Οι ενδιάμεσες εκλογές στις Η.Π.Α. δεν ήταν απλά ένα δημοψήφισμα που έχασε ο Τζωρτζ Μπους. Ήταν η εκδήλωση της οργής ενός λαού για όλα τα ψέματα, τη φθηνή ηθικολογία και τον χυδαίο χριστιανισμό που αυτή η διακυβέρνηση προωθούσε όλ' αυτά τα χρόνια. Φαίνεται πως οι Αμερικανοί κατανόησαν ότι οι "παλιές λύσεις" που εκπροσωπούσαν οι ακραία συντηρητικοί Ρεμπουμπλικάνοι δεν μπορούν να λύσουν τα νέα προβλήματα. Το "όπισθεν ολοταχώς" δεν δούλεψε! Αντίθετα, κόστισε πολλά στη χώρα τους...
Είναι γεγονός πως κάθε φορά που οι κοινωνίες σοκάρονται από νέες καταστάσεις (όπως αυτή της τρομοκρατίας) θέλουν να επιστρέψουν σε ένα εξιδανικευμένο παρελθόν, πιστεύοντας πως έτσι θα συμπαρασύρουν προς τα πίσω και την πραγματικότητα. Στις καταστάσεις αυτές συμβαίνουν δύο πράγματα:
α) Διάφοροι επιτήδειοι εκμεταλλεύονται για ίδιον όφελος τους φόβους και την αφέλεια των τρομαγμένων πολιτών.
β) Επειδή η ζωή προχωρεί ανεξάρτητα της δικής μας στάσης, όταν εφαρμόζονται οι συντηρητικές πολιτικές κάνουν μεγαλύτερη ζημιά απ' ότι αν δοκιμάζαμε κάποιες νέες. Επιδεινώνουν τα προβλήματα αντί να τα λύνουν.
Και μια προσωπική άποψη-πρόταση: το πάντρεμα της αριστερής κουλτούρας με την κοινή λογική, τον κοσμοπολιτισμό και την χριστιανική ασκητική (στον τομέα διαχείρησης του πλούτου) αποτελεί τη μόνη ορατή διέξοδο στα προβλήματα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών...
13 σχόλια:
Θα προσπαθήσω να αναπτύξω σύντομα τους 4 άξονες του Ασκαρδαμυκτί:
1. Αριστερή κουλτούρα: Ο κόσμος για να προοδεύει, δεν έχει ανάγκη από τη συντηρητική θεώρηση της ζωής: ατομικισμός, να μην ασχολούμαστε με πολλά - πολλά, μόνο με το σπίτι μας, να δουλεύουμε για ν΄αφήσουμε περιουσία στα παιδιά μας, όχι συλλογικότητες. Χρειάζεται υπέρβαση του ατομικού, του βολέματος, λίγο γοητεία παραπάνω, λίγο ανηθικότητα δε βλάπτει, έντονη κοινωνικότητα, ανιδιοτελής επικοινωνία με τους ανθρώπους, πίστη σε μια άλλη κοινωνία, έστω και αν αυτή δε μπορούμε να την προσδιορίσουμε ακριβώς.
2. Κοινή λογική: Αν και είμαι συναισθηματικός και ονειροπόλος, σίγουρα το να κάνεις πόλεμο και κατοχή στο Ιράκ είναι παράλογο.
3. Κοσμοπολιτισμός: Ζούμε όλοι στο παγκόσμιο χωριό. ΚΑνένας δεν είναι ανώτερος φυλετικά του άλλου. Παρ΄'ολ΄αυτά υπάρχουν διαφορετικές ταυτότητες που πρέπει να είναι σεβαστές. Επικοινωνούμε με άλλους λαούς για να γνωρίσουμε τις διαφορές τους και όχι για λειτουργούμε όλοι μαζί σαν καλοκουρδισμένα ρομποτάκια πολυεθνικών εταιριών.
