Απ' το κρυφό ημερολόγιο του (πρώην) μπλόγκερ Τάκη... (Διακοπές στη Λέσβο, στο νησί του "πάρτο αλλιώς")

"Κάθε φορά που έρχομαι σε τούτο το νησί ξεκαβλώνω!

Ή, για να 'μαι πιο ειλικρινής, δεν έχω καμιά διάθεση ν' ασχοληθώ με γυναίκες.

Δεν ξέρω τι φταίει.

Ίσως με χάλασε αυτό που μου 'πε ο Άσκαρ: σε τούτο το νησί ξέβρασε η θάλασσα το κεφάλι του Ορφέα που το 'κοψαν οι μαινάδες της Θράκης και το πέταξαν στον ποταμό Έβρο...

Μετά απ' αυτό, άντε να σου κάνει κού-κου.

Δεν ξέρω... ίσως να φταίει και που πίνω απ' το πρωί ίσα με το βράδυ ούζο.

Άτιμο ποτό, ξεμυαλίστικο.

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο πρόβλημά μου.

Ο Άσκαρ λέει πως η μεγάλη αγάπη μου για την οροσειρά της Πίνδου και τα γελάδια της φανερώνει την μακρυνή καταγωγή μου.

Είμαι, λέει Ιλλυριός, δηλαδή Δωριεύς.

Πρόκειται για το φύλλο που θεσμοθέτησε την παιδεραστία ως γνώρισμα των ανώτερων πολιτών, μια μορφή ιπποσύνης, πάντα κατά τα λεγόμενα του Άσκαρ.

Δεν ξέρω τι να πω γι' αυτόν τον άνθρωπο... Ή κινητή εγκυκλοπαίδεια είναι ή μεγάλος παραμυθάς.

Να, χθες μου έλεγε πως στην αρχαία Κρήτη, στη Σπάρτη και κυρίως στη Θήβα η εκπαίδευση στην αρετή βασιζόταν στην παιδεραστία!

Εσύ ήσουν ο μαντραχαλάς εραστής και η Πολιτεία σού ανέθετε τον δωδεκαετή ερωμένο να τον μυήσεις στα μυστικά της ζωής και της πολεμικής τέχνης!

Για κάθε ζημιά που έκανε ο πιτσιρής, τιμωρούσουν εσύ ως υπεύθυνος.

Και στη μάχη έπρεπε να φανείς ο αντρειότερος όλων γιατί αλλιώς ξέπεφτες στα μάτια του μικρού!

Ήσασταν αυτοκόλλητοι στη ζωή και στο θάνατο.

Γι' αυτό και το πεδίο της μάχης στη Χαιρώνεια  ήταν καλυμμένο με τα πτώματα των εραστών που κείτονταν σε ζευγάρια...

Τώρα θα μου πείτε γιατί σας αραδιάζω όλες αυτές τις μαλακίες.

Σωστά!

Ως Δωριεύς έπρεπε να είμαι λιτός και λακωνικός.

Λοιπόν, πολύ μ' έχει ανάψει εκείνος ο μικρός!

Με τα μελαγχολικά πράσινα μάτια, το χαριτωμένο χαμόγελο, τα σαρκώδη χείλη, την κοριτσίστικη μεσούλα και τον τουρλωμένο πισινό που επιδεικτικά κουνάει κάνοντας γιόγκα στην παραλία.

Α ρε Άσκαρ φωτιές που μου άναψες..."