Αβεσσαλώμ (ποίηση)

- Εσύ,
ιέρεια μυστικής αίρεσης
περασμένων κι αμνημονεύτων
χρόνων,
σ’ ανάκλιντρο ξαπλωμένη
αναπολείς
στιγμές ιερές!

- Εραστής μου υπήρξες,
σαν τον ήλιο
που με ξυπνούσε το πρωί.
Κορμί πανέμορφο
στην αγριάδα του δάσους
έμπλεκαν τα μαλλιά σου
στα κλώνια των δέντρων.
Συγχώρεσέ με Αβεσσαλώμ,
Αβεσσαλώμ,
αιώνιε εραστή του δάσους!

- Των μυρίων παθών
οι ορδές σε κυκλώνουν
δίχως γεύση
πνευματικής τροφής,
απολαμβάνεις
τις πεθυμιές της σάρκας...

- Τα μαύρα σου μαλλιά
μέδουσες
τυλίγονται γύρω απ΄ το κορμί μου
με σφιχταγκάλιασμα
αγωνίας.
Η μαύρη Σελήνη
σέρνεται
σαν άχνη
και μας τυλίγει.
Το σπίτι με τα φαντάσματα
στάχτη.
Μέσα στη στάχτη
ζωντανεύουμε
σ’ έρωτα παράλογο,
μοναδικό
τις μαγικές σεληνιακές ώρες....