4. Ασκητική (χριστιανική ή μη): Οχι στην αποχαύνωση του καταναλωτισμού. Ναι στο διαρκή αγώνα για απώτερους σκοπούς. Να αγωνίζεσαι όχι απαραίτητα για ίδιο όφελος, αλλά για να εξυπηρετήσεις τις ενδότερες ανάγκες της φιλόπονης Θείας ύπαρξής σου. Είμαστε άνθρωποι, όχι παμφάγα γουρούνια.
Αυτά κάνεις άνώνυμε Έλληνα κι άντε μετά να πεισθούν οι κακόπιστοι ότι δεν είμαστε το ίδιο πρόσωπο ή ότι δεν είμαστε συνενοημένοι...
Για να σε ευχαριστήσω για τον κόπο που έκανες να με ερμηνεύσεις (επιτυχέστατα, δε λέω) το Σαββατοκύριακο θα το αφιερώσουμε στα "λόγια της φυλακής". Και θα ξεκινήσουμε με την ιστορία της Ραφαέλας της τραβεστί. Ραντεβού, λοιπόν, αύριο στην πτέρυγα των "ποινικών", για να δούμε ποιοι μπαίνουν "μέσα" και ποιοι μένουν "έξω"...
Δεν θα μπώ καν στον κόπο να σχολιάσω, μπροστά στα λόγια 2 μεγάλων αντρών κρατώ τη σιωπή μου ως ένδειξη θαυμασμού...
Μια παράκληση ας ασχολήθει το ίνδαλμα και άντρας των ονείρων μου και με την πρόσφατη απόφαση των δικαστικών για αύξηση 50% στους μισθούς τους (8.5οο,00 το μήνα) πριν αρχίσω να τσιρίζω με την κατάντια μας.
Κάποια στιγμή θα κάτσω να σκεφτώ το χρώμα γραφής σου ,
διαφορετικό κάθε φορά και δε νομίζω να είναι τυχαίο.
Λοιπόν, στο θέμα μας τώρα,
δεν ξέρω αν η πρόταση σου κάποτε θα πάρει σάρκα και οστά, όμως αυτό που ξέρω είναι πως ένα συνθήματα τόσο δα , προβλημάτισε επιτέλους τους Αμερικάνους.
Ήταν τέσσερις λεξούλες που όμως έκρυβαν όλη την ιστορία των τελευταίων χρόνων.
Ο Μπους είναι επικίνδυνος.
Έτσι κέρδισαν οι δημοκρατικοί.
Επιτέλους αυτός ο πόλεμος είχε το θύμα που έπρεπε, τον Μπούς.
Φυσικά ξέρουμε πως το θέμα δεν έχει λυθεί ακόμα, έχει μέλλον το πρόβλημα της Αμερικής και η αλήθεια είναι πως τα φοβάμαι τα αμερικανάκια………
YΓ
Προταση στον ανωνυμο Ελληνα
Γιατι δεν κανεις ενα blog και εσυ??
Προτιμώ τον Καβάφη
Ξεκινάω με το Μαράκι... πρόσεχε μη γίνει ο άντρας των ονείρων σου ο εφιάλτης της ζωής σου... Και κάτι πρόχειρο για τους δικαστές. Επικαλούνται το γεγονός ότι δεν δικαιούνται να κάνουν απεργία για να διεκδικήσουν μισθολογικές αυξήσεις οπότε θεωρούν λογικό να αποφασίζει για το θέμα αυτό ένα "μισθοδικείο" συγκροτούμενο από δικαστές (!) και άλλα συναφή επαγγέλματα (δικηγόρους και καθηγητές της Νομικής Σχολής). Να κάνω μια πρόταση; Να απαγορεύσουμε στους εργάτες να κάνουν απεργίες για μισθολογικά θέματα αλλά να αναθέσουμε την σχετική απόφαση σε ένα όργανο που θα συμμετέχουν εκπρόσωποι της ΓΕΣΣΕ, ΑΔΕΔΥ, και όλων των κομμάτων που έχουν για έμβλημα το σφυροδρέπανο! Κάθε υπάλληλος και εργάτης θα έχει μεροκάματο 5000 ευρώ! Πάντως πρέπει να συγχαρούμε τους τρεις καθηγητές της Νομικής που μειοψήφισαν στο "μισθοδικείο", τη στιγμή που τα λοιπά μέλη του (δικαστές και δικηγόροι) ψήφιζαν υπέρ των τρελών αυξήσεων!
