Σε λίγο γίνομαι ... Χατζής, αλλά το μυαλό μου είναι στο φωτεινό, ολιγαρκές, γυμνό και ξεδιαδιάντροπο ελληνικό καλοκαίρι!

Συνεχίζω για Αγίους Τόπους.
Σε λίγες μέρες γίνομαι ... «Χατζη-Άσκαρ»!
Αλλά το μυαλό, η ψυχή και το κορμί μου (κυρίως αυτό) βρίσκεται στην τρυφερή και ζεστή καλοκαιριάτικη αγκαλιά του Αιγαίου...
Το φετινό καλοκαίρι είναι μια μεγάλη ευκαιρία να ξαναβρούμε τις αξίες που χάσαμε στην πορεία.
Αξίες που, τώρα που τέλειωσαν τα δανεικά, μπορούμε να τις αναζητήσουμε σε έρημες ακρογιαλιές, μακριά από απαιτητικές καριέρες και κυνήγι του ανούσιου trendy προορισμού.
Πίσω στα βασικά, λοιπόν! Στα απλά και στα ωραία: ντομάτα με τυρί, φιλιά και κρασί!
Με τα ελάχιστα έχεις τα πάντα...
Όλες οι δυσκολίες εξατμίζονται μέσα στη γεύση τ’ αλατιού που γλείφεις στα λατρεμένα χείλια!
Θα ΄θελα να ’μουν στην Πάρο. Να ξανανιώσω έφηβος! Αυτό το νησί είναι ιδανικός προορισμός για τις «πρώτες διακοπές» σου. Να πάρεις το βάπτισμα του βυζόμπαλου...
Να περάσω κι απ’ τη Νιό. Να αισθανθώ πως είμαι στην Κούβα. Να κάνω μπανάκι στις «Τρεις Κλησιές» και ν’ απομονωθώ στου «Παπά τ’ αυλάκι». Κι από κει στην Παναγιά τη Γκρεμιώτισσα, ν’ αγναντέψω την Κρήτη...
Να ξαναπάω και στη Σαντορίνη. Ν’ ανέβω το Μέσα Βουνό τρέχοντας, για να ξαναπατήσω τα χώματα της Αρχαίας Θήρας. Και στις 4 τ’ Αυγούστου να πάω με καϊκάκι στη Φοινικιά της Οίας, στο πανηγύρι των Αγίων Επτά Παίδων, και να προσευχηθώ στο εκκλησάκι που είναι χτισμένο στο βράχο...
Και φυσικά στη Μύκονο! Όπως τότε... Να σκαρφαλώνω στα ολόλευκα ξωκκλήσια και ν’ ανάβω τα καντηλάκια.
Και τ’ απόβραδο, κάτω απ’ τους ανεμόμυλους, ν’ αγναντεύω τη «Μικρή Βενετία», και να διαβάζω τη «Φιλοκαλία»...
Και την άλλη μέρα, πρωϊ-πρωϊ, στη Δήλο, να προσπαθώ να πιάσω με τα χέρια ένα κοπάδι πέρδικες που τρέχουν ανάμεσα στα ερείπια...
Κι αν ο δρόμος με βγάλει απ’ τη Νάξο, να μην ξεχάσω να περάσω απ’ το Δανακό, και να δοκιμάσω, στο καφενείο του Φλώρακα, την καλύτερη τηγανητή πατάτα του κόσμου. Και καπάκι στα κουτούκια τ’ Απειράνθου, να γευτώ τον τοπικό πατσά, την «κεφαλοποδιά». Τ’ απόγιομα θα με βρει στην παραλία της Αγίας Άννας. Μπροστά η χρυσή άμμος με το γαλάζιο νερό, και πίσω ο βράχος με το κλησάκι τ’ άι-Νικόλα και το δάσος με τα κέδρα. Τα ψαροκάικα δεμένα στο μόλο και τα νερά να βάφονται πορτοκαλιά απ’ τον ήλιο που γέρνει πίσω απ’ την Πάρο. Κι εγώ, στο ταβερνάκι του Μήτσακα, ν’ ακούω τους μεθυσμένους ψαράδες να λεν ιστορίες...
Και, τέλος, θα καταλήξω στη Σκιάθο. Όχι μόνο για να ξαναπεράσω απ’ το σπίτι του Παπαδιαμάντη. Που είναι «ο Άσκαρ του εικοστού αιώνα»! Αλλά γιατί με τούτο το νησί με συνδέουν οικογενειακοί δεσμοί.
Εδώ με έφερνε ο πατέρας μου όταν ακόμα ήμουν σπόρος. Κι εγώ έτρεχα στους καφενέδες που σύχναζαν γερο-ναυτικοί, και κρεμόμουν από τα χείλια τους. Μου άρεσε ν’ ακούω τις παράξενες ιστορίες τους.
Κανένας απ’ αυτούς δεν είχε ποτέ κολυμπήσει στη ζωή του. Τη θάλασσα τη φοβόντουσαν και τη σέβονταν σαν Παναγία! Ποτέ δεν τσιτσιδώνονταν μπροστά της, ούτε είχαν χρόνο και διάθεση να την απολαύσουν. Εξήντα χρόνια καραβοτσακισμένοι και δεν ήξεραν καν κολύμπι!
Τα παιδιά τους είναι τέλειοι κολυμβητές, αλλά κανένα τους δεν έγινε ναυτικός ή ψαράς!
Η αγιά-Θάλασσα δεν θέλει για «καλογέρια» της αυτά τα ξιπασμένα κοκοράκια...