Ένας μικρός ... κόκκινος ... φτωχοδιάβολος!

Ούτε που κατάλαβε πώς έγινε μέλος στη συμμορία της γειτονιάς. Στο μικρό μπιλιαρδάδικο της Κοκκινιάς ο ιδιοκτήτης έκανε τα στραβά μάτια και τον άφηνε να περάσει. Κι ας ήταν μόνο 14 ετών…
Ο Νώντας ήταν γύρω στα 23. Νευρώδης, αεικίνητος, γόης … ο αρχηγός της συμμορίας. Όχι και τίποτα σπουδαία πράγματα … μικροκλοπές, χόρτα, τσαμπουκάδες και επεισόδια στα γήπεδα! Αλλά ο Νώντας ήταν αξιοσέβαστο πρόσωπο στη συνοικία…
Το βράδυ εκείνο ο Νώντας «έκλεβε» στο παιχνίδι. Αλλά ο «μικρός» δεν έδειχνε να «μασάει»:
- Νώντα, κόφτο μη σε γαμήσω!
Όλοι έσκασαν στα γέλια. Ο Νώντας θα μπορούσε να τον κόψει φέτες στη στιγμή! Είχε πολύ πλάκα η φάση…
- Ρε αρχίδι, δε σου είπα να μην κλέβεις;
Τη φορά αυτή κανείς δεν γέλασε. Τούτη η φωνή δεν μπορεί να βγήκε απ’ το λαρύγγι ενός 14χρονου. Όλοι γύρισαν προς το μέρος του. Τα μάτια του πιτσιρικά πέταγαν φλόγες… Δύο έκαναν να σηκωθούν για να δώσουν ένα καλό μάθημα στο «σπόρο» που πρόσβαλε τον αρχηγό τους.
Ο Νώντας τούς έκανε νόημα να κάτσουν. Το πρόσωπό του έδειξε να φωτίζεται. Χωρίς να πει κάτι άλλο, τράβηξε τον μικρό έξω απ’ το μαγαζί, τον ανέβασε στη μηχανή του και τον πήγε στο Τουρκολίμανο. Ο θρασύτατος νεαρός θα μπορούσε ν’ αναδειχθεί ο υπαρχηγός του … το δεξί χέρι του! Αλλά έπρεπε να του μάθει πολλά ακόμη…
Τον κέρασε καφέ και μετά ποτά. Του έδωσε να καπνίσει κι απ’ το τσιγάρο του. Του είπε … του είπε … δυο ώρες του μίλαγε απνευστί! Ο «μικρός» είδε στο Νώντα τον πρώτο άνθρωπο που του έδειχνε εμπιστοσύνη, εκτίμηση, αγάπη… Στο τέλος έφυγαν κι οι δυο τους αγκαλιασμένοι κι αποκαλούσε ο ένας τον άλλο «αδελφό» του…
……
Σ’ ένα χρόνο ο «μικρός» είχε γίνει ο κλώνος του Νώντα! Όσοι του μίλαγαν μέτραγαν τα λόγια τους. Είχε γίνει πολύ εύθικτος, δε σήκωνε μύγα στο σπαθί του, μπορούσε να κάνει μεγάλο κακό για το τίποτα! Αν και μόλις 15 χρονών έδειχνε πιο πολύ άντρας! Τα κοριτσόπουλα τον σκέφτονταν τα βράδια κι έγραφαν τ’ όνομά του στα τετράδιά τους. Εκείνος όμως πήγαινε με το Νώντα στις πουτάνες…
……
Κάποιο βράδυ ο Νώντας τον γνώρισε στο «ναυτικό»! Ήταν ένας άντρας γύρω στα 35 με πολύ σκληρά χαρακτηριστικά, μάλλον άσχημος. Ήταν αρχηγός της πιο επικίνδυνης συμμορίας στον Πειραιά με έδρα τα «Μανιάτικα»! Έλεγαν πως είχε κάνει δύο «καθαριότητες» αλλά η αστυνομία έκανε τα στραβά μάτια γιατί τον προστάτευαν κάποιοι εξέχοντες Μανιάτες βουλευτές του Πειραιά. Ο «ναυτικός» δεν είχε ώρα για χάσιμο. Ο «μικρός» έπρεπε να δοκιμαστεί…
……
Το Μοσχάτο ήταν οι Θερμοπύλες των «κόκκινων»! Ξένο πόδι δεν έπρεπε να περάσει από κει. Ήταν θέμα τιμής! Την περασμένη όμως Κυριακή οι «πράσινοι» το τόλμησαν! Κι ο «ναυτικός» έκρινε πως έπρεπε «να το πληρώσουν ακριβά»!
Τους «πράσινους» δεν τους χωνεύαμε! Ιδιαίτερα εκείνους των βορείων προαστίων! Μας την έδιναν τα σικάτα μπουφανάκια τους και τα πανάκριβα αθλητικά παπούτσια που φόραγαν. Μας έδιναν την εντύπωση πως μας κοίταζαν αφ υψηλού! Και οι γκόμενές τους το έπαιζαν βασίλισσες. Κι αυτοί, απ’ την μεριά τους, θα έπρεπε να μας μισούν. Τους χαλάγαμε την … αισθητική, τους παίρναμε τα «ντου» και τα πρωταθλήματα! Κι ήταν πολύ εύκολο να τους πάρουμε και τον αέρα. Αρκούσε να τους κοιτάξεις στα μάτια και χέζονταν πάνω τους…
……
Η επίθεση στο στέκι τους ήταν αιφνιδιαστική. Εκείνοι διασκέδαζαν σ’ ένα μπαρ κάπου 500 μέτρα απ’ τον σταθμό του Νέου Ηρακλείου. Το σχέδιο ήταν απλό: πέντε από μας θα όρμαγαν μέσα και θα προκαλούσαν πανικό. Οι θαμώνες θα έβγαιναν τρέχοντας απ’ το μπαρ όπου θα τους περιλάμβαναν οι άλλοι…
Οι τζαμαρίες έγιναν θρύψαλα. «Ντου ρε!». Ανάμεσα στους πέντε που εισέβαλαν πρώτοι ήταν ο «ναυτικός», ο Νώντας και ο «μικρός»! Η αποστολή ήταν πολύ επικίνδυνη και την ανέλαβαν οι «εκλεκτοί»!
Μέσα στο μπαρ πανζουρλισμός! Οι πέντε χτύπησαν σα σίφουνες! Τραπέζια και καρέκλες αναποδογυρίστηκαν στη στιγμή. Μπουκάλια και ρόπαλα ανεβοκατέβαιναν, κεφάλια άνοιγαν, πρόσωπα χαρακώνονταν!
Αυτό που είχε ο «μικρός» δεν ήταν απλό θάρρος. Θράσος να το πεις; Πολεμικό μένος; Δεν υπάρχει λέξη… «Ζωή είναι να βλέπεις τον πρώτο σου μεγάλο τσαμπουκά» σκέφτονταν…
Ένας θηριώδης αντίπαλος του κατέβαζε στο κεφάλι ένα μεταλλικό μπαστούνι. Μπήκε στη μέση ο Νώντας και δέχθηκε εκείνος το χτύπημα. Το αίμα έτρεξε στο μέτωπο και κύλισε μέχρι την ερυθρόλευκη φανέλα του… Ο «μικρός» μάνιασε. Έπεσε πάνω στο γορίλα να τον κατασπαράξει. Έπρεπε να πληρώσει ακριβά ο μπάσταρδος για το χτύπημα στον «αδελφό» του αλλά και για τον τρόμο που του προκάλεσε…
Έξω στο δρόμο γίνονταν μακελειό! Μόνο όσοι κατόρθωναν να χωθούν κάτω απ’ τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα γλίτωναν το λιντσάρισμα…
……
Είχαν φτάσει με τραίνο στη Σαλονίκη. Ταξίδευαν όλη νύχτα πίνοντας μπίρες και κάνοντας τσιγάρα.
Τ’ αντανακλαστικά τους σ’ εγρήγορση. Η μεγάλη στιγμή πλησίαζε… τους ψάχνουμε και μας ψάχνουν! Είμαστε αποφασισμένοι να επιβληθούμε! Είναι θέμα τιμής και αυτοσεβασμού. Η αγωνία μάς κάνει πιο βίαιους. Για να επιζήσουμε πρέπει να φερθούμε σα κτήνη…
Στρίβουμε στην επόμενη γωνιά και νά τοι! Είναι τριπλάσιοι από μας και φοράν ασπρόμαυρα. Ήδη απ’ τις γύρω πολυκατοικίες άρχισαν να μας πετάνε μπουκάλια! Αυτές τις γαμημένες δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης τις μισούσα.
Νιώθουμε το μίσος τους αλλά δεν μας αγγίζει πια … μας έχει πλημμυρίσει το δικό μας! Τα πράγματα όμως είναι δύσκολα σήμερα! Λείπουν κι οι «αρχηγοί» μας που αποφεύγουν τα ταξίδια μη τυχόν και πέσουν στα χέρια της αστυνομίας… Αυτοί σίγουρα θα μας έβγαζαν απ’ τη δύσκολη θέση…
Ούτε που κατάλαβα πώς ξεμοναχιάστηκα. Από παντού δέχομαι κλοτσιές και μπουνιές. Αποκλείεται να τους ξεφύγω … πρέπει να δεχθώ την τιμωρία μου σαν άντρας! Όπως έμαθα από μικρός. Μην κλαις, μη λες ψέματα, υπερασπίσου τον εαυτό σου, γίνε άντρας, χτύπα τους πιο σκληρά απ’ ότι σε χτυπούν εκείνοι … περηφάνια … αυτοσεβασμός…

Υ.Γ.: Ο «μικρός» μεγάλωσε και σήμερα είναι ένα «ευυπόληπτο μέλος της κοινωνίας»! Και στις «γαμημένες δυτικές συνοικίες της Σαλονίκης» γνώρισε αργότερα τον μεγαλύτερο έρωτα της ζωής του…