Ο Άσκαρ Ιεροκήρυκας ΙΣΤ’ (Θεέ, άκυρο!)

Τι μας λέει το Ευαγγέλιο της Κυριακής;
Πως ο Χριστός θεράπευσε δέκα λεπρούς.
Κι απ’ αυτούς μόνο ο ένας γύρισε να τον ευχαριστήσει!
Τι απέγιναν οι άλλοι;
Έτρεξαν να γευτούν, να χαρούν, να ζήσουν όσα μέχρι τότε στερήθηκαν.
Σκόρπισαν μέσα στα πράγματα του κόσμου, στην προσπάθεια να γλεντήσουν την υγειά τους, κι έχασαν τον εαυτό τους...
Συνηθισμένη ιστορία.
Σαν βρεθούμε σε ανάγκη παρακαλούμε, τρέχουμε στο Θεό και στις εκκλησιές, ανάβουμε κεράκια, κάνουμε τάματα και μετάνοιες.
Κι όταν περάσει το κακό, τ’ αφήνουμε όλα, ξεχνάμε τα πάντα...
Μοιάζουμε με τον οδηγό του ανέκδοτου.
Που έψαχνε μια ώρα στο Παγκράτι να παρκάρι, δεν εύρισκε και στο τέλος αποφάσισε να προσευχηθεί:
«Θεέ μου, κάνε να βρω μια θεσούλα μόλις στρίψω δεξιά, και θα κάνω τα πάντα για σένα. Θ’ αλλάξω, θα πηγαίνω κάθε μέρα εκκλησία, σε παρακαλώ...».
Κόβει, που λέτε, δεξιά και ... τσαφ... να μια θεσάρα όλη δικιά του.
Κοιτάζει τότε ο Ελληνάρας στον ουρανό και λέει:
«Θεέ, άκυρον, βρήκα...».
Υ.Γ.: Κάτι μου λέει πως βρήκα τη γυναίκα της ζωής μου.
Χθες βράδυ πήγα πίσω απ’ τον Ευαγγελισμό, στη Μονή Πετράκη, για το απόδειπνο.
Είχαμε μαζευτεί κάμποσα αξιολύπητα ανθρωπάκια.
Ώσπου ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μπαίνει μια κοπελιά.
Την παρακολουθούσα την ώρα που προσευχόταν.
Ήταν μια φωτεινή στήλη μέσα στο μισοσκόταδο.
Μετά το «δι’ ευχών», προσπάθησα να της μιλήσω...
Χωρίς καν να με κοιτάξει, μου είπε ένα ... «μη μου το χαλάς»... κι εξαφανίστηκε.