Καιρό ήθελα να πιω το καφεδάκι μου στον παλιό καφενέ, σ’ ένα στενό δρομάκι κάτω απ’ την Ομόνοια.
Σα μπήκα, το μαγαζί ήταν άδειο. Κάθησα σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στο τζάμι, και χάζευα έξω την κίνηση.
Στην άλλη άκρη του μαγαζιού καθόταν ένα γεροντίδιο.
Δεν δίστασα.
«Έ, παππού», του φώναξα, «να ’ρθω στο τραπέζι σου να τα πούμε;».
Ο παππούς πέταξε τη σκούφια του. Ποιος ξέρει πόσον καιρό είχε να μιλήσει σε άνθρωπο...
Για να μην σας τα πολυλογώ, ο παππούς ήταν 16 χρονών, τον χειμώνα της μεγάλης πείνας, του 1941. Τη χειρότερη περίοδο που έζησε η Αθήνα μετά το λοιμό του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Του ζήτησα να μου πει πώς ήταν τότε η ζωή. Κι έμαθα πολλά πράγματα...
Σα μπήκα, το μαγαζί ήταν άδειο. Κάθησα σ’ ένα τραπεζάκι δίπλα στο τζάμι, και χάζευα έξω την κίνηση.
Στην άλλη άκρη του μαγαζιού καθόταν ένα γεροντίδιο.
Δεν δίστασα.
«Έ, παππού», του φώναξα, «να ’ρθω στο τραπέζι σου να τα πούμε;».
Ο παππούς πέταξε τη σκούφια του. Ποιος ξέρει πόσον καιρό είχε να μιλήσει σε άνθρωπο...
Για να μην σας τα πολυλογώ, ο παππούς ήταν 16 χρονών, τον χειμώνα της μεγάλης πείνας, του 1941. Τη χειρότερη περίοδο που έζησε η Αθήνα μετά το λοιμό του Πελοποννησιακού Πολέμου.
Του ζήτησα να μου πει πώς ήταν τότε η ζωή. Κι έμαθα πολλά πράγματα...
Τότε, όλη η περιοχή απ’ την Ομόνοια ως το Μοναστηράκι ήταν γεμάτη μικροπωλητές.
Πρόσφεραν τα λεγόμενα «πολεμικά εδέσματα»: χάρτινα χωνάκια με λίγες ελιές, σταφίδες, διάφορα ζεστά ζουμιά άγνωστης προέλευσης και περιεχομένου, μικρούς κύβους από βούτυρο κλπ.
Στα πεζοδρόμια της οδού Αθηνάς έβλεπες ουρές από φουφούδες και υπαίθρια τηγάνια, σχάρες, τετζερέδια και πιατάκια σερβιρίσματος με χαρουπόψωμο, κεφτέδες από βλίτα, πλιγούρι...
Στα σπίτια είχαν μικρά βαζάκια που μάζευαν τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι.
Στους καφενέδες πρόσφεραν το γνωστό... «μαυροζούμι»!
Γνήσιο καφέ σπάνια έβρισκες, και ήταν πανάκριβος. Οι τότε Αθηναίοι τον αποκαλούσαν «τίμιο»...
Στις εφημερίδες οι σεφ της εποχές πρόσφεραν ειδικές συνταγές για πεινασμένους: «Τα παιδάκια θα φάνε με ξεχωριστή όρεξη αυτόν το ζελέ από χόρτα. Αλλά και οι μεγάλοι θα ενθουσιαστούν»!
Πρόσφεραν τα λεγόμενα «πολεμικά εδέσματα»: χάρτινα χωνάκια με λίγες ελιές, σταφίδες, διάφορα ζεστά ζουμιά άγνωστης προέλευσης και περιεχομένου, μικρούς κύβους από βούτυρο κλπ.
Στα πεζοδρόμια της οδού Αθηνάς έβλεπες ουρές από φουφούδες και υπαίθρια τηγάνια, σχάρες, τετζερέδια και πιατάκια σερβιρίσματος με χαρουπόψωμο, κεφτέδες από βλίτα, πλιγούρι...
Στα σπίτια είχαν μικρά βαζάκια που μάζευαν τα ψίχουλα απ’ το τραπέζι.
Στους καφενέδες πρόσφεραν το γνωστό... «μαυροζούμι»!
Γνήσιο καφέ σπάνια έβρισκες, και ήταν πανάκριβος. Οι τότε Αθηναίοι τον αποκαλούσαν «τίμιο»...
Στις εφημερίδες οι σεφ της εποχές πρόσφεραν ειδικές συνταγές για πεινασμένους: «Τα παιδάκια θα φάνε με ξεχωριστή όρεξη αυτόν το ζελέ από χόρτα. Αλλά και οι μεγάλοι θα ενθουσιαστούν»!
