Μόλις μπήκε ο χρόνος χωρίσαμε...

Μου λες πως με βρίσκεις ανυπόφορο.
Σου λέω πως όσο στο ψυγείο υπάρχει αλκοόλ θα βρίσκω ένα λόγο να είμαι μαζί σου και να στον ψιλοακουμπάω πού και πού.
Μου λες πως αντιπροσωπεύω αυτό ακριβώς που δεν θα ήθελε καμία γυναίκα να συμβεί στη ζωή της.
Σου λέω πως δεν θέλω κατά βάθος να αναλάβω τις ευθύνες μου.
Μου λες πως αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο.
Σου λέω πως κουράστηκα να πληρώνω τόσα πολλά για τόσο λίγα ανταλλάγματα.
Μου λες πως θα προτιμούσες να μην είχες κάνει ποτέ σχέση μαζί μου.
Σου λέω πως κάποτε ήθελα όσο τίποτα άλλο να ’χα σχέση μαζί σου.
Μου λες πως κουράστηκες να με βλέπεις να καμακώνω άλλες γυναίκες.
Σου λέω πως κοντεύεις να με οδηγήσεις στην απόλυτη τρέλα.
Με λες ανόητο εγωιστή, παρτάκια που συνήθως αφήνω το σπίτι μπουρδέλο.
Σου λέω πως όλ’ αυτά σου άρεσαν κάποτε.
Μου λες πως ήρθες μαζί μου γιατί κάτι πάνω μου έμοιαζε με την αλήθεια.
Σου λέω «και ποια είν’ η αλήθεια;».
Μου λες πως είμαι ένα τέρας.
Σου λέω πως είμαι ένα μικρό παιδί.
Μου λες πως είμαι ένα τίποτα.
Σου λέω πως κάποτε μου ’λεγες πως είμαι τα πάντα για σένα.
Μου λες ... «ως εδώ»!
Σηκώνεσαι, φοράς τα ξέκωλα και τα εξώβυζά σου, καρφώνεις με τις γόβες το πάτωμα και χτυπάς την πόρτα πίσω σου...
Μένω μόνος.
Πιάνο «τρίτο» στο ράδιο, με φαντάζομαι να κυνηγάω φάλαινες στα ανοιχτά της Ιαπωνίας, ανοίγω ένα μπουκάλι μπύρας και βάζω τηλεόραση.
Το ματσάκι με τον Ατρόμητο έχει ήδη αρχίσει κι ο Τσιμπούρ χάνει μεγάλη ευκαιρία...