ΚΙ έρχομαι στην Άνναμαρία. Κάποιος ανώνυμος σε προηγούμενο ποστ, παρατηρώντας τη διαφορά γλώσσας και ύφους στα κείμενά μου έδωσε μια δική του εξήγηση: ότι δεν είναι ένας ο Ασκαρδαμυκτί αλλά τέσσερεις! Υπάρχει, όμως, κι ένα άλλο ενδεχόμενο: να είναι ένας αλλά με τέσσερα (ή και περισσότερα πρόσωπα) ιδανικό πειραματόζωο για ψυχολόγους, ψυχιάτρους κλπ. Επίτρεψέ μου, τώρα, να προσπαθήσω να ερμηνεύσω την πρότασή σου στον ανώνυμο έλληνα να κάνει το δικό του μπλογκ: καλό παιδί (σκέφτεσαι) ο Ασκαρδαμυκτί αλλά τον παρασύρει εκείνος ο σαρδανάπαλος ο Ανώνυμος Έλλην που τον πιέζει να γράφει για "φυλακές, εξορίες και χασισοποτίες"! Ας κάνει λοιπόν το δικό του μπλογκ μπας και τον ξεφορτωθούμαι από δω μέσα, ν' αφήσει και ήσυχο τον Ασκαρδαμυκτί στα ποιήματά του και στις ευαισθησίες του...
"Παιδίσκη ερωμένη", εκτιμώ την πάντα διακριτική παρουσίασου. Σκέφτομαι να κάνουμε έναν "ιστορικό συμβιβασμό": να γράψουμε σήμερα την ιστορία της Ραφαέλας κι από αύριο Καβάφη. Και μάλιστα να καταπιαστούμε με τα τρία "χριστιανικά" ποιήματά του που είχε την καλοσύνη να μας στείλει η ΆνναΜαρία. Αργήσαμε λίγο αλλά δεν λήσμονήσαμε... Και τη Δευτέρα θα γράψω κάποια σχόλια για τη θρησκευτικότητα του Καβάφη... Τι λέτε; Θέλω πάντα και τη γνώμη σας!
ωωω.. με σκλαβώνετε..
Μα εσείς Ασκαρδαμυκτί, είσθε ευγενής..
γιατί σας κακολογούν..;
(έτσι κάπως ανοίγουν οι ασκοί)..
Αννα Μαρία,
Θα το άνοιγα το ρημάδι το μπλόγκ. Αλλά που χρόνος. Κάτι η οικογένεια, κάτι η δουλεία, κάτι το μεταπτυχιακό που τρομάρα μου αποφάσισα να κάνω στα 39 μου. Πάντως αισθάνομαι σα στο σπίτι μου φιλοξενούμενος από τον Ασκαρδαμυκτί. Εξ΄άλλου ως χριστιανοκομμουνιστής είμαι εναντίον της ιδιοκτησίας...
Υ.Γ. Γιατί έβγαλες τα ωραία μάτια, και έβαλες το άγαλμα; Αν και τα αγάλματα έχουν ψυχή και φωνή - κατά Λ. Παπαδόπουλο.
Μαράκι Σαλονικιό, Γι΄αυτό γουστάρω τις Σαλονικιές. Γιατί είναι πραγματικά θηλυκά. Ξέρουν να θαυμαζουν τους μεγάλους άντρες, και στέκονται πάντα λίγο πίσω!! Αξίζεις πολλά, κορίτσι μου!!
Ανώνυμε Έλληνα θα συμφωνήσω τόσο για τα πράσινα μάτια της ΆνναςΜαρίας όσο και για τον κορίτσαρο το Μαράκι. Αλλα επειδή πρέπει και κάπου να διαφωνήσουμε, λέω ότι τις γυναίκες πρέπει να τις έχουμε και λίγο στην τσίτα... όχι όλο κοπλιμέντα και επαίνους! Ας μας κυνηγήσουν κι αυτές λίγο...
