Έκανε κρύο...

Το πήγαινε τρεις-μία. Τρεις τζούρες από τα άφιλτρα, μια γουλιά απ' τον καφέ του.
Το καφενείο ήταν κάπως παρακμιακό. Φτωχομάγαζο, με καφετζή και κοσμάκι χούφταλο... που 'παιζε τάβλι μουδιασμένος, κοίταζε ειδήσεις, διάβαζε εφημερίδα. Απ' αυτούς κάθε μέρα ερχόταν κι ένας λιγότερος...
Εκείνος ξεχώριζε εκεί μέσα. Ήταν πιο νέος και δεν έμοιαζε με κανένα τους, ούτε στα μούτρα ούτε στα μυαλά. Δεν έπαιρνε σύνταξη, δεν είχε οικογένεια, ούτε απογόνους, τίποτα εκτός από μερικούς φίλους που είχε κάνει στη φυλακή και που θ' αργούσαν πολύ να βγούνε!
Όταν θυμόταν τη φυλακή ανατρίχιαζε. Ήταν σα ν' άνοιγε κάποιος μια πόρτα και να έμπαινε μέσα το κρύο. Ένα ρεύμα φάντασμα τον έπιανε απ' το σβέρκο και τον χτύπαγε στα πλευρά! Καμιά φορά γύρναγε για να δει αν ήταν κάποιο παράθυρο ανοιχτό, μα συνήθως δεν ήταν.
Κι αυτοί οι γέροι δεν είχαν καθόλου τακτ. Τον κοιτούσαν σα να 'ξεραν ποιος ήταν, τι είχε κάνει, γιατί κρύωνε...