Σάνγκο, το κορίτσι της Μοζαμβίκης...

Σκοτεινά,

παρθένα δάση

αντανακλώνται βαθιά

στα μάτια της...

Νέγρα,

λιγνό κορίτσι καθαρής φωτιάς,

σύνθεση μιας οδύνης...

Κι εγώ

ποθώ να σκύψω

και να συνάξω τη σκοτεινιά της...

Κραυγές,

οιμωγές,

άγριες κινήσεις ερωτικών χορών

απ' τις ιεροτελεστίες γονιμότητας

των ιθαγενών Ίμπος!

Επίμονο ποδοβολητό

πάθους και χρέους...

(Φορούν δόντια ελέφαντα

για ν' αποκτήσουν τη μακροζωία του!

Σκεπάζονται με το κεφάλι και τη χαίτη του λιονταριού

για να οικειοποιηθούν το θάρρος του!

Κολλούν πάνω τους φτερά

για να νιώσουν λεύτεροι σαν τα πουλιά!)

Κι εγώ

συντροφιά με μορφές αλλόκοτες

που πλάθουν οι φόβοι μου

διπλώνομαι δίπλα της...

Όχι!

Δεν έπρεπε να τρομάξω!

Δεν έπρεπε ν' ακούσουν τ' αυτιά μου

εκείνο ... το ...

"είναι συνήθεια της φυλής μας

να περιπαίζουμε αυτούς

που χάνουν το θάρρος τους"...