Σάββατο, Απριλίου 21

Η οικονομική πολιτική της Δικτατορίας



Αν περιοριστούμε στην πρώτη χουντική περίοδο (1967-1971) θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για ένα «οικονομικό θαύμα»!
Η δικτατορία επιχείρησε εξ αρχής να δώσει ώθηση στην οικονομία για να εξασφαλίσει ευρύτερη νομιμοποίηση και ανοχή. Διεύρυνε τα κίνητρα για επενδύσεις ιδίως σε τομείς άμεσης απόδοσης όπως ο τουρισμός και η οικοδομή. Διέγραψε τα αγροτικά χρέη και καθιέρωσε ευρύτατες φορολογικές απαλλαγές για προσέλκυση ξένων επενδυτών.
Στην προσπάθεια για επιτάχυνση της οικονομίας υιοθετήθηκαν μέτρα έντονης κρατικής παρέμβασης με συνέπεια τη στρέβλωση των κανόνων της αγοράς και την τρομακτική αύξηση του δημόσιου χρέους. Την περίοδο εκείνη εμφανίσθηκε το φαινόμενο που οι οικονομολόγοι ονομάζουν «υπερθέρμανση» το οποίο όταν συνοδεύεται με πολιτικές επιφανειακής κι όχι δομικής ανάπτυξης οδηγεί αναπόφευκτα σε μεγάλες οικονομικές κρίσεις.
Ο Ξενοφών Ζολώτας χαρακτήρισε την πολιτική της δικτατορίας ως «πολιτική ποσοτικής μεγέθυνσης κι όχι οικονομικής ανάπτυξης... Η δομή της οικονομίας δεν βελτιώθηκε και οι αδυναμίες της όξυναν τα προβλήματα».
Τα αρνητικά αποτελέσματα της πολιτικής αυτής άρχισαν να φαίνονται από το 1971, πριν δηλαδή την πετρελαϊκή κρίση του 1971-1974. Ο πληθωρισμός αρχίζει να εκτοξεύεται και η χούντα επιβάλει τον Ιούλιο του 1971 έλεγχο στις τιμές με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν δύο παράλληλες «αγορές»: μία με τις επίσημες αγορανομικές τιμές χωρίς όμως επάρκεια αγαθών και μία δεύτερη (ημιπαράνομη) με πλήρη επάρκεια αλλά με τιμές πολύ υψηλότερες των επισήμων. Ταυτόχρονα οι έμποροι άρχισαν να δημιουργούν «κερδοσκοπικά αποθέματα τροφίμων και αγαθών». Η χούντα αντιδρά με τον οικείο σε αυτή αλλά γελοίο και αναποτελεσματικό τρόπο: ένοπλοι στρατιωτικοί εισβάλουν στη Βαρβάκειο αγορά για να ελέγξουν τις τιμές και τα αποθέματα.
Η αγορά και οι οικονομικοί παράγοντες χάνουν σταδιακά την εμπιστοσύνη τους στη δραχμή κι έτσι αρχίζει το έντονο φαινόμενο της «φυγής». Ο καθένας πίστευε ότι έπρεπε να αντικαταστήσει τις δραχμές που διέθετε με οτιδήποτε είχε κάποια αξία προκειμένου να περισώσει τις οικονομίες του.
Η κατάσταση επιδεινώθηκε ραγδαία το 1973-1974 με τον πληθωρισμό να κινείται ανεξέλεγκτα μεταξύ 25-30% και τους ρυθμούς ανάπτυξης να φτάνουν στο –6% από το +10% το 1968. Η πτώση της χούντας ήταν πλέον ζήτημα χρόνου...

8 σχόλια:

Αλητισσα είπε...

Χμ το καταλληλο θεμα την καταλληλη στιγμη..
Τι εγινε Ασκαρ αϋπνιες?

ATHENA είπε...

ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ ΟΤΙ ΜΕΡΙΚΟΙ (ΑΓΕΝΝΗΤΟΙ ΤΟΤΕ)ΝΟΣΤΑΛΓΟΥΝ ΤΗΝ ΧΟΥΝΤΑ ΠΟΥ ΕΔΕΝΑΝ ΤΑ ΣΚΥΛΙΑ ΜΕ ΤΑ ΛΟΥΚΑΝΙΚΑ...

Ανώνυμος είπε...

Σαράντα χρόνια μετά την τελευταία επανάσταση!

Ανώνυμος είπε...

Νομίζω η χούντα έστρωσε το δρόμο για να έρθουν μετά οι σωτήρες πολιτικοί για να εγκαταστήσουν τη δική τους δικτατορία ή βασιλεία? δεν ξέρω πως να το πώ αλλά όσο απεχθείς μου φαίνεται η χούντα άλλο τόσο είναι για μένα και η 40χρονη διακυβέρνηση απο 2-3 οικογένειες...αυτή η χώρα δεν θα πάει ποτέ μπροστά έτσι.

ο δείμος του πολίτη είπε...

Μα όλα ήταν μέρος ενός γενικότερου σχεδίου να ενισχυθούν οι λίγοι αστοί που σε καθεστώς δημοκρατίας δυσκολεύεται η κάθε κυβέρνηση -λόγω της δημοσιότητας και των λαϊκών αντιδράσεων- να βοηθήσει τόσο "αποτελεσματικά".

Shades είπε...

Πολύ ωραίο ποστ και κάποια από αυτά τα στοιχεία που αναφέρεις δεν τα γνώριζα, αλλά η πτώση της χούντας δεν έγινε μόνο για οικονομικούς λογους..
Υπάρχει όμως και ένα καλό που έκανε στο τόπο η χούντα.. πέταξε έξω το βασιλιά.

soulmates είπε...

ax!!! vax!!!
wraios antras kai me gnwseis se ola ta 8emata!!!

maika είπε...

άλλο ένα καμμένο σπίρτο η οικονομική πολιτική της Ελλαδίτσας μας....απο τότε!
οι μόνοι που βγαίνουν τελικά, πάντα κερδισμένοι σ΄αυτή τη χώρα είναι αυτοί που παίρνουν και τις αποφάσεις...
όλοι οι υπόλοιποι ,μια ζωή...φάε σκατά λαέ....είμαστε...