Σελίδες απ' τα ρημαγμένα καλοκαίρια της ζωής μου (Ι') - Πολικός Αύγουστος!

Μου 'πες πως θα φύγεις μόνη σου για διακοπές.

Ήθελες, λέει, να σκεφτείς τη σχέση μας, τη ζωή και το μέλλον σου...

Το χαμόγελό σου ήταν αινιγματικό και ψυχρό.

Και πάγωσε το δυαράκι μας καλοκαιριάτικα.

(Γαμώ το, δεν θα πει κάποιος στο διαχειριστή ν' ανάψει το καλοριφέρ;).

Μόλις ξημέρωσε έφτιαξα ένα ζεστό τσάι να ζεσταθεί το μέσα μου.

Φόρεσα κοτλέ παντελόνι, μάλλινες κάλτσες, πουλόβερ ζιβάγκο κι απέξω το δερμάτινο.

Βγήκα στο δρόμο.

"Ραφήνα", είπα στον αγουροξυπνημένο ταξιτζή. "Κι άναψε αμέσως το καλοριφέρ γιατί κρυώνω!".

Στο σαλόνι του πλοίου κάμποσα ζευγάρια ήταν σφιχταγκαλιασμένα. Προσπαθούσαν να ζεσταθούν λίγο...

Φτάνω στη Πάρο.

Κατεβαίνω.

Η θάλασσα παγωμένη!

Κύματα αφρισμένα, φυσομανάει, κρυώνω...

Φοράω την κουκούλα μου.

Τα υποθαλάσσια σπήλαια κι οι καταβούρες βούηζαν καθώς τα μαστίγωνε ο αέρας.

Λες και χιλιάδες φάλαινες διαδήλωναν στο Σύνταγμα κατά της Κάρτας του Πολίτη ή του Αντίχριστου...

Ευτυχώς τα χιόνια έλιωσαν και δεν κινδυνεύω να γλυστρήσω.

Κάτι θεότρελοι κυκλοφορούν μόνο με μαγιό!

Και το βράδυ κοιμούνται σε σκηνές.

Χαμογελώ για πρώτη φορά εδώ και δυο μέρες.

Στο στρατό κοιμόμουν κι εγώ σε σκηνές στο χιονισμένο Όλυμπο.

"Φαίνεται πως κάνουν κι αυτοί εκπαίδευση στον ανορθόδοξο πόλεμο", σκέφτηκα.

Η αμμουδιά έχει πιάσει πάγο!

Την πατάω κι ακούω το χαρακτηριστικό "κρατς-κρατς".

Οι άλλοι με βρίζουν: "Γδύσου ή φύγε", μου φωνάζουν.

Δεν φεύγω.

Αναπνέω με δυσκολία.

Σοριάζομαι στην παγωμένη άμμο...