Παρασκευή, Ιανουαρίου 13

Ο Άσκαρ Ιεροκήρυκας ΙΣΤ’ (Θεέ, άκυρο!)

Τι μας λέει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Πως ο Χριστός θεράπευσε δέκα λεπρούς.
Κι απ’ αυτούς μόνο ο ένας γύρισε να τον ευχαριστήσει!
Τι απέγιναν οι άλλοι;
Έτρεξαν να γευτούν, να χαρούν, να ζήσουν όσα μέχρι τότε στερήθηκαν.
Σκόρπισαν μέσα στα πράγματα του κόσμου, στην προσπάθεια να γλεντήσουν την υγειά τους, κι έχασαν τον εαυτό τους...
Συνηθισμένη ιστορία.
Σαν βρεθούμε σε ανάγκη παρακαλούμε, τρέχουμε στο Θεό και στις εκκλησιές, ανάβουμε κεράκια, κάνουμε τάματα και μετάνοιες.
Κι όταν περάσει το κακό, τ’ αφήνουμε όλα, ξεχνάμε τα πάντα...
Μοιάζουμε με τον οδηγό του ανέκδοτου.
Που έψαχνε μια ώρα στο Παγκράτι να παρκάρι, δεν εύρισκε και στο τέλος αποφάσισε να προσευχηθεί:
«Θεέ μου, κάνε να βρω μια θεσούλα μόλις στρίψω δεξιά, και θα κάνω τα πάντα για σένα. Θ’ αλλάξω, θα πηγαίνω κάθε μέρα εκκλησία, σε παρακαλώ...».
Κόβει, που λέτε, δεξιά και ... τσαφ... να μια θεσάρα όλη δικιά του.
Κοιτάζει τότε ο Ελληνάρας στον ουρανό και λέει:
«Θεέ, άκυρον, βρήκα...».
Υ.Γ.: Κάτι μου λέει πως βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου.
Χθες βράδυ πήγα πίσω απ’ τον Ευαγγελισμό, στη Μονή Πετράκη, για το απόδειπνο.
Είχαμε μαζευτεί κάμποσα αξιολύπητα ανθρωπάκια.
Ώσπου ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μια κοπελιά.
Την παρακολουθούσα την ώρα που προσευχόταν.
Ήταν μια φωτεινή στήλη μέσα στο μισοσκόταδο.
Μετά το «δι’ ευχών», προσπάθησα να της μιλήσω...
Χωρίς καν να με κοιτάξει, μου είπε ένα ... «μη μου το χαλάς»... κι εξαφανίστηκε.

14 σχόλια:

Λιακάδα ☼ είπε...

Oχι που θα καθότανε...! :-p
Δε πειράζει...
Θα βρεις άλλη... :)

Μανα είπε...

Πως τη βρηκες αφου εξαφανιστηκε;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Κάτσα καλά ρε Λιάκη!
Τόσο εύκολα θα κάνουμε πίσω;
Αν ήταν έτσι θα ήμασταν ακόμα παρθένοι!
Θέλει κυνήγι ο ροφός και η γυναίκα...

Μανούλι, τη βρήκα μεν, την έχασα (προσωρινά) δε!
Αλλά με εξιτάρουν τα δύσκολα...

Summertime Blues είπε...

αχ

takis είπε...

Αυτή "η φωτεινή στήλη" με προβλημάτισε..
μήπως είδες όραμα πάλι?

Να έβλεπες τουλάχιστον για το PSI να μα πεις τι να κάνουμε στο χρηματιστήριο....
να φανείς και λίγο χρήσιμος στην κοινωνία...

ΥΓ Αν περιμένεις το "διευχών " για να πάρεις μπρός......
χαιρετίσματα..

ΥΓ2 παραδέχομαι οτι το λιβάνι είναι αισθησιακό.
πάω να αγοράσω κανένα κιλό να μου βρίσκεται....
ποτέ δεν ξέρεις....

Λιακάδα ☼ είπε...

To λιβάνι εκτός από αισθησιακό είναι και παραισθησιογόνο... :-p

Ασυλλόγιστη είπε...

Μου φαίνεται πως ψάχνεσαι σαν απελπισμένος Ασκαρδαμούλη.

Χρόνια σε περιμένω είπε...

Και πολύ καλά κάνουν και σε παίρνουν στο ψιλό οι άλλοι.
Την καλημέρα μας κύριε Τάκη.

Αθανασία είπε...

Γειάσου ασκαρούλη!...αδιώρθοτος όπως πάντα!...αλλά,μάλλον όπως βλέπω από τα λεγόμενά σου,η...κοπελιά δ εν έχει και τόοοσο,όρεξη για έρωτες..ποιός ξέρει,τ ι τη βασανίζει κι αυτήν...α,καλά όσο για το τί υπόσχεται ο έλληνας,ότι θα κάνει άμα του πραγματοποιηθεί,ό,τι ζητά στον καλό Θεούλη...(όταν του ζητά,μια χάρη)άστο καλύτερα!ο έλληνας ό-λο υποσχέσεις είναι,μια ζωή...πρώτα υπόσχεται θα κάνει αυτό,εκείνο,το άλλο..και μετά...όταν κι α ν του γίνει ό,τι ζητά...τα γράφει,ό-λα στο...αυτό του...και δε τρέχει τίποτε...κι αυτό δ εν έχει,σχέση με Θεούλη μας γενικά το κάνει αυτό...ώρες-ώρες, σκέφτομαι ότι,ίσως ο καλός Θεούλης θα πρέπει να κλείσει,τα αυτάκια του επιτέλους,και να πάψει επιτέλους να...'εισακούει'τις παρακλήσεις μας,και τις επιθυμίες μας και..και...όλα αυτά τέσπα...και να πάψει,κυρίως να...τις πραγματοποιεί...καλημέρες φιλάκια...

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σάμμυ, και βαχ μη σου πω...

Τάκη, μακριά από λιβάνια, το καλό που σου θέλω!
Είναι το πιο επικίνδυνο αέριο για τσιρκατσούληδες σαν κι εσένα...

Λιάκη, δεν μας πιάνουν πια τα «μαλακά»!

Σπόρια, το Τάκη «περιμένατε χρόνια»;

Άθη, μου φαίνεται πως μετά τις αλλεπάλληλες χυλόπιτες που έφαγα τελευταία, θα επιστρέψω στην κοιτίδα μου, δηλαδή σε σένα, την εταίρα Αθηνασία!
Τι λες;
Να αναλάβω αύριο να σε περιγράψω;

marilia είπε...

Έλα, παραδέξου το "τα... μικρά" ζωγραφίζουν εδώ μέσα!!!! χαχαχαχαχα!

"Μικρά", τις καλημέρες μου και μη προτροπή: Μην τον αφήνετε σε χλωρό κλαρί! Να είστε αδυσώπητες!!!!!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ενθουσιάστηκες εσύ, έτσι;
Καλααααα

Η αλήθεια πάντως είναι πως και από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια.
Αν και δεν μπορεί να θεωρηθούν μικρές οι δεκαπεντάχρονες γαϊδάρες...

candy's τετραδιάκι είπε...

Ασκαρουλι...πραγματι της το χαλασες της κοπελας!
Μηπως μεταξυ μας...ηταν καλογρια??

;)

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ανοιχτό ράσο διαβάζεις ρε συ Καντούλα!