Απ’ τη Ρωσία με αγάπη...

Για μένα Ρωσία είναι Τολστόι-Γκόγκολ-Ντοστογιέφσκι!
Όπως Ελλάδα είναι Σικελλιανός-Καζαντζάκης-Καβάφης!
Το καλύτερο βιβλίο που διάβασα έβερ είναι οι «αδελφοί Καραμαζόφ». Αποτελεί το κύκνειο άσμα, τον δραματικό επίλογο της ζωής του μεγάλου Ρώσου συγγραφέα.
Ξέρω... ελάχιστοι Έλληνες έχουν διαβάσει όλο το βιβλίο!
Οι περισσότεροι, όμως, έχουμε δει δυο και τρεις φορές την πορνοταινία «αδελφές Καραμαζώφ»!
Ο Ελληναράς δεν πολυγουστάρει τα «κουλτουριάρικα». Αντιπαθεί το διάβασμα!
Ειδικά οι κοπελίτσες δεν έχουν καμία εκτίμηση στους «έχοντες υψηλά την διανοητικήν κεφαλήν»!
Νομίζουν πως όλες οι ουσίες μαζεύονται εκεί... και στο βρακί τίποτα! Θεωρούν πως η πολλή «φαιά ουσία» βλάπτει σοβαρά τη συνουσία! Ή, μάλλον, την τουφεκίζει κανονικά...
Λοιπόν, επιστρέφουμε στο έργο του Ντοστογιέφσκι και στους «αδελφούς Καραμαζώφ».
Στους ήρωές του διακρίνεις όλη την «εσωτερική ακαταστασία» των ανθρώπων. Διαβάζοντάς το ανακαλύπτεις κι όλες τις πτυχές των δικών σου εκκρεμοτήτων...
Το βιβλίο γράφτηκε στα τέλη του 19oυ αιώνα. Και περιγράφονται τα τρία κυρίαρχα ιδεολογικά ρεύματα που κυριαρχούσαν τότε στη Ρωσία. Που, κατά σύμπτωση (;), είναι τα ίδια με τα τρία ρεύματα που κυριαρχούν στον ελλαδικό χώρο απ’ τις παραμονές κι όλας της άλωσης της Πόλης:
α) Η παλιά πρωτόγονη, αισθησιακή, παγανιστική, «διονυσιακή» Ρωσία. Που επιτρέπει την πνευματική απόλαυση του πολιτισμού αλλά και τα μεθοκοπήματα στα υπόγεια καπηλειά, που καταλήγουν σε μικροκαυγάδες και ξεριζώματα της γενειάδας των μπεκρήδων της παρέας.
Το αντίστοιχο ελληνικό ρεύμα αντιπροσωπεύουν οι «αρχαιολάτρες», με σημαντικότερο εκπρόσωπο τον πλατωνικό φιλόσοφο Γεώργιο Γεμιστό Πλήθων.
β) Το δεύτερο ρεύμα είναι το «φιλοδυτικό», του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και του αγνωστικισμού, που αρνείται όχι τόσο το Θεό αλλά τον Χριστό! Ή, μάλλον, όχι τον σταυρωθέντα Χριστό αλλά τον αναστάντα Χριστό! Αν ο Χριστός είχε απλά σταυρωθεί θα ήταν ο πιο αξισυμπάθητος άνθρωπος της ιστορίας! Αλλά η ανάσταση χάλασε την λογικοκρατούμενη πιάτσα...
γ) Το τρίτο ρεύμα εκφράζει την ησυχαστική και φιλοκαλική παράδοση της Ρωσίας. Αυτή που διέσωζαν και διέδιδαν οι στάρετς και οι ασκητές της Όπτινα.
Είναι η παράδοση του πρώτου πατριάρχη μετά την Άλωση, του Γεώργιου-Γεννάδιου Σχολάριου. Που πίστευε πως το γένος θα διατηρούσε την αυτοσυνειδησία του και την ταυτότητά του μόνο αν έμενε προσκολλημένο στην ησυχαστική παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Ακόμη κι αν έπρεπε να υποστεί την οθωμανική κυριαρχία...