιστα χωρίς καν να αναφέρεις την πηγή σου...
(πάλι έχω ποιηματάκι για σένα αλλά έχω και τη μοβόρα τη Σαλονικιά...)

Ανώνυμος είπε...

Ασκαρδαμυκτί μου το Μαράκι σου όλα τα βλέπει...αλλά δεν θα με κάνεις εσύ κοινή ζηλιάρα γυναικούλα...στο κάτω κάτω έχω κι εγώ τους θαυμαστές μου (κρυφούς και άκρως επικίνδυνους)...μην με τσινας συνεχώς με την παιδίσκη...αν είναι αυτή η μούσα σου και η φαντασίωσή σου θα γίνω μούσα και φαντασίωση κάποιου άλλου...

...πάντα δική σου!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ωχ... θα πέσει πολύ παντοφλιά απόψε!

Ανώνυμος είπε...

ψιθυριστά: (Ασκαρδαμυκτί, βάλτε το ποίημά σας, σε κόμεντ στο blog μου..
ωστε να μην είναι έτσι φάτσα κάρτα, και το βλέπει το Μαράκι.. χιχι)

Εχμ.. Γεια σου Μαράκιιιιιιιι :P