Είχα ένα ταλαιπωρημένο βλέμμα σ' ένα ξεκούραστο σώμα.
Τα χρόνια έχουν περάσει από πάνω μου σαν βηματάκια περιστεριού σε φρέσκο τσιμέντο...
Τη Χ. τη γνώρισα κοντά στο δεκαπενταύγουστο.
Δεν φαίνεται άνθρωπος του "πολύ"!
Δεν γουστάρει σπίτια κι αυτοκίνητα.
Ζητάει μόνο έναν άντρα "να είναι κει"...
Πιστεύει πολύ στην ποιότητα της αγκαλιάς.
Της έκατσε καλά που με γνώρισε σε φάση επαγγελματικής και οικονομικής απαξίωσης!
Γιατί εμένα ο πλούτος κι η επιτυχία με κάνουν αλαζόνα κι αδίστακτο...
Κυνηγιόμαστε στην παραλία ολόγυμνοι, μαυρίζουμε κάτω απ' τον ήλιο, μασουλάμε μπισκότα με γέμιση σιροπένιου ηδονισμού...
Συμφωνούμε πως ο γάμος είναι μια ζούγκλα που ιδρωμένοι ιθαγενείς αλληλοκατασπαράσσονται.
Παρά τα 45 μου θέλω ακόμη να καταπιώ τον κόσμο.
Η Χ., αν και μικρότερη, αρκείται σε μια γλυψιά, ίσα να δοκιμάσει τη γεύση του.
Αυτό σίγουρα εξισορροπεί κάπως τα πράγματα.
Ειδικά τώρα που έπεισα τον εαυτό μου να πάψει πλέον να με ενοχλεί...
Το πρωινό κι απογευματινό καφεδάκι μας είναι ιεροτελεστία.
Κάθε γενιά έχει τον καφέ της.
Εγώ είμαι της γενιάς του φραπόγαλου και του ελληνικού.
Η Χ. του φρέντο καπουτσίνο.
Έχουμε κι άλλες διαφορές.
Αυτό που η Χ. λέει "ευτυχία" εγώ το λέω "ανακούφιση".
Εγώ φαίνομαι ομορφότερος στις κηδείες, εκείνη στους γάμους.
Οι κινήσεις μου μοιάζουν κάπως θλιμμένες και κατανυκτικές.
Οι δικές της είναι ανάλαφρες και διαχυτικές.
Τέλη Αυγούστου κι η πρώτη ψύχρα κατακάθεται στο βραδινό αέρα.
Σφίγγει ένα πουλοβεράκι γύρω απ' τη μέση της.
Στέκεται στη βεράντα και χαζεύει τα φουσκωμένα κύματα.
Ένα ρίγος μοναξιάς γεμίζει την ψυχή μου...
Την πλησιάζω από πίσω και της κατεβάζω λίγο το παντελόνι.
Διακρίνονται στην κοιλιά της κάποια ίχνη ξεραμένου σπέρματος.
Σάλιωσε το δαχτυλάκι της και μαζεύοντας ό,τι μπορούσε το 'φερε στο στόμα της.
"Φαίνεται βρόμικο τώρ' αυτό;", ρώτησε ναζιάρικα.
Έχωσε το χέρι της στο παντελόνι της κι αγγίχτηκε.
"Με 'κανες σαν τα μούτρα σου!", είπε.
31 σχόλια:
Όπως σας είχα υποσχεθεί, μόλις μπήκε ο Σεπτέμβρης επιστρέφουμε στην κλασική μας θεματολογία.
Το γεγονός είναι πρόσφατο, αλλά συνεχίζω την αρίθμηση εκεί που σταματήσαμε πέρυσι το καλοκαίρι...
"Παρά τα 45 μου θέλω ακόμη να καταπιώ τον κόσμο". Αυτό είναι πολύ ωραίο. πραγματικά είναι τόσο ωραίο που θα αφήσω ασχολίαστο το ξεραμένο σπέρμα.
Καλή επιστροφή σενιόρ Ασκάρ.
Ο παλιός τέλειος Ασκαρούλης!
