Δευτέρα, Νοεμβρίου 28

Σελίδες απ’ τη ρημαγμένη μου ζωή! ΙΣΤ’ (Μάνα, θα σε πάω στο γήπεδο της Ντέρμπι!)

Ερωτεύτηκα το ποδόσφαιρο όπως θα ερωτευόμουν αργότερα τις γυναίκες.
Χωρίς πώς και γιατί, χωρίς να σκεφτώ τις χαρές, τις πίκρες και την αναστάτωση που θα έφερνε στη ζωή μου.
Πρωτοπήγα γήπεδο με τον πατέρα μου στη Νέα Σμύρνη.
Οι οπαδοί της τοπικής ομάδας είχαν τη φήμη των «ψαγμένων», και δεν άργησαν να το επιβεβαιώσουν
Εμείς πανηγυρίζαμε τα γκολ, κι εκείνοι τραγουδούσαν:
«Έτσι όπως πάμε
σε λίγα χρόνια
θα γαμάμε
με κουπόνια»...
Τις μέρες των αγώνων ξυπνούσα με ένα νευρικό σφίξιμο στο στομάχι. Κάτι που εντείνονταν μέχρι ο Θρύλος να πάρει το προβάδισμα με δύο γκολάκια! Μόνο τότε άρχιζα να ηρεμώ...
Στην αρχή πήγαινα γήπεδο μόνο με τον πατέρα μου.
Αλλά εκείνος είχε το χούι να φοράει γραβάτα κι απ’ έξω πουλοβεράκι κόκκινο με βε.
Ειλικρινά, ντρεπόμουν να τον κυκλοφοράω έτσι ντυμένο στη θύρα 7.
Με τη μάνα μου τα πράγματα ήταν ακόμα πιο μπερδεμένα.
Ενώ έβλεπε παντού κινδύνους, και με απέτρεπε από χίλια δυο πραγματάκια, στο γήπεδο με ενθάρρυνε να πηγαίνω!
Πολλές φορές μου πλήρωνε και το εισιτήριο. Μου έκανε ακόμα και τα έξοδα για να ταξιδεύω με τους γαύρους στην επαρχία. Με τρένο, με πούλμαν, με πλοίο...
Σήμερα, μπορώ πλέον να εξηγήσω τη συμπεριφορά της: νόμιζε πως πηγαίνοντας στο γήπεδο δεν θα γινόμουν «αδελφή»!
Τις Κυριακές ζούσαμε μια μικρή παρωδία.
Παίρναμε μεζί τον ηλεκτρικό από Ομόνοια, κι εγώ κατέβαινα στο Καραϊσκάκη. Με σταύρωνε και με αποχαιρετούσε.
Και συνέχιζε μέχρι Περαία, όπου έμενε μια μακρινή ξαδέλφη της...
Κάθε Σάββατο πρωί μου έπλενε το ερυθρόλευκο κασκολάκι, το άπλωνε στην ταράτσα με τα ασπρόρουχα να στεγνώσει και το βράδυ το σιδέρωνε.
Έτσι, το μεσημέρι της Κυριακής, πάντα με περίμενε στο κομωδίνο διπλωμένο ένα φρεσκοπλυμένο και φρεσκοσιδερωμένο μυρωδάτο κασκόλ...
Η μάνα μου ποτέ δεν μπήκε σε γήπεδο. Αλλά πάντα έχω κατά νου να της κάνω μια μεγάλη έκπληξη!
Να την βάλω ένα Σαββάτο πρωί στο αεροπλάνο, να πάμε Λονδίνο, να μπούμε στο τρένο με τους φανατικούς οπαδούς της Ουέστ Χαμ, και να πεταχτούμε μέχρι το γήπεδο της Ντέρμπι Κάουντι!
Μιλάμε γι’ αυτά τα υπέροχα τρένα, τα Football Specials, με τις σπασμένες λάμπες στα βαγόνια και τους αστυνόμους να περιπολούν με τα σκυλιά στους διαδρόμους...

18 σχόλια:

Summertime Blues είπε...

πρόσεξε μη σε εκπλήξει με τις αντιδράσεις της!
γλυκές καληνύχτες.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Άντε, ρε ξεκόλλα, από την οπαδοποίηση...

