Βιασμός, φασισμός και κοινωνία...

Στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου ανέβηκε στους κινηματογράφους μια ταινία («Ελεύθερη βούληση») που οι περισσότερες κριτικές την αντιμετώπισαν μάλλον αρνητικά. Πρόκειται για μια ταινία πραγματικά μαύρη, μελαγχολική, καταραμένη, δαιμονική… Εξωτερικά μοιάζει με το πορτρέτο ενός βιαστή, στο βάθος, όμως, στον αληθινό του πυρήνα, ανταμώνουμε τις γενεσιουργές δυνάμεις του φασισμού!
Ο Τεό, ο αρσενικός πόλος της ιστορίας, μοιάζει με κλινική περίπτωση ενός βαριά ψυχασθενούς βιαστή. Η τακτική του είναι συγκεκριμένη: αρχικά τσαλακώνει με μια πέτρα το πρόσωπο του θύματος για να μην βλέπει τα χαρακτηριστικά της. Προφανώς κάτι τέτοιο θα αναστάτωνε την «ευαισθησία» του, πράγμα που θα τον εμπόδιζε να εκδηλώσει τις κτηνώδεις ορμές του! Υπάρχει κι ένας δεύτερος λόγος: αφαιρεί βίαια τα χαρακτηριστικά της συγκεκριμένης γυναίκας επειδή γι’ αυτόν όλες είναι σκρόφες και πουτάνες…
Στη συνέχεια, αντί να διεισδύσει, αρχίζει να αυνανίζεται μπροστά στο λιπόθυμο γυναικείο σώμα. Είναι προφανές πως τον ερεθίζει όχι το γυμνό και λαχταριστό αλλά το τσαλακωμένο, κακοποιημένο και δύσμορφο θηλυκό.
Τι σημαίνουν όλ’ αυτά; Μα είναι αυτονόητο. Ο βιαστής έχει ο ίδιος βιαστεί κοινωνικά, πνευματικά, ηθικά, διανοητικά! Και μάλιστα κατ’ εξακολούθηση, σε σημείο που έχει εθιστεί. Γι’ αυτό βιάζει τον εαυτό του προκειμένου να ερεθιστεί (αυνανισμός). Γι’ αυτό βιάζει τη σχέση του με το γυναικείο φύλο, δηλαδή δεν αισθάνεται ίχνος ηδονής με την ομορφιά παρά μόνο με την ασχήμια. Ο Τεό μισεί τη Γυναίκα επειδή μισεί τον εαυτό του. Και όσο βιάζει τόσο αυτοβιάζεται και όσο αυτοβιάζεται τόσο περισσότερο σιχαίνεται τον εαυτό του και όσο σιχαίνεται τον εαυτό του τόσο περισσότερο βιάζει και αυτοβιάζεται. Αυτός ο φαύλος κύκλος, λέει ο σκηνοθέτης (Ματίας Γκλάσνερ), είναι η γενεσιουργός εσωτερική αιτία του καθημερινού φασισμού.
Δίπλα στο Τεό, η Νέτι, ο θηλυκός πόλος της μικρής ιστορίας βιασμού. Οι λόγοι βιασμού του Τεό είναι εσωτερικοί, κυτταρικοί, όμως της Νέτι είναι εξωτερικοί, δηλαδή αντικειμενικοί. Η Νέτι έχει βιαστεί απ’ τον πατέρα της γι’ αυτό και μισεί τον Άντρα! Γι’ αυτό και βιάζει το συναισθηματικό της κόσμο και γι’ αυτό σιχαίνεται το δικό της το φύλο. Η Νέτι είναι η άλλη όψη του Τεό. Ο βιαστής με το βιασμένο θηλυκό ζευγαρώνουν. Αλλά, αντί οι δύο πόλοι με τα ετερόκλητα μαγνητικά τους πεδία να δημιουργούν ισορροπία, προκαλούν ολοσχερή ανατροπή.
Ο συνδετικός ιστός της κοινωνίας είναι διαταραγμένος, διακορευμένος, θρυμματισμένος, κατεστραμμένος.
Το περιβάλλον της ταινίας μουντό, σκοτεινό, υγρό. Τα χρώματα λειώνουν, το έγχρωμο μοιάζει να χορεύει με το ασπρόμαυρο. Ο φασισμός είναι γενετικός και η κατάρα μεταδοτική. Οι σχέσεις εντελώς τυπικές, μηχανικές. Οι πόλεις σφύζουν από κόσμο. Οι ήχοι πνίγονται σε παχύ χαλί. Οι καθημερινές απολαύσεις αρχίζουν από ένα γυμναστήριο και καταλήγουν σε μια σεξουαλική διαστροφή. Γι’ αυτό όλες σχεδόν οι πράξεις φλερτάρουν με τη βία. Γι’ αυτό η οικογένεια είναι στέγη σεξουαλικής βίας. Η ανθρώπινη επικοινωνία σχεδόν μηδενική. Γι’ αυτό η απέραντη σιωπή…
Οι μοναδικές κραυγές απόλαυσης είναι αυτές που παράγονται από τις πολεμικές τέχνες στο γυμναστήριο, από το λαχάνιασμα του βιασμού και του αυνανισμού και από τα αναφιλητά του κοριτσιού…
Και η ταινία κλείνει με μια κλασική αντίθεση: ανάμεσα στην οργανωμένη και «καθαρή» κοινωνία και στη βρώμικη, ασύμμετρη, εσωτερική και άναρχη βία… Η ταινία μάς δείχνει με τον πιο ωμό και ρεαλιστικό τρόπο την κατεύθυνση προς την οποία κινείται η κοινωνία μας με ιλλιγγιώδη ταχύτητα...