Ένα παιδί μετράει τ' άστρα...

Ήμουν στην τετάρτη τάξη του 2ου Δημοτικού Σχολείου μιας επαρχιακής κωμόπολης.
Η πρώτη μου ερωτική φαντασίωση ήταν η Ρούλα, μια απ' τις εφτά ξαδέλφες μου!
Ήταν μεγαλύτερη και πήγαινε στην πρώτη ή δευτέρα Γυμνασίου, δεν θυμάμαι ακριβώς...
Η μόνη μας ευκαιρία ν' ανταμώσουμε ήταν ο κυριακάτικος εκκλησιασμός.
Τα κορίτσια κάθονταν απ' την μια μεριά του ναού και τ' αγόρια απ' την άλλη.
Ανταλλάσσαμε διαρκώς βλέμματα. Προσπαθούσα να τη φανταστώ μ' εκείνο το περίεργο μικρό κομπινεζόν από λεπτό λινό, που 'χα δει στο εξώφυλλο ενός περιοδικού: από πάνω πουκάμισο, από κάτω παντελόνι που έσφιγγαν στη μέση μ' ένα κορδονάκι...
Εμείς, αγωνιούσαμε να τελειώσει η εκκλησία και να βρεθούμε από κοντά, μα ο παπάς ανέβαινε στον άμβωνα και μιλούσε ατελείωτα! Περί αρετής... εννοείται!
Μας καλούσε να μοιάσουμε με τους λευκούς κρίνους των αγρών!
Στον τόπο μας δεν είχαμε κρίνους, δεν είχαμε δει ποτέ κρίνους, το ίδιο, μάλλον, κι ο παπάς μας. Γι' αυτό μου φαινόταν ακατανόητη η εμμονή του με το λουλούδι αυτό. Μας το ξεφούρνιζε κάθε τρεις και λίγο! Συχνότερα κι απ' το όνομα του Χριστού...
Όταν, επιτέλους, τέλειωνε η εκκλησιά, είχαμε δύο ολόκληρες ώρες να κάνουμε ό,τι θέλαμε.
Χεράκι-χεράκι, η Ρούλα κι εγώ, εγώ κι η Ρούλα, βγαίναμε λίγο έξω απ' το Καρπενήσι, σ' ένα μικρό λιβάδι με μυγδαλιές.
Θεέ μου, πόσο όμορφες είναι οι μυγδαλιές ανθισμένες...
Εκεί έλεγε ο ένας στον άλλον τις πιο κρυφές του σκέψεις, κάναμε όνειρα να παντρευτούμε, να κάνουμε πολλά παιδιά που δεν θα στέλναμε ποτέ σε σχολεία κι εκκλησίες!
Μου άρεσε να τις βγάζω τα παπούτσια και να περιποιούμαι τα ωραία της πόδια.
Την παρακαλούσα να σηκώσει λίγο το φόρεμά της για να δω την κιλότα της και να χαϊδέψω το σημείο που ξεκινούσαν τα μπουτάκια της.
Καμιά φορά τολμούσα να χουφτώσω και τα βυζάκια της. Τα πίεζα με δύναμη, ελπίζοντας, στην άγνοιά μου, να δω να ξεπετάγεται χείμαρρος το γάλα!
Η καλύτερή μου, όμως, ήταν όταν της δάγκωνα τον πισινό. Η Ρούλα πονούσε και τότε άρχιζε η πάλη...
Ήταν δυνατότερη και με έβαζε "πλάτη στο χώμα"! Στεκόταν πάνω μου, σφήνωνε με τα δυο της πόδια το στήθος μου κι ακινητοποιούσε τα χέρια μου σταυρώνοντάς τα στο έδαφος.
Άφηνε λιτά τα μακριά της μαλλιά να πέσουν στο πρόσωπό μου. Καθώς οι άκρες των τριχών χωνόντουσαν παντού, στα μάτια, στη μύτη, στο στόμα, ένα αφόρητο γαργαλητό διαπερνούσε το κορμί μου.
Ξεσπούσα σε ένα τρομερό νευρικό γέλιο και φώναζα όσο πιο δυνατά μπορούσα... "ήμαρτον, παραδίνομαι"!
Τότε, τραβούσε πίσω τα μαλλιά κι άφηνε έναν πηχτό αφρό από σάλιο να πέφτει με τέχνη, σταγόνα-σταγόνα, σε όλα τα σημεία του προσώπου μου.
Κουνούσα με απελπισία το κεφάλι, αριστερά-δεξιά, και ούρλιαζα από αηδία και ηδονή ταυτόχρονα...
Κάποια στιγμή το μαρτύριο τέλειωνε.
Με απίστευτη βουλιμία έσκυβε πάνω μου κι άρχιζε να γλείφει το σαλιωμένο μου πρόσωπο, δαγκώνοντάς μου φευγαλέα μια τα χείλη, μια τη γλώσσα, μια τ' αυτί!
Προσδοκούσε τα ερωτικά μου φιλιά που δεν ήξερα να δίνω...