Μετά τα 45 ο κόσμος δεν καταπίνεται,αλλά..... μασιέται αργά και σταθερά!
Έλα καλέ,πλάκα σου κάνω!
Εσύ κατάπινε τον,αλλά.... φτύνε τουλάχιστον τα κουκούτσια!
Φιλάκια!
Αν η Χ. είναι η κοπέλα της φωτογραφίας ε, δε μου φαίνεται και πολύ ριμαγμένο το καλοκαίρι..
Κώστας
Μανούλι, κατά έναν περίεργο τρόπο νιώθω ακόμα πως τώρα αρχίζω τη ζωή μου!
Μήπως πρέπει να με εξετάσει η Καντούλα η ψυχίατρος,
Τι θες να πεις βρε Μαρία;
Πως οι καλοκαιρινές ιστορίες μου ήταν βαρετές;
Χριστίνα, θέλει προσεκτικό άσημα για να μην σπάσει κανένα δοντάκι και να μην μου πέσει βαρύς στο στομάχι;
Όσο για το άλλο... νομίζω πως στα κουκούτσια είναι όλη η νοστιμιά!
Κώστα, μην ξεχνάς πως η ιστοριούλα δεν τελειώνει εδώ. ’Εχει και Δεύτερο Μέρος.
Πάντως, δεν έχεις κι άδικο.
Η συγκεκριμένη περίπτωση καταχρηστικά περιλαμβάνεται στη κατηγορία "Ρημαδιό"...
Α μπραβο ,αυτο ειναι ποστ!
Να σε δω να τρεχεις στη παραλια γυμνος με το ματζαφλαρι δωθε περα και τι στο κοσμο!!
;)
Το δικό μου κάνει πάνω-κάτω ή πέρα-δώθε!
Ποτέ δώθε-πέρα...
..εκτός ότι το κορίτσι είναι ερωτεύσιμο, από όσο μπορώ να κρίνω, μάλλον δεν ανήκει στην κατηγορία ελληνίδας χοντροκώλας.. Αυτά είναι καλοδεχούμενα έστω και περαστικά!
Αν βέβαια την πάτησες.. τότε βοηθειά σου..
Κώστας
Όταν λέμε "διακοπές" εννοούμε ΔΙΑΚΟΠΕΣ!
Ιούλιο και Αύγουστο κάνουμε νηστεία από τις Ελληνίδες!
Μόνο ψηλοκάπουλες....
Καλωσορισες πισω! Κυριολεκτικα! Αντε καιρος ηταν να διαβασουμε τον αληθινο Ασκαρουλη και παλι!
Τι να πω Χριστινούλα μου... ποιος ξέρει τι αληθινά είναι ο Άσκαρ... τρέχα γύρευε...
Δε με λες; Είναι τυχαίο που κι εσύ επανεμφανίστηκες σχεδόν μαζί με τον Κώστα;
Φυσικα και οχι! Δεν υπαρχουν συμπτωσεις! Απλα κι εγω κι ο Κωστας αδιαφορουμε πληρως για τα κηρυγματα και την πνευματικη μας αναταση και λατρευουμε πικαντικα love stories!!!
Γεια σου ρε Κωστη!
Α, Ασκαρουλη, αν θες ελα να δεις το καινουργιο μου βλογκι:
http://butterflysstories.blogspot.gr/?view=snapshot
σίγουρα δεν φλερτάρετε ασύστολα κάτω απ τη μύτη μας;
Ρε Ασκαρουλη!.. Εγω ειμαι ΜΑΝΑ πια! Χωρια που ειμαι μια κιουρια! Λοιπον περιμενω εντυπωσεις απο την ιστοριουλα μου...
Αυτό είναι το κακό με σας τις Ελληνίδες.
Μόλις γίνεται μανάδες κι αισθανθείται "κυρίες" θεωρείτε πως κλείσατε ως γυναίκες!
Το "χοντροκώλιασμα" είναι ψυχολογικό...
Ναι... θα τα πούμε εκτενέστερα για την ιστοριούλα σου.
Ελπίζω να δούμε και την άποψη του κώστα!
Εκτός κι αν το γράψατε μαζί... πιτσουνάκια μου.
Εγώ ξέρω -ή έστω, έχω δικαίωμα να υποψιάζομαι βάσιμα- ποιος πραγματικά είναι ο Άσκαρ... Και δε μιλάω, δε μιλάω!
Καλησπέρα, είπα; :):):):)
είσαι μια τσούχτρα εσύ!
Δανία ασκάριε?
Γεία σου και σε πεταλουδίτσα.. Αυτό το πράγμα, το είμαι μάνα και δε φλερτάρω, δεν το καταλαβαίνω.. Ίσα-ίσα, η γυναίκα μετά την τεκνοποίηση βρίσκεται στο ζενίθ της σεξουαλικοτητάς της.. Είναι κρίμα να σκορπάτε, έτσι αστόχαστα, τη χαρά που μπορείτε να μοιραστείτε..
Έλα ρε μαρίλια, πες μας ποιός είναι ο παρέρας ασκάριος..
Κώστας
Μίου τσούχτρα;;; Μίουουουουου;;;;;; Αφού δεν είπα τίποτα! Και ούτε θα πω, μη με πιέζεις, Κώστα, μη με πιέζεις! :Ρ:Ρ:Ρ:Ρ:Ρ
Μίου ξεμίου, εδώ το χεις να το πεις!
Δεν κρατιέσαι με τίποτα!
Πολύ θερμό τον έκανες το Σεπτέμβρη τελικά...
Γράψε κάτι και για την παπαδιά!
ΟΡΕΙΝΟΣ
Αυτό το "ρίγη μοναξιάς" ...
πάλι εγώ γιατί δεν το κατάλαβα ;;;
Εκτός κι αν φαντασιώνεσαι ...
και στις διακοπές σου !!!
Κάψιωσες Δείμε μου;
Αμάν βρε Ορεινέ, τραγόμορφε πάνα!
Σιδέρη, ποιητική αδεία...
Αλλά, να ξέρεις, εγώ τα "ρίγη μοναξιάς" τα 'χω μόνιμα! Σαν τα "δέκατα"...
Ε,εμμμ..ναί ωραίο δ ε λέω ασκαρούλι η γνωστή ασυναγώνιστη πένα σου όπως πάντα...πάντως είναι, πολύυ σπουδαίο που ακόμη και στα...45...σου...'συνεχίζεις να θέλεις να..'καταπιείς τον κόσμο όπως λές!!!'αυτό είναι πολύ σπουδαίο..βέβαια δ εν σε πήραν και τα χρόνια έεεχεις ακόμη ψωμάκια μπροστά στου να φας...πολλάαα...αλλά άλλοι έχουν πάψει, εδώ και καιρό να νιώθουν έτσι...'ότι θέλουν να καταπιούν τον κόσμο'εννοώ...και ας είναι πολύυ μικρότεροι από'σένα...πάντως πολύ ωραίο το κείμενό σου...έχει κάτι από αυτή τη μικρή μελαχολία του Σεπτέμβρη...και από τη μελαχολία που έχει, ο ερχομός του Φθινοπώρου....φιλάκια...καλώς όρισες και πάλι...
το δακτυλάκι και το επακόλουθο χάσιμο είναι μαγικό.....
διαχρονική ηδονή...
Άθη μου, για ν' αρχίσουμε να μαζευόμαστε σιγά-σιγά!
Δεν μου λες; Σε παραμέλησα;
Είχαμε αρχίσει κάτι ιστορίες εμείς οι δυο! Θυμάσαι;
Έτσι είναι Ακρατούλη. Όλη η ηδονή κρύβεται στην αφή και στη γεύση...
Ασκαρδαμούλη, θέλουμε τη συνέχεια!
Επειγόντως
Α ρε Σπόρια, ξέρετε την αδυναμία που σας έχω και την εκμεταλλεύεστε.
Περιμένετε, τουλάχιστον, πέντε λεπτά να βάλω λίγο κρασάκι;
Αν ο οίνος δεν γαργαλίσει τα κύτταρα του εγκεφάλου, πώς να δημιουργήσω;
Δημοσίευση σχολίου