Το μεταξωτό κιλοτάκι...

Είχαν αποφασίσει να χωρίσουν. Δηλαδή, δεν «αποφάσισαν» ακριβώς… εκείνη το είχε αποφασίσει!
Ο τύπος ήταν ρομαντικός ιππότης του παλιού καιρού, ευαίσθητος, ποιητής, τη γέμιζε λουλούδια και χειροφιλήματα! Αλλά ταυτόχρονα ήταν εφιαλτικά χυδαίος και αφάνταστα σκληρός. Δεν μπορούσε ν’ αντέξει μια τόσο αντιφατική κατάσταση. Και σήμερα το πρωί του το πε ξεκάθαρα. «Αποφάσισα να χωρίσουμε!».
Εκείνος το αντιμετώπισε, όπως πάντα, με αινιγματική ψυχραιμία. Προσφέρθηκε μάλιστα να της κάνει το αποχαιρετιστήριο τραπέζι στην ταβέρνα που τους άρεσε…
Είχαν μόλις τελειώσει το φαγητό όταν εκείνος την κοίταξε σοβαρά. «Θέλω να μου κάνεις μια χάρη» της είπε.
«Τι θέλεις, δηλαδή;» τον ρώτησε εκείνη ανήσυχη. Τον ήξερε πλέον αρκετά. Μες την παραφορά του ήταν ικανός για όλα. Το έδειχνε η γυαλάδα του ματιού, το πορφυρό του λάγνο πρόσωπο…
- Μην τρομάζεις… απλά ποθώ ένα ενθύμιο δικό σου, ένα σουβενίρ… όπου κι αν πάω να το χω συντροφιά μου…
- Ενθύμιο; Τι ενθύμιο δηλαδή;
- Ένα ρούχο σου ποθώ απελπισμένα…
- Τι ρούχο βρε … , μ’ έσκασες… λέγε, τι εννοείς;
- Την κιλότα σου…
- Την κιλότα μου; Μα τι λες τώρα; Τι να το κάνεις το βρακί μου; Επικοινωνείς;
- Απόλυτα! Αφού δεν μπορώ να έχω εσένα ας έχω αυτό τουλάχιστον! Αυτό του ρούχο που χαϊδεύει τα μυστικά σου σημεία, που φιλάει την ουσία της θηλυκότητάς σου, που εκπέμπει την πνοή του σώματός σου, το άρωμα των χυμών σου… ποτισμένο από σένα! Πες με ανώμαλο, ό,τι θες… μονάχα δως το μου. Να, κοίτα…
Της έδωσε ένα τσαντάκι πού χε εκεί, κοντά του. Εκείνη το άνοιξε, κοίταξε μέσα… ένα κιλοτάκι δαντελωτό, ολοκαίνουργιο…
- Θα πρέπει να σου κάνει… είναι για σένα… πήγαινε σε παρακαλώ στην τουαλέτα, βγάλε το παλιό, τρίψτο καλά πάνω σου, βάλ το στο κουτάκι και φόρα το καινούργιο…
Εκείνη κάπου συγκινήθηκε. Να ζητιανεύει το βρακί της κοτζάμ άντρας… «Άντε, θα σου το κάνω το χατίρι» είπε τελικά. Σηκώθηκε, πήγε στην τουαλέτα και γρήγορα επέστρεψε γελαστή.
Εκείνος είχε ήδη πληρώσει το λογαριασμό. Πήρε το κουτάκι και κατευθύνθηκε προς την τουαλέτα. Σε πέντε λεπτά επέστρεψε, της κράτησε να βάλει το παλτό και κίνησαν για το αυτοκίνητο.
Εκείνη έδειχνε να νιώθει περίεργα.
- Βρε …, πες μου κάτι σε παρακαλώ πολύ. Τι θα το κάνεις το βρακί μου, θα μου πεις;
- Θα το φοράω και θα σε θυμάμαι όταν θα κάνω πεζοδρόμιο στη Συγγρού! Το χα από μικρός απωθημένο να εκδοθώ, να δω πώς είναι…
- Έλα, άσε τ’ αστεία, λέγε τώρα… Γιατί το πήρες μαζί σου στην τουαλέτα; Λέγε!
Εκείνος, χωρίς να πει τίποτα της έδωσε το κουτάκι. Το άρπαξε γεμάτη περιέργεια… το άνοιξε άτσαλα κι έμεινε να κοιτά αποσβολωμένη! Το κιλοτάκι της, μαύρο, μεταξωτό, ήταν τυλιγμένο στοργικά γύρω από ένα τριαντάφυλλο! Το μπουμπούκι κατακόκκινο να εξέχει. Τ’ αγκάθια, όμως, του κοτσανιού είχαν τρυπήσει τις πτυχώσεις του υφάσματος. Και οι οσμές του σώματός της έσμιγαν με την ευωδιά του ρόδου! Μια μυρωδιά παράξενη, γλυκόξινη, δυσάρεστη κι ευχάριστη μαζί… μπλεγμένη οσμή, σαν τη ζωή. Ηδονή και πόνος σφιχταγκαλιασμένα, σάρκα κι ουρανός συμφιλιωμένα, δάκρυ και γέλιο αδελφωμένα…
Τον κοίταξε στα μάτια… Εκείνος, σα να μίλαγε σε κάποιους αόρατους περαστικούς, ψιθύριζε…
- Έτσι πρέπει να ναι το περιτύλιγμα του σώματος και τ’ άνθος της ψυχής σε συνουσία! Το καλό τρυπάει το κακό, η ομορφιά την πλάνη, ο έρωτας το θάνατο… Κόκκινο-μαύρο, αίμα και σκοτάδι, φως και κλάμα! Έτσι πάει η ζωή μας τελικά…
Και φίλησε γλυκά τα δύο ανόμοια που χαν σμίξει αδελφωμένα!
Κι εκείνη τον κοιτούσε σα χαζή…