Τ' αλάνια του Περαία Γ' (ιστορίες αληθινές, χωρίς αρχή και τέλος)

Είχε ξεχάσει πως ήταν "ο κόσμος έξω"!
Χρόνια στο κελί
χωρίς μιαν άδεια...
"Ένεκα του επικινδύνου του χαρακτήρος του",
έτσι έλεγε της έδρας ο κυρ Σαγγελέας!
Μόνο του έπιπλο ένα κρεβάτι,
κι αυτό κουτσό!
Μ' ένα σεντόνι λερό, λιγδιάρικο.
Βρομούσε. Βρομούσε αλλιώτικα.
Σαν ίδρωτας μπαγιάτικος,
σαν κάστανο βρασμένο...
Περίμενε το σούρουπο να "σκάσουν μύτη"
ένα μάτσο χλομές αχτίδες
του ξεψυχιάρικου ήλιου...

(Όποιος πει πως βγήκε απ' το "κάγκελο",
με τ' αποφυλακωτήριο στο χέρι,
και δεν γύρισε πίσω να δει "τα σίδερα", ψέματα λέει!)

Βγήκε στη δημοσιά σα χαμένος...
Θυμήθηκε κει δίπλα
μια ταβέρνα παλιά.
Πάγαιναν κάτι μεθυσμενάκια
πού 'χαν τα ντέρτια τα πολλά
κι έλεγαν τα μεράκια τους με τον αποσπερίτη!
Νά 'βγει από μέσα τους το "αχ!",
να παν οι πίκρες κάτου
συρτά και μερακλίδικα...
Σαν έφαγε, τα ρέστα του μέτρησε και βρήκε
πως τού 'φταναν να "πάει" με γυναίκα.
Τράβηξε ίσα στο σταθμό,
κει που "ψωνίζονται" οι αλαφιασμένες,
οι ανατολίτισσες, οι αιματορουφήχτρες...
Οι πνιγμένες φωνές, οι βαριές ανάσες,
τα υπόκωφα αγκομαχητά,
μαρτυρούσαν την ηδονή την άνομη,
την πιο γλυκιά...
Ένας μεσόκοπος είχε αγκαζάρει ήδη μια,
κουκλάρα, με κόκκινα μαλλιά βαμμένα.
Γι' αυτόν, το όνειρο
(αν ονειρεύτηκε ποτέ)
πλησίαζε στο τέλος.
Λίγα βήματα στο δρόμο,
μια σκάλα, ένα βρόμικο κρεβάτι
κι ύστερα η τσούλα
θα τον ξαποστείλει πίσω,
στη θλιβερή του γυναικούλα,
που ήταν, πιθανότατα, κι η μοίρα του,
μετά τις ώρες στη φάμπρικα ή στο γραφείο...
"Ψιτ, όμορφε, πάμε;"
Την προσπέρασε χωρίς να δώσει σημασία...
"Αδελφή!"
Όλου του κόσμου οι "παστρικιές"
έτσι αντιδρούν όταν τις απορρίπτεις...
Έψαχνε νά 'βρει μια με τα λαγόνια της στενά
και κολαράκι τόπι!
Μετά από τόσα χρόνια στη "στενή"
ήθελε τη γυναίκα
νά 'χει κοψιά άγουρου αγοριού
και μικροκαμωμένου..