Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (ΙΑ') - Λέρος

Δεν αξιώθηκα ακόμη να πάω στη Σύρα.

Δυο φορές το σχεδίαζα, και τις δυο χώρισα λίγο πριν το ταξίδι...

Γι' αυτό κι αντέδρασα μόλις μου πρότεινες "Ερμούπολη".

"Α πα πα", φώναξα. "Η Σύρος είναι το νησί των χωρισμών"!

Κι άνοιξα μπροστά σου έναν χάρτη. 

Τόσα πολλά νησιά, κάποιο θα σου 'κανε "κλικ" και φέτος.

Βλέπεις είσαι καλλιτέχνιδα. Ζωγράφος.

Εγώ το θεωρούσα απλά ένα χόμπι σου.

Οριακά καλύτερο απ' το πλέξιμο.

Αλλά εσύ έβρισκες καταφύγιο στη ζωγραφική μετά τους καβγάδες μας.

Όπως έκανα κι εγώ ανοίγοντας το λαπτόπι.

Σε έβλεπα να παίρνεις την εφημερίδα μου και να μουτζουρώνεις με τις ώρες το κενό ανάμεσα στα φωνήεντα... Δεν σου ξέφευγε "α" ή "ο".

Απέφευγα να πω οτιδήποτε. Άλλωστε εγώ ήμουν "άτεχνος" και "αγροίκος"! Έτσι δε μ' έλεγες;

Τελικά φύγαμε για Λέρο.

Κι όλοι οι τελευταίοι καβγάδες μας ενώθηκαν σε έναν ατέλειωτο καβγά. 

Τον κουβαλούσαμε  μαζί μας στο κατάστρωμα, τον κατεβάσαμε στο λιμάνι, τον περπατήσαμε μέχρι το ενοικιαζόμενο και τον περιφέραμε δέκα μερούλες...

Κάθε μέρα στηνόσουν ώρες ατέλειωτες μπρος στο καβαλέτο σου.

Έκανες πως ζωγράφιζες ανατολές, ηλιοβασιλέματα, τοπία...

Ίσως για να μην μένει ώρα να συζητάς μαζί μου.

Να μην θυμάσαι με ποιον μοιράζεσαι τις διακοπές σου...

"Μήπως θα 'ταν καλύτερα να πηγαίναμε Σύρο;", σε ρώτησα ειρωνικά.

Σταμάτησες να ζωγραφίζεις κι αγνάντευες την ανοιχτή θάλασσα.

Έτσι, κοιτάζοντας την ίδια θάλασσα αντί να κοιτιόμαστε μεταξύ μας, τέλειωσαν οι διακοπές μας.

Όταν γυρίσαμε στην Αθήνα έτρεξα κι αγόρασα μια "Χρυσή Ευκαιρία".

Μουτζούρωσα όλα τα "α" και τα "ο" των σελίδων τους.

Κι αυτό ήταν όλο κι όλο το πένθος μου για το χωρισμό.

Άλλα δράματα δεν είχε...