22 σχόλια:
Χαρά Θεού σήμερα στην Αθήνα.
Έπινα χλιδάτα τον καφέ μου στο Γκάζι, ώσπου κάποια στιγμή ψιλομελαγχόλησα.
Σκέφτηκα πως τέτοιες μέρες πριν 71 χρόνια μαζεύανε απ’ τους δρόμους τους πεθαμένους με τα κάρα...
Πέρασα κι απ’ την πλατεία Συντάγματος και σκέφτηκα πώς μέχρι το 1944, ήταν στρατόπεδο των κατοχικών δυνάμεων...
Μμμμμ και εγω μελαγχόλησα ..
σκέφθηκα τον λοιμό του Πελοποννησιακού πολέμου
ΥΓ Ωστε χλιδάτο καφέ στο Γκάζι?
ανέγγιχτος απο την κρίση φαντάζομαι..
Δεν δικαιούμαι ένα χλιδάτο μαυροζούμι τη βδομάδα ρε άκαρδε;
Καλή εβδομάδα, ασκαρ.
Εϊναι σημαντικό να εκτιμά κανείς όσα έχει, κι εσύ μου φαίνεται δεν έχεις δυσκολία σε αυτόν τον τομέα.
"διάφορα ζεστά ζουμιά άγνωστης προέλευσης". η καλύτερη περιγραφή ever.
Την καλημέρα μου και καλή μας εβδομάδα.
Αυτά όλα της κατοχής τα γνωρίζω απο τις αφηγήσεις γονιών και παππούδων. Είμαι και μεγάλη βλέπεις, πρόλαβα τις αφηγήσεις και των παππούδων.
Δεν φαντάζομαι να τα άκουγες πρώτη φορά κι εσύ !!!
Ομως δεν λέει να επαναλαμβάνονται.
και δυστυχώς με μια Γερμανία, πάντα.
Και τότε η μάνα, έβαζε το φαί στο στόμα και το έδινε στο παιδί, τώρα δυστυχώς πετάνε τα παιδιά τους στα ιδρύματα....
Δεν ξέρω τι ζούμε και σε τί κόσμο φέρατε τυχόν παιδιά !
Ας ευχηθούμε να μην φθάσουμε τα ίδια !
Γειάσου ασκαρούλη...ααα,καλά από μελαχολία άλλο τίποτε....ναί,κι εγώ έχω ακούσει διάφορες τέτοιες ιστορίες από τη γιαγιά,τον παππού και από τη μάνα,μου που της τις είχε πεί η μάνα,της (εξαιρετική γυναίκα που δυστυχώς δε ζεί)και που θυμόταν αν και τότε,ήταν μικρή και που τη μητέρα της,(τη γιαγιά της μάνας μου) τη σκώτοσαν οι Γερμανοί,καθώς έδιωξαν ό-λους τους κατοίκους του χωριού από τα σπίτια τους,κι έβαλαν φωτιά να κάψουν το χωριό...εκείνη προσπάθησε να γυρίσει πίσω,στο σπίτι της...την είδαν οι Γερμανοί και τη σκώτοσαν...μάυρες κι άραχνες εποχές....κι όλοι ευχόμαστε να μη ξανά-γυρίσουν...τώρα βέβαια δ εν έχουμε παγκόσμιο πόλεμο..ή δ εν έχουμε πόλεμο με αυτή τη μορφή ή δικτακτορία έχουμε άλλου είδους,'πόλεμο' όμως...αλλά ντάξει πάλι υπό ξένη κατοχή είναι η χώρα μας...αν το καλό-σκεφτεί κανείς...και κανείς δε ξέρει που θα εξελιχθεί όλο αυτό στο τέλος... φιλάκια και καλό μεσημέρι...
Αθηνούλα, πιστεύω πως έχω περισσότερα απ’ όσα δικαιούμαι.
Αυτό είναι προβληματάκι, ξέρεις, και στις σχέσεις μου με το άλλο φύλο.
Εγώ γουστάρω παρεούλα στο παγκάκι, να καθόμαστε αντικρυστά με ένα σακουλάκι πασατέμπο στη μέση, να κοιτιόμαστε στα μάτια και να λέμε πώς πέρασε η μέρα μας...
Μανούλι, μου είπε και για τη λεγόμενη «σούπα του μπακάλη», ένα ζωμό με μικρά κομματάκια διαφόρων χρωμάτων που κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς ήταν αλλά ούτε και ρωτούσε να μάθει...
Καλή σου βδομάδα Κεράσω.
Μερικές λεπτομέρειες πράγματι δεν τις είχα ξανακούσει.
Γι’ αυτό πρέπει όσα ξέρει ή ακούει ο καθένας να τα καταγράφει...
Και το χωριό του παππού μου το κάψανε οι Γερμανοί.
Και όλο το χωριό είχε καταφύγει στην απέναντι ραχούλα κι έβλεπε τα σπίτια τους να καίγονται...
Γι’ αυτό θυμήθηκα τους αρχαίους Αθηναίους του Πελοποννησιακού Πολέμου, που ήταν κλεισμένοι στα τείχη κι έβλεπαν απ’ έξω τους Σπαρτιάτες να κόβουν τα ελαιόδεντρά τους, απ’ τα οποία εξαρτιόταν σε μεγάλο βαθμό η επιβίωσή τους...
Toυς παρακαλάω χρόνια τώρα να μου πούνε. Και τα στόματα ερμητικά κλειστά. Δεν ήθελαν ποτέ να τα θυμούνται. Για σκέψου τι εχουν περάσει.
Στεκόμουν πάντα και κρυφάκουγα όταν κάτι ελέγετο.. και κάποτε ρώταγα.
Δυστυχώς υπάρχει και πολύ μικρή βιβλιογραφία για το τότε. Τι να γράψουν. Πόσα κατσίκια είχε η Ελλάδα (γεγονός απο βιβλίο)?Οι μνήμες πονάνε.
Πάντως γεγονός πως η επαρχία δεν πείνασε όπως η Αθήνα.
Εκτός απο τα ολοκαυτώματα που δεν ήταν λίγα.
Αθανασία, σε ποιά περιοχή εγιναν αυτά?
Αξιοσημείωτα να τα μαθαίνουμε !
Όντως, οι δικοί μου δεν πείνασαν στην επαρχία.
Καταστράφηκαν όμως όταν οι Γερμανοϊταλοί τους έκαψαν τα χωριά τους.
Και καπάκι ακολούθησε ο εμφύλιος, που τους αποτέλειωσε...
Ειδικά στην Ευρυτανία, επί τρία χρόνια (1946-1948) δεν ήξερες τι σου ξημερώνει.
Τη μέρα μέρα πέρναγαν τα ΛΟΚ την άλλη οι αντάρτες και την επόμενη οι παρακρατικοί ΜΑΥδες κλπ, κι όποιον πάρει ο χάρος...
Πω πω μαυρίλα ...και πείνα..
πείνασα ήδη..
πάω για κανένα σουβλάκι..
αντε να βαρέσω και καμιά μπύρα Γερμανική ..έστω Ολλανδική..
δηλ ΦΙΞ.
Ε,αγαπητή ζουζούνα μας αυτά έγιναν στη κατοχή,στο χωριό της μητέρας μου...τα Ρουσέϊκα όπως λεγόταν τότε τη σημερινή Νεάπολη,στο νομό Αιτωλοακαρνανίας....
Πιες όσο μπορείς, γιατί σε λίγο θα φτιάχνουμε μπύρα από γαιδουράγκαθα Υμμητού!
Μέχρι και το κρέας που βάζεις στο σουβλάκι σου, το εισάγουμε οι μαλάκες...
Άθητι τι λες; Να ξαναπίασουμε πάλι το κρυφό ημερολογιάκι σου;
Κρίση,κρίση αλλά το χλιδάτο καφέ τον παίρνεις στο Γκάζι!
Καλά σου τα λέει ο Τάκης!
Δεν πιστεύω να γυρίσουμε σ'αυτή την χλιδή που περιγράφεις?
Αν συνεχιστεί η ύφεση για άλλα 2χρόνια για κει μας βλέπω δηλαδή!
Περί τσελεμεντέδων κι άλλων δαιμονίων. Μιας κι η κρίση - οικονομική και μη - είναι εδώ κι από ότι φαίνεται θα βαθαίνει, καλές είναι κι οι εναλλάκτικές μαγειρικές.. Κατόχή τότε, κατοχή τώρα.. Τότε βέβαια το ξέραμε και κάναμε τα αδύνατα για να απάλλαγόυμε, τώρα όμως από τα σπουδαιοφανή μας παπαγαλάκια τσιμουδιά περί κατοχής.. Μη και ξυπνήσουν οι κοιμώντες υπήκοοι.. Γιατί πολύ απλά αυτό συμβαίνει. Αυτο που μου απομένει να συνηδειτοποιήσω αν μας έχει μείνει καθόλου ρημάδα ψυχή να αντισταθούμε, αν και πολύ φοβάμαι για τα αποτελέσματα, τα δημοσκοπικά.. Ως τότε αδέρφια αγάντα, ζελέ από βλήτα και ραδίκια, ρεβυδόζουμο, και σπουργίτια καπαμά..
Κώστας.
Ζουζού, ρώτησα τον παππού πώς τα καταφέρανε τότε και δεν πάθανε όλοι κατάθλιψη...
Η απάνηση ήταν πως πίστευαν ότι ο πόλεμος θα τελείωνε σύντομα, το πολύ σε μερικούς μήνες.
Κι αυτό τους κράτησε όρθιους.
Αν ξέρανε πως θα διαρκούσε 4 χρόνια και καπάκι θα είχαμε εμφύλιο, τότε θα πήγαιναν όλοι στο τραλαλάδικο!
Κώστε, ξέρεις πως διαφωνώ με τα περί «σύγχρονης κατοχής».
Αυτούς που αποκαλείς «κατοχικές δυνάμεις» λένε κάτι πολύ απλό:
«Κύριοι Έλληνες, έχετε το δικαίωμα να κηρύξετε πτώχευση, και να μην μας δώσετε ούτε ένα ευρώ απ’ όσα χρωστάτε. Εμείς ούτε πόλεμο θα σας κάνουμε ούτε τίποτα. Απλά δεν θα σας ξαναδανείσουμε. Και ζείστε με όσα παράγετε. Αν θέλετε να συνεχίσετε να δανείζεστε πρέπει να κάνετε αυτά που θα σας προτείνουμε...»
Κατάλαβες;
Δεν είναι εκείνοι οι κακοί κι εμείς οι καλοί.
Εσύ αν κάποιος σου χρωστούσε πολλά, θα συνέχιζες να τον δανείζεις χωρίς όρους και όρια;
Oριστε...μελαγχολησα κι εγω τωρα!
:(
Ποτε θα με πας για Τίμιο καφε???
;)
Τώρα συγνώμη δηλ. που επεμβαίνω,
η ΚΑΝΤΥ τίμιο καφέ ή τίμιο ξύλο θέλει?
αγιόξυλο, με άλλη ονομασία.
Τakis....μη με "φτιαχνεις" τωρα..!!
;)
Καντούλα, κορίτσι μου, εσύ μια ζωή φτιαγμένη και φουντωμένη είσαι!
Πηγή πάσα κτίση υδρεύουσα...
Κι εσύ ρε δαιμόνιο, τι θες απ’ την κοπέλα μας;
Τίμια κοπέλα είναι, «τίμια» κι «άγια» πράματα γουστάρει...
E ναι..βλεπε Τιμιος Ασκαρ και Τιμιος Τakis...!!!
;)
Κατοχή έχουμε ακαρ απλά και ξεκάθαρα. Σωστός ο συλλογισμός σου εμείς έχουμε την ευθύνη των πράξαεων μας, ακόμα και της ενδεχόμενης πτωχευσής μας. Είμαστε καταχρεωμένοι και χώρις πρόσωπο απέναντι στους δανειστές μας, αυτό είναι πασίγνωστο. Όπως πασίγνωστο είναι ότι η συχρονης μόρφης ευημερία των λαών και των "κρατούντων" στηρίζεται στο δανεισμό, γι'αυτό και ωτα πολλά υπερχρεωμένα κράτη στις μέρες μας. Όπως σωστά ανέφερες πτωχεύουμε και τρώμε από αυτά από αυτά που παράγουμε. Αλλά για κάτσε τι και πόσα παράγουμε για να προχωρήσουμε σε μια τέτοια κίνηση? Φυσικά κι εμείς φταίμε για την αβελτηρία μας, αν κι η ελλάδα ήταν μια χώρα υπερπαραγωγική κι όχι μόνο αγροτικών προίόντων.. Πως φτάσαμε να μπούμε στην ΕΟΚ και να γίνουμε μια χώρα που δεν παράγει και μόνο καταναλώνει, αυτή είναι μια άλλη μεγάλη κουβέντα. Όλα αυτά τα γνωρίζουν οι φίλοι και δανειστές μας, παρ'όλα αυτά ασκούν διάφορούς πειραματισμόυς στην πλάτη του κασίδη. Αν θέλαν έστω ελάχιστα να βοηθήσουν την ελλάδα, αλλά και συνιλικά την ευρώπη θα προχωρούσαν σε γενναίο κούρεμα προ διετίας και θα κόβαν χρήμα μέσω κεντρικής τάπεζας, as Americans do. Δεν το προτίμησαν όμως κι η αλήθεια είναι οτί δεν έχουν κερδίσει και λίγα από την ελλάδα, σε πολλά επίπεδα.. Αυτό λοιπόν λέγεται κατοχή. Με ευθύνη κύρια των ντόπιων κρατούντων.. Κατοχή χειρότερη απο εκείνη του 41'-44'...
Δημοσίευση σχολίου