Απ’ το κρυφό ημερολόγιο του Δείμου ― Ο «φαρμακοτσούτσουνος»!

Δεν ξέρω τι έχω πάθει τελευταία.
Μου φαίνεται πως έχω σεληνιαστεί!
Όσο μπόι μου λείπει τόση καύλα περισσεύει...
Σιχάθηκα την κωλοπολιτική.
Ακούω «αυτοδιοικητικά» και βγάζω φλύκταινες.
Δεν αντέχω άλλο τα μπιμπερά και τα κωλόπανα!
Και προπαντώς βαρέθηκα τη γυναίκα μου!
Θέλω να πετάξω τα δασκαλίστικα σακάκια και να χωθώ βαθιά στη λάσπη.
Γουστάρω με τρέλα να γίνω ελεεινός γλειφομουνάκιας!
Να κάνουν τον πούτσο μου άγαλμα δίπλα στο Μεγαλέξανδρο!
Να με κυνηγάν τα κοριτσόπουλα κι εγώ να παριστάνω το δύσκολο.
Να μου τον βάζουν μέσα στη γυάλα, κι όλες να τον φτύνουν για να μην μου τον ματιάσουν!
Προχθές καμάκωσα μια τύπισσα άπαιχτη.
Κλασική περίπτωση ανεμώνας.
Μουνάρα όσο τη βλέπεις, χωρίς να την έχεις.
Κι άμα πας να την πιάσεις γίνεται μπουχός.
Εγώ, όμως, την κρεβάτωσα! Μεγάλη μου μαγκιά!
Κατά της μία το πρωί, κει που την είχα ξεθεώσει στ’ αεροπλανικά, έπαθε υπογλυκαιμία και με ρώτησα τι γλυκά έχω σπίτι.
Ψιλοκόμπλαρα! Από τότε που’ κλεισε ο Χατζής στη Βενιζέλου έχω ν’ αγοράσω γλυκά για το σπίτι.
Στην απελπισία μου τηλεφώνησα στον Ασκάρ. Ο μπάσταρδος ξέρει πολλά από γυναίκες, σίγουρα κάτι σπέσιαλ θα με συμβουλεύσει!
«Την πούτσισες, μεγάλε», μου απάντησε. «Όταν μια γυναίκα σε ρωτάει τέτοια ώρα τι γλυκό έχεις σπίτι, οφείλεις να της απαντήσεις άμεσα και με ακρίβεια!».
Χέσε μας ρε Ασκάρ με τους γρίφους σου νυχτιάτικα!
Γμτ μου, τι φταίω που η μανούλα μου μ’ έκανε φαρμακοτσούτσουνο κι όχι γλυκοτσούτσουνο;