Ανώνυμος είπε...

θηρα 7 ε;;;; αχ αχ
η μαμά σου σε φρόντισε καλά ώστε δεν πήρες άλλο δρόμο!!!!!
καλο βράδι ασκαρούλη φιλακια
ρενα

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Σάμμυ, λες;

Δείμε, μιλάμε για προ τριακονταετίας, έτσι;

Ρενούλα, τι κάνουν τα Χανιά, το «εξωχικό» μας;

mortal είπε...

Τελικά, τα ...κατάφερε η μαμά σου;

"ΣΑΛΩΝΙΤΗΣ" είπε...

Πρόσεχε γιατί με τους γονείς, κανείς δε ξέρει...
Όταν είδα για πρώτη φορά το Θρύλο,τη δεκαετία του ΄60, περνώντας "απέναντι" στο Αίγιο στο Παναιγιάλειος-Ολυμπιακός (2-4)είδα για πρώτη φορά τις αντιδράσεις του κατά τα άλλα πολύ σοβαρού πατέρα μου και έπαθα πλάκα!Όλες τις αποφάσεις του διαιτητά σε βάρος του Ολυμπιακού τις αμφισβητούσε με ... πολύ άκομψο τρόπο!
Κάθε φορά που πηγαίναμε αργότερα στο "Καραϊκάκη", πριν τον αγώνα του έκανα "αντιτόπιγκ κοντρόλ"!

Mana είπε...

σωστή η μάνα. από νωρίς έσπρωχνε το βλαστάρι της στο σωστό δρόμο. άξια.

zoyzoy είπε...

Σε σίγουρο δρόμο σ'εβαζε τότε!
Τώρα αυτά είναι επικίνδυνα μονοπάτια για τ'αγόρια ειδικά του θρύλου:))

Ανώνυμος είπε...

Α ρε θρύλε δεύτερη ζωή είσαι μόνος σου..!

Κώστας

Nikos Lioliopoulos είπε...

Aσε ήσυχη την μανα σου και παρε εμενα που ειμαι και οπαδος της derby coynty!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Τι να καταφέρει ρε Μόρταλ; Να γίνει οπαδός της Γουέστ Χαμ;

Σαλωνίτη, ο δικός μου είχε μεγαλώσει σε «στρατιωτικό» περιβάλλον, και ήταν πολύ συγκρατημένος.
Απορώ πώς έγινε γαύρος...

Μανούλι, εσύ τα παιδιά σου δεν τα διαπαιδαγωγείς ΑΠΟΕΛικά;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Ζουζού, δεν ξέρω τι εννοείς με το «ειδικά του θρύλου», αλλά, γενικά, αυτά τα «μονοπάτια» έχουν ρίσκο και κόστος...

Και δεύτερη και, μη σου πω, και τρίτη Κώστα μου!

Α ρε Νίκο, και στην Αγγλία «επαρχιώτης» είσαι...

Ασυλλόγιστη είπε...

Ασκαρδαμούλη, όλοι εμείς εδώ στη Νέα Σμύρνη είμαστε περισσότερο «ψαγμένοι» απ’ τους άλλους.

Χρόνια σε περιμένω είπε...

Καλή κι αυτή η ρημαγμένη ιστοριά σου, αλλά δεν είχε γυναίκα. Εννοείται πως δεν μετράει για γυναίκα η μάνα σου και η ντέρμπι.

Stefanos Max είπε...

Η ΦΟΙΒΗ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΜΠΛΟΓΚ :
http://blogo-gr.blogspot.com/2011/11/blog-post_29.html

Ποια ειναι η γνωμη σου;

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Φίλε, δεν τα εκτιμώ καθόλου τα ελληνικά ενημερωτικά ιστολόγια...

takis είπε...

Αυτό με το γήπεδο και τις αδελφές δεν το πολυκατάλαβα...
Λες ε?

Εγω που δεν πάω στα γήπεδα...
λες ε?...

μυστήρια πράγματα..
θα μου πείς ποτέ δεν είναι αργά..
να πάω στα γήπεδα εννοώ!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Για γήπεδο είναι πολύ αργά...