Δεν υπάρχει χώρος για άλλες σκέψεις...

Δεν υπάρχει χώρος για άλλες σκέψεις ..

Μόνο αυτή: Θολή μέσα σε όλες της, τις λεπτομέρειες

Τι να πω;

Θα μας ελευθερώσουν οι λέξεις;

Πολιορκημένοι από το μέλλον, εγκλωβισμένοι στο παρόν υφαίνουμε από απελπισία το λόγια των ημερών ,αντηχώντας στους τοίχους της ζωή μας.

Ακροβατούμε στη φασαρία του μυαλού μας

και την ακινησία της ζωής παντού γύρω.

Τι γίνεται όταν το μυαλό γεμίζει λέξεις;

Εθισμένοι σε άνοστες δόσεις καθημερινότητας

"σνιφάρουμε" όνειρα και προσδοκίες

διασκεδάζοντας την μονοτονία μας.

Καρποφορούμε τους συνεχιστές μας,

σημάδια των μερών που είδαμε...

Σκοτώνουμε το χρόνο, και μας σκοτώνει και αυτός...

Οι σκέψεις, βουβοί πίνακες που για μια στιγμή κοσμούν τα μάτια μας, μας θυμίζουν πως μπορούμε να υπάρξουμε και αλλιώς.

Οι αισθήσεις βουτηγμένες σε ψευδαισθήσεις

ορίζουν παραδεισένια "σήμερα".

Ψεύτικες πραγματικότητες...

και μεταβαλλόμενο παρελθόν...
άδικο το μέλλον, λέμε

και αφηνόμαστε στο στίγμα που εκπέμπει

η ύπαρξη μας, στη κενότητα του σύμπαντος.

Στο χρόνο ασελγούμε, κοροϊδεύοντας την δύναμη του, επιμένοντας να αγνοούμε τη συνεχή του παρουσία.

Έχουμε ήδη θυσιάσει τόσα, δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε πίσω.

Ξεχνώντας από ανάγκη

ακροβατούμε στο σχοινί του χτες

αναπλάθουμε στιγμές για να στηρίξουμε το τώρα και να δικαιολογήσουμε τη συμπεριφορά μας αύριο.

Ας κοιτάξουμε στο καθρέφτη και ας σε δούμε, πιθανέ εαυτέ μας, δυνατό να βασιλεύεις στη σιωπή.Έχεις νικήσει προκαταβολικά εσύ.

Νικήσαμε! για να μπορείς να λες.

Και ενώ στεκόμαστε πάντα δίπλα ένα βήμα πίσω είμαστε

χωρίς ποτέ να προλαβαίνουμε,

ανίκανοι για λίγο να σταθούμε

πάντα θα τον χάνουμε.

Υπάρχουμε αναμφίβολα και ξαναζούμε στα όνειρα μας.

Συνεχώς δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας για να βαδίσει το μυαλό μας.

Επιπλέει ο χρόνος γύρω μας, μια ελπίδα για επανάσταση, μια κραυγή που ποτέ δεν θα ακουστεί σε αυτόν τον εγκλωβισμένο στην ιδέα του μέλλοντος κόσμο.

Καθρέφτες κινούμενων εικόνων είμαστε...

σε μια ονειρική καταιγίδα που δε θυμόμαστε...

Ας ανθίσουμε και ας χαθούμε στις νέες προοπτικές του οπτικού μας πεδίου,

ενώ οι ώρες αφήνουν το χρόνο να περνά

δοκιμάζοντας τον στην απουσία τους.

Τόσες διαστάσεις για να χαθούμε, με τις πιθανότητες με το μέρος μας

ας μην σπαταληθούμε, στις θλιβερές ώρες που έχουν οριστεί για να χρονομετρήσουν την πορεία μας στη ζωή...