(βέβαια, θα μου πεις, τι σόι έπαινος είναι να λες σε μια γυναίκα: "μπράβο που ξέρεις να αναγνωρίζεις την αξία μου και στέκεσαι στη σκιά μου οικειοθελώς")
Αγαπητέ Ανώνυμε Ελλην χαίρεις της εκτίμησης και του θαυμασμού μου όπως και ο λατρευτός έρωτας μου (οχι στο γάμο, όχι στη συμβίωση ναι στον έρωτα, Ασκαρδαμυκτάκο μου με δέχεσαι?), ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Οπως λένε πίσω απο έναν μέγάλο άντρα κρύβεται μια σπουδαία γυναίκα, τρομερός συνδιασμός δεν βρίσκεται?
Αναρωτιέμαι αν στις μέρες μαε εχουν εκλείψει οι μεγάλοι άντρες, οι σπουδαίες οι γυναίκες ή ο συνδιασμός τους?
Είναι δυνατόν να αρνηθώ μια τέτοια προσφορά Μαράκι;
Ηθικό δίδαγμα: είδατε πόσο αποτελεσματική είναι η "σκληρή στάση"; Ενώ εσύ καημένε ανώνυμε Έλληνα, τι κέρδισες με την ευγένειά σου; Έναν απλόν θαυμασμόν, μιαν κάποιαν εκτίμησην... Βρε συ, οι γυναίκες γουστάρουν τους "βρώμικους" άντρες!
Ασκαρδαμυκτί
Στον ανώνυμο που λες , είχα απαντήσει και εγώ, λέγοντας του ότι ο καλός μύλος όλα τα αλέθει, εννοώντας φυσικά πως ένας άνθρωπος , εσύ στην προκειμένη, μπορείς να μιλάς για όλα και εννοείται πως κάθε θέμα έχει τη δική του γλώσσα .
Πίστεψε με, δε με ενδιαφέρει καθόλου, αν ο Aσκαρδαμυκτί είναι ένας, δυο, χίλιοι δυο.
Για μένα άξια έχει περισσότερο ένας φιλόξενος bloger και οφείλω να παραδεχτώ ότι είσαι και με το παραπάνω, και στην τελική αν ένα θέμα σου δε μου αρέσει….δεν απαντώ, απλά ,περιμένω το επόμενο.
Πάμε τώρα στην πρόταση που έκανα στον ανώνυμο Έλληνα.
Μου αρέσει το γράψιμο του, έχει πολλά να δώσει, έτσι σκέφτηκα γιατί να μη γράφει τα δικά του θέματα, άλλωστε έχει εξασφαλίσει τους πελάτες του από τώρα.
Εμάς…..και δε θέλω….. ου, δε θέλω φράσεις του τύπου μμμμ τώρα σωθήκαμε και διάφορα τέτοια !
Τώρα να απαντήσω στην ερώτηση του ανώνυμου Έλληνα για τα μάτια, λοιπόν τα έβγαλα γιατί δεν αντέχω άλλο βρε παιδιά, να σφάζονται παλικάρια στην ποδιά μου.
Άλλωστε σε ένα άγαλμα μπορεί κανείς να δει πολλά περισσότερα, ακόμα και την διάθεση του γλύπτη όταν το σμίλευε.
ΥΓ
Γι’αυτο μου αρέσει το bog σου ασκαρδαμυκτί, σου έχουμε κάνει το θέμα μπάχαλο και δε λες τίποτα……..
ΆνναΜαρία μας, εσύ μπορεί να μη θες να σφάζονται παλικάρια στην ποδιά σου, όμως τα παλικάρια μπορεί να θέλουν, τα ρώτησες;
Δεύερον: μια καλή παρέα όμως η δικιά μας, ποτέ δεν κάνει ένα θέμα μπάχαλο... Ο καθένας συνεισφέρει ό,τι έχει και το ρεζουμέ είναι πάντοτε θετικό...
Πάντως είμαι τυχερός μπλόγκερ που διαθέτω την αποκλειστική συνεργασία δύο "επιφανών προσώπων": του ανώνυμου του Έλληνα και των "κόκκινων χειλέων"!
Κλείνω μεταφέροντας από ένα άλλο κλαμπ την άποψη για το κεντρικό θέμα μας ενός άλλου πολύ καλού φίλου, του "καπιταλιστικού κομμουνίου" ή, αλλιώς, "Τσουκνίδα" (έχει και αξιόλογο μπλογκ):
"...Καταρχήν, στην πολιτική πρέπει να έχεις στόχους. Ναι μεν χρειάζεσαι ευελιξία, για να διορθώνεις στην πορεία τον στόχο σου, όπως τα σύγχρονα πυροβόλα όπλα, αλλά χρειάζεσαι κατ' αρχήν στόχους.
Και ο στόχος -κατά την γνώμη μου- πρέπει να είναι ο εξής: Σε ποίο διαφορετικό, από το κυρίαρχο αμερικάνικο πολιτισμικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα στοχεύω. Να το περιγράψω, εφόσον πιστεύω σε κάτι διαφορετικό. Ξεκινώντας από τις βασικές αξίες του, από τους κεντρικούς οικονομικούς και κοινωνικούς "στύλους" και ούτω καθ' εξής.
Τώρα σίγουρα όλα αυτά που αναφέρεις είναι και για μένα σημαντικά:
Αριστερή κουλτούρα: Δεν μιλώ μόνο για τις γνωστές ιδεολογίες.
Η Αριστερή κουλτούρα έχει να κάνει πρώτα από όλα με την αντίσταση στον κομφορμισμό. (Ο οποίος -πρόσεξε- είναι υπαρκτή συνθήκη στην κοινή συμβίωση και ορισμένες φορές αναγκαία. Οπότε δεν φτάνουν οι βαρύγδουπες δηλώσεις και οι άτακτες εξεστρεμιστικές κινήσεις για να δικαιολογήσουν μια πραγματική αντίσταση. Από την άλλη η ανανέωση, η μεταρρύθμιση, η ρήξη, ακόμα και η επανάσταση είναι και αυτές υπαρκτές και αναγκαίες καταστάσεις, όμως συνήθως πάντα ακολουθούνται από κομφορμιστικές εποχές που είναι και μεγαλύτερες σε διάρκεια. Ο πραγματικός αριστερός σε σχέση λοιπόν μ' αυτό πρέπει να ξέρει να περιμένει και να προετοιμάζει μεθοδικά. Άμα δεν το ξέρει, κουράζεται εύκολα και υποκύπτει στην αναντιστοιχία λόγων και έργων.)
Επίσης ένα άλλο χαρακτηριστικό της αριστερής κουλτούρας είναι η υπεράσπιση του αδικημένου. Ένα πράγμα το οποίο η της "κεντροαριστεράς" τείνουν να το ξεχνούν. (Ως ορολογία του συρμού το λέω το "κεντροαριστερά" και εγώ προσωπικά σοσιαλιστής είμαι και όχι εξστρεμιστής αριστεριστής, αλλά ο "συρμός"έδωσε στη λέξη άλλο περιεχόμενο...)
Κοινή λογική: Βέβαια όλες οι θεωρίες πρέπει να εξυπηρετούν τον καθημερινό άνθρωπο και όχι αυτός τις θεωρίες. Ο καθημερινός άνθρωπος διαθέτει κοινή λογική.
Κοσμοπολιτισμός: με τη έννοια του διεθνισμού, ( οποίος προϋποθέτει τον πατριωτισμό, δηλαδή γνωρίζω και αγαπώ το άμεσο περιβάλλον μου ως βάση για να γνωρίσω και να αγαπήσει όλο τον κόσμο.)
Χριστιανική Ασκητική: ως μία απάντηση στην κουλτούρα που προωθούν οι ελίτ, συνδυασμένη με οικολογική ευαισθησία. Τώρα αν προτείνεις την χριστιανική ασκητική για τους πραγματικά φτωχούς και μάλιστα ως πολιτική ιδέα, νομίζω ότι και ο ίδιος ο Χριστός θα έπιανε το ραβδί..."
Δημοσίευση σχολίου