Δευτέρα, Απριλίου 9

Ένας μικρός ... κόκκινος ... φτωχοδιάβολος!


Ούτε που κατάλαβε πώς έγινε μέλος στη συμμορία της γειτονιάς. Στο μικρό μπιλιαρδάδικο της Κοκκινιάς ο ιδιοκτήτης έκανε τα στραβά μάτια και τον άφηνε να περάσει. Κι ας ήταν μόνο 14 ετών…
Ο Νώντας ήταν γύρω στα 23. Νευρώδης, αεικίνητος, γόης … ο αρχηγός της συμμορίας. Όχι και τίποτα σπουδαία πράγματα … μικροκλοπές, χόρτα, τσαμπουκάδες και επεισόδια στα γήπεδα! Αλλά ο Νώντας ήταν αξιοσέβαστο πρόσωπο στη συνοικία…
Το βράδυ εκείνο ο Νώντας «έκλεβε» στο παιχνίδι. Αλλά ο «μικρός» δεν έδειχνε να «μασάει»:
- Νώντα, κόφτο μη σε γαμήσω!
Όλοι έσκασαν στα γέλια. Ο Νώντας θα μπορούσε να τον κόψει φέτες στη στιγμή! Είχε πολύ πλάκα η φάση…
- Ρε αρχίδι, δε σου είπα να μην κλέβεις;
Τη φορά αυτή κανείς δεν γέλασε. Τούτη η φωνή δεν μπορεί να βγήκε απ’ το λαρύγγι ενός 14χρονου. Όλοι γύρισαν προς το μέρος του. Τα μάτια του πιτσιρικά πέταγαν φλόγες… Δύο έκαναν να σηκωθούν για να δώσουν ένα καλό μάθημα στο «σπόρο» που πρόσβαλε τον αρχηγό τους.
Ο Νώντας τούς έκανε νόημα να κάτσουν. Το πρόσωπό του έδειξε να φωτίζεται. Χωρίς να πει κάτι άλλο, τράβηξε τον μικρό έξω απ’ το μαγαζί, τον ανέβασε στη μηχανή του και τον πήγε στο Τουρκολίμανο. Ο θρασύτατος νεαρός θα μπορούσε ν’ αναδειχθεί ο υπαρχηγός του … το δεξί χέρι του! Αλλά έπρεπε να του μάθει πολλά ακόμη…
Τον κέρασε καφέ και μετά ποτά. Του έδωσε να καπνίσει κι απ’ το τσιγάρο του. Του είπε … του είπε … δυο ώρες του μίλαγε απνευστί! Ο «μικρός» είδε στο Νώντα τον πρώτο άνθρωπο που του έδειχνε εμπιστοσύνη, εκτίμηση, αγάπη… Στο τέλος έφυγαν κι οι δυο τους αγκαλιασμένοι κι αποκαλούσε ο ένας τον άλλο «αδελφό» του…
……
Σ’ ένα χρόνο ο «μικρός» είχε γίνει ο κλώνος του Νώντα! Όσοι του μίλαγαν μέτραγαν τα λόγια τους. Είχε γίνει πολύ εύθικτος, δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, μπορούσε να κάνει μεγάλο κακό για το τίποτα! Αν και μόλις 15 χρονών έδειχνε πιο πολύ άντρας! Τα κοριτσόπουλα τον σκέφτονταν τα βράδια κι έγραφαν τ’ όνομά του στα τετράδιά τους. Εκείνος όμως πήγαινε με το Νώντα στις πουτάνες…
……
Κάποιο βράδυ ο Νώντας τον γνώρισε στο «ναυτικό»! Ήταν ένας άντρας γύρω στα 35 με πολύ σκληρά χαρακτηριστικά, μάλλον άσχημος. Ήταν αρχηγός της πιο επικίνδυνης συμμορίας στον Πειραιά με έδρα τα «Μανιάτικα»! Έλεγαν πως είχε κάνει δύο «καθαριότητες» αλλά η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια γιατί τον προστάτευαν κάποιοι εξέχοντες Μανιάτες βουλευτές του Πειραιά. Ο «ναυτικός» δεν είχε ώρα για χάσιμο. Ο «μικρός» έπρεπε να δοκιμαστεί…
……
Το Μοσχάτο ήταν οι Θερμοπύλες των «κόκκινων»! Ξένο πόδι δεν έπρεπε να περάσει από κει. Ήταν θέμα τιμής! Την περασμένη όμως Κυριακή οι «πράσινοι» το τόλμησαν! Κι ο «ναυτικός» έκρινε πως έπρεπε «να το πληρώσουν ακριβά»!
Τους «πράσινους» δεν τους χωνεύαμε! Ιδιαίτερα εκείνους των βορείων προαστίων! Μας την έδιναν τα σικάτα μπουφανάκια τους και τα πανάκριβα αθλητικά παπούτσια που φόραγαν. Μας έδιναν την εντύπωση πως μας κοίταζαν αφ υψηλού! Και οι γκόμενές τους το έπαιζαν βασίλισσες. Κι αυτοί, απ’ την μεριά τους, θα έπρεπε να μας μισούν. Τους χαλάγαμε την … αισθητική, τους παίρναμε τα «ντου» και τα πρωταθλήματα! Κι ήταν πολύ εύκολο να τους πάρουμε και τον αέρα. Αρκούσε να τους κοιτάξεις στα μάτια και χέζονταν πάνω τους…
……
Η επίθεση στο στέκι τους ήταν αιφνιδιαστική. Εκείνοι διασκέδαζαν σ’ ένα μπαρ κάπου 500 μέτρα απ’ τον σταθμό του Νέου Ηρακλείου. Το σχέδιο ήταν απλό: πέντε από μας θα όρμαγαν μέσα και θα προκαλούσαν πανικό. Οι θαμώνες θα έβγαιναν τρέχοντας απ’ το μπαρ όπου θα τους περιλάμβαναν οι άλλοι…
Οι τζαμαρίες έγιναν θρύψαλα. «Ντου ρε!». Ανάμεσα στους πέντε που εισέβαλαν πρώτοι ήταν ο «ναυτικός», ο Νώντας και ο «μικρός»! Η αποστολή ήταν πολύ επικίνδυνη και την ανέλαβαν οι «εκλεκτοί»!
Μέσα στο μπαρ πανζουρλισμός! Οι πέντε χτύπησαν σα σίφουνες! Τραπέζια και καρέκλες αναποδογυρίστηκαν στη στιγμή. Μπουκάλια και ρόπαλα ανεβοκατέβαιναν, κεφάλια άνοιγαν, πρόσωπα χαρακώνονταν!
Αυτό που είχε ο «μικρός» δεν ήταν απλό θάρρος. Θράσος να το πεις; Πολεμικό μένος; Δεν υπάρχει λέξη… «Ζωή είναι να βλέπεις τον πρώτο σου μεγάλο τσαμπουκά» σκέφτονταν…
Ένας θηριώδης αντίπαλος του κατέβαζε στο κεφάλι ένα μεταλλικό μπαστούνι. Μπήκε στη μέση ο Νώντας και δέχθηκε εκείνος το χτύπημα. Το αίμα έτρεξε στο μέτωπο και κύλισε μέχρι την ερυθρόλευκη φανέλα του… Ο «μικρός» μάνιασε. Έπεσε πάνω στο γορίλα να τον κατασπαράξει. Έπρεπε να πληρώσει ακριβά ο μπάσταρδος για το χτύπημα στον «αδελφό» του αλλά και για τον τρόμο που του προκάλεσε…
Έξω στο δρόμο γίνονταν μακελειό! Μόνο όσοι κατόρθωναν να χωθούν κάτω απ’ τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα γλίτωναν το λιντσάρισμα…
……
Είχαν φτάσει με τραίνο στη Σαλονίκη. Ταξίδευαν όλη νύχτα πίνοντας μπίρες και κάνοντας τσιγάρα.
Τ’ αντανακλαστικά τους σ’ εγρήγορση. Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε… τους ψάχνουμε και μας ψάχνουν! Είμαστε αποφασισμένοι να επιβληθούμε! Είναι θέμα τιμής και αυτοσεβασμού. Η αγωνία μάς κάνει πιο βίαιους. Για να επιζήσουμε πρέπει να φερθούμε σα κτήνη…
Στρίβουμε στην επόμενη γωνιά και νά τοι! Είναι τριπλάσιοι από μας και φοράν ασπρόμαυρα. Ήδη απ’ τις γύρω πολυκατοικίες άρχισαν να μας πετάνε μπουκάλια! Αυτές τις γαμημένες δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης τις μισούσα.
Νιώθουμε το μίσος τους αλλά δεν μας αγγίζει πια … μας έχει πλημμυρίσει το δικό μας! Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα σήμερα! Λείπουν κι οι «αρχηγοί» μας που αποφεύγουν τα ταξίδια μη τυχόν και πέσουν στα χέρια της αστυνομίας… Αυτοί σίγουρα θα μας έβγαζαν απ’ τη δύσκολη θέση…
Ούτε που κατάλαβα πώς ξεμοναχιάστηκα. Από παντού δέχομαι κλοτσιές και μπουνιές. Αποκλείεται να τους ξεφύγω … πρέπει να δεχθώ την τιμωρία μου σαν άντρας! Όπως έμαθα από μικρός. Μην κλαις, μη λες ψέματα, υπερασπίσου τον εαυτό σου, γίνε άντρας, χτύπα τους πιο σκληρά απ’ ότι σε χτυπούν εκείνοι … περηφάνια … αυτοσεβασμός…

Υ.Γ.: Ο «μικρός» μεγάλωσε και σήμερα είναι ένα «ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας»! Και στις «γαμημένες δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης» γνώρισε αργότερα τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του…

21 σχόλια:

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Askard, kαλέ μου,
σκιάχτηκα, χρονιάρες μέρες με όλη αυτή την αγριότητα. Δε λέω, ...'ξηγημένο άτομο ο μικρός, μα να.... αγριεύομαι.
Μεταξύ μας τώρα, είναι εκείνος που ξαναβρέθηκε, ύστερα από χρόνια, με τον παλιόφιλο στο Κέντρο Εκπαίδευσης Βατρχανθρώπων Σκαραμαγκά;
Που έμεινε ανύπαντρος και σήμερα γράφει ποιήματα κάθε σούρουπο;
Άντε βρε, με συγκίνησες..... ΕΙΣΑΙ ΨΥΧΟΥΛΑ!!!
Φιλάκια κι' αγκαλιές

Αλητισσα είπε...

Γιατι να χρειαζεται τοση βια για να ανδρωθει ενα αγορι?
Ποτε δεν θα το καταλαβω αυτο..

maika είπε...

αφού τα κατάφερε και μεγάλωσε πρέπει να είναι και πολύ τυχερός.... κάποια άλλα παιδιά δεν πρόλαβαν...

Attalanti είπε...

Και μετά; Με τα δικά του παιδιά; Θα αναγνωρίσει αυτά που οι άλλοι είδαν σ' αυτόν;

ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ είπε...

Το χειρότερο νομίζω είναι πως υπάρχουν πάρα πολλά τέτοια παιδιά που αναγκάζονται να μεγαλώσουν μέσα σε περιβάλλον βίας αλλά γίνονται πολύ "ξηγημένα"! Κάτι που λείπει από τα περισσότερα πουσιόπαιδα...

Ανώνυμος είπε...

Το κείμενο μου άρεσε πολύ. Γράφεις όμορφα.

Ένα πιτσιρίκι 14 χρονών το καταλαβαίνω να σκέφτεται έτσι. Αλλά 23 κ 35, είναι μεγάλοι άνθρωποι, κάτι δεν πάει καλά. Τι φταίει?

Ηλιας....Just me! είπε...

Ωραίος ο μικρός, άτολμος, βίαιος, αποφασιστικός. Κι όλα αυτά γιατί; για να γίνει αποδεκτός από μια ομάδα. Μπορεί γι αυτόν να ήταν όλη του η ζωή τότε (γιατί όπως λές δεν είναι έτσι πλέον) αλλά τώρα που μεγάλωσε ποια η γνώμη του για όλα αυτα; Που χάνονται ζωές σε ραντεβού θανάτου; Είχε καιρό εξαφανιστεί, αλλά ένα σύγχρονο Κολοσσαίο έκανε την εμφανισή του. Μόνο που δεν έχω καταλάβει ποιοι είναι τα λιοντάρια και ποιοι οι μονομάχοι

ονειροπόλος πάνθηρ... είπε...

Καλημέρα και χρόνια πολλά!

...αν κάνω ποτέ γιό θα εύχομαι να γίνει ένας "καλός αλήτης"!!!!...για μένα σημαίνει, να δοκιμάσει όσα πιο πολλά "αλήτικα" πράγματα μπορεί στη ζωή του αλλά να να μην κολήσει σε αυτά!...
;-)

Ανώνυμος είπε...

Φίλε Ασκάρ

Ενάξει, για έναν πραγματικό άντρα έχει την ομορφιά της αυτή η φάση
Διεκδίκηση
"Άτρωτο"
Παλλικαριά..
Αναγνώριση
Αξίες της Εργατικής Τάξης του 70-80.
Μου φαίνεται ότι στο τζουκ μποξ πρέπει να έπαιζε: "το πλαστό το πασαπόρτι σαν και την καρδιά σου μόρτη"

Είναι ωραίο σαν διήγημα, καταπληκτικό.

Όμως ρε αδελφέ γιατί σήμερα όλη αυτή η ιστορία για τα κεφάλαια του Σωκράτη και του Τζίγκερ; γιατί;

Είναι πλέον μια αδειανή φανέλα και τίποτα άλλο.
θα με ξαναπείς παλαιοκομμουνιστή, αλλά αδελφέ δεν την αντέχω τόσο ανόητη και άδικη αλληλοσφαγή.

Θα επιθυμούσα διακαώς οι μόρτες του Περαία να πάνε και να κάνουν φάση στην είσοδο του "Εκαλι κλάμπ" και όλων των άλλων γιαποκαφενέδων. Δεν έχουν τίποτα να μοιράσουν με του Γκύζη και το Ν. Ηράκλειο.

Ανώνυμος είπε...

Κάποτε γινόταν μάχες για ελευθερία, μετά εμφύλιοι και τώρα μάχες για ομάδες...και πιο το κέρδος ?
Ποτέ μου δεν κατάλαβα την πόρωση με τις ομάδες άλλοι κυνηγάνε μια μπάλα και βγάζουν δις και άλλοι επειδή χάσανε τα ινδάλματά τους κάναν θεό μια μπάλα, κόκκινη, πράσινη, κίτρινη, μάυρη τη σημασία έχει....χάνουμε την αξία μας ως άνθρωποι...

candy's τετραδιάκι είπε...

Τουλαχιστον προλαβε και εζησε..

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Γλαρίνα, από μένα σκιάχτηκες ή απ' την καραμπίνα που έβγαλε η παιδίσκη στο μωσαϊκό;

Αλήτισσα, δεν αντρώνονται έτσι όλα τα αγόρια, αλίμονο...

Μάικα και Καντούλα, όπως τα λέτε είναι...

Αταλαντίτσα, ο γιός του μεγαλώνει στον Καναδά, μιλάει ελάχιστα ελληνικά, φοιτά σε εκλεκτό ιδιωτικό σχολείο και μάλλον δεν θα πάρει ποτέ μυρωδιά τι θα πει η φράση "ζωή είναι να βλέπεις τον πρώτο μεγάλο σου τσαμπουκά!"...

Ηλιαχτίδα, τα "περιβάλλοντα βίας" είναι κορώνα-γράμματα"! Μπορεί να γίνεις και "ξηγημένος" μπορεί και ο μεγαλύτερος εγκληματίας...

Ζωή, οι 35άρηδες δεν λειτουργούν ως "φτωχοδιάβολοι" αλλά ως αρχισυμμορήτες...

Ηλία, ο μεγαλύτερος κράχτης των συμμοριών για τους νέους είναι αυτό που λες: "να γίνονται αποδεκτοί από μια ομάδα"...

Όλα δικά σου τα θες πανθηράκο!
Πολλή ρομαντική μου φαίνεται η επιθυμία σου!

Κομμούνι, αν και ο "μικρός" σαραντάρησε, ευχαρίστως θα συμμετείχε σε ένα "ντου" στο Εκάλης τένις κλαμπ! Και μάλιστα χωρίς κουκούλες ή κράνη... έτσι για να βλέπουν τα μάτια μας και να χεστούν πάνω τους...

Μαράκι, μπορεί το ποδόσφαιρο να είναι απλά μια πρόφαση για τη βία... Έχω δει πολλούς αρχιχούλιγκαν να είναι συνεχώς γυρισμένοι με την πλάτη στο γήπεδο! Άρα το θέαμα δεν τους ενδιέφερε καθόλου...

Χρόνια πολλά σε όλους...

annamaria είπε...

Xρονια σου πολλα,
να χαιρεσαι ο,τι ειναι μακρια σου και το αγαπας!

Ασκαρδαμυκτί είπε...

Αννούλα, ευχαριστώ πολύ!
Μου φαίνεται πως θα ξαναψήσω αρνί με την επανεμφάνισή σου!

Shades είπε...

Την 10ετια του ογδόντα κάπως έτσι ήταν όπως τα περιγράφεις.. σήμερα έχουν αλλάξει όλα, αλλοδαποί έχουν κάνει την εμφάνιση τους κι άλλα στοιχεία που καμία σχέση δεν έχουν με το άθλημα.
Βλέπω παιδιά που κάποτε πρωτοστατούσαν σε ομάδες κρούσεις και σήμερα είναι ένας από εμάς και κάποια αλλά παιδιά που απλά τους θυμάμαι γιατί σήμερα είτε δεν υπάρχουν είτε έχουν χαθεί τα ίχνη τους.

elena είπε...

καπου το ξερω εγω αυτο το μικρο... σωστα?

soulmates είπε...

askaroulh xronia polla me ugeia kai erwta! ;)

Κέλλυ Μπουσουλοπουλου είπε...

Δεν τα μπορω εγω αυτα...πολυ βια βρε αγαπη μου γλυκια....!!!!:(


Χρονια Πολλα πολλα πολλα...και οτι επιθυμεις:):)

ο δείμος του πολίτη είπε...

Υπέροχο κείμενο. Και τόσο κοντά στην αλήθεια των ομάδων αυτών.

marilia είπε...

Τρόμαξα, γούρλωσα, έκανα "ουλπ!" και μαζεύτηκα, το κακόμοιρο κουτάβι!!! Δεν τα μπορώ τα αίματα!!!! Κάτι πιο γλυκουλοτρυφερό και όμορφο, έχουμε; ;)

Σνουποφιλιά να συνοδέψουν τα Χρόνια Πολλά! :)

3 parties a day είπε...

Πολύ μου αρέσουν αυτού του είδους τα ποστ. Είναι πολύ "